ประธานวายร้ายจะแต่งงานกับฉันให้ได้! นิยาย บท 497

แสงในหอประชุมมืดสลัวไปหมด และมีแสงส่องไปที่พิธีกรบนเวทีเท่านั้น

ผู้อำนวยการเดินไปได้ครึ่งทางพอดี และในขณะที่เขากำลังเดินผ่านแถวที่นั่งก็บังเอิญมีคนโผล่มาชนเข้าพอดี

“ไอ๊หย่า—” ผู้อำนวยการพานกุมหน้าผากด้วยความเจ็บปวด

ชายคนนั้นก็ถูกชนอย่างแรงเช่นกัน เขาเจ็บจนสูดหายใจลึก

ขณะที่ผู้อำนวยการพานกำลังทนเจ็บและเดินต่อไป ชายคนนั้นก็คว้าแขนเสื้อของเขาและตำหนิเขาเสียงดัง “การแสดงยังไม่จบแล้วคุณจะไปไหน?!”

“ผม...” ผู้อำนวยการพานเงยหน้าขึ้นสบตากับอีกฝ่าย

คือโอวหยางโม่!

เมื่อโอวหยางโม่เห็นใบหน้าของผู้อำนวยการพานผ่านแสงสลัวจากบนเวที เขาก็อ้าปากด้วยความประหลาดใจ แล้วถามว่า “ผอ. คุณไม่เป็นอะไรใช่ไหม? ผมคิดว่าเป็นนักศึกษาที่จะแอบหนีไป...”

“ผมไม่เป็นอะไร!” ผู้อำนวยการทำท่าทาง แล้วพูดว่า “คุณดูการแสดงเถอะ ผมจะไปแล้ว”

“ไปไหนครับ?” โอวหยางโม่ขวางผู้อำนวยการพานอีกครั้งแล้วถามต่อว่า “คุณกำลังจะไปไหน? ลั่วเค่อป๋อเก๋อและคนอื่น ๆ ยังอยู่ไม่ใช่เหรอครับ? ผมกำลังจะขอให้คุณแนะนำผมให้พวกเขารู้จักและทักทายพวกเขาอยุ่พอดีเลย”

ลั่วเค่อป๋อเก๋อจบการศึกษาจากมหาวิทยาลัยอังกฤษเช่นกัน แต่เขาสำเร็จการศึกษาจากแผนกศิลปกรรมศาสตร์ของมหาวิทยาลัยอังกฤษไปหลายสิบปีแล้ว

“เฮ้อ! อย่าไปทักทายกันเลย ขายขี้หน้าเปล่า ๆ” ผู้อำนวยการพานถอนหายใจพร้อมพูดอย่างโมโห “อย่างไรก็ตามผมขอแนะนำว่าคุณอย่าไปเลย แถมตอนนี้ผมเองก็กำลังจะไปแล้ว”

ความผิดปกติของผู้อำนวยการยิ่งทำให้โอวหยางโม่สงสัยมากขึ้น เขาคว้าแขนเสื้อของผู้อำนวยการอีกครั้งและถามอย่างจริงจังว่า “เกิดอะไรขึ้นครับผู้อำนวยการ?”

ผู้อำนวยการพานถูกโอวหยางโม่รั้งไว้จนหนีไม่ได้แล้ว ดังนั้นเขาจึงถือโอกาสพูดไปเลยว่า “คุณออกไปกับผม แล้วผมจะออกไปบอกคุณข้างนอก”

โอวหยางโม่ลังเลครู่หนึ่ง จากนั้นก็เดินออกจากหอประชุมพร้อมกับผู้อำนวยการ

แม้ว่าเขาจะไม่มีความรู้ด้านเปียโน แต่เขาก็รู้ว่า <Rebound>นั้นยากแค่ไหน

แม้แต่ระดับทักษะอย่างกู้หว่านหว่านก็ยังถูกลั่วเค่อป๋อเก๋อเยาะเย้ย ยิ่งไม่ต้องพูดถึงมู่ซย่า เธอต้องขึ้นไปขายหน้าบนเวทีแน่นอน

เยี่ยซือเจวี๋ยคนนี้ เขาไม่เข้าใจจริง ๆ ว่าเยี่ยซือเจวี๋ยใช้สมองส่วนไหนคิด!

เป็นแค่เซลล์เนื้อเหรอ?

เขาถึงกับไม่ใช้สมองคิด ปล่อยให้มู่ซย่าเล่นเปียโนต่อหน้าคุณป๋อเก๋อได้ยังไง?

ถ้าคุณป๋อเก๋อหาเรื่องอีกล่ะ เขาจะทำความรู้จักกับคุณป๋อเก๋อและคนอื่น ๆ ได้อย่างไร?

โอวหยางโม่ก้าวเดินเร็วขึ้นมากเรื่อย ๆ และเขาวิ่งไปที่หอประชุมอย่างโกรธจัด