ประธานวายร้ายจะแต่งงานกับฉันให้ได้! นิยาย บท 687

"คุณมู่ ฉันกับอาจารย์โอวหยางไม่อยากรบกวนคุณมากเกินไป คุณซื้ออาหารน้อยๆเถอะค่ะ เราทั้งคู่กินได้ไม่กี่คำไปช่วยให้บ้านคุณอบอุ่นก็พอแล้วค่ะ"

มู่ชิงชิงยิ้มอย่างเข้าใจ และดวงตาของฟางอีหังที่อยู่ข้างๆก็กลายเป็นเส้นตรงทันที

“สาวสวยคนนี้......”

"อะอื้ม!" จวินหรงเซวียนกระแอม ในที่สุดฟางอีหังก็ตื่นขึ้นและเห็นมู่ชิงชิงยืนเคียงข้างกับโอวหยางโม่

เขาเปลี่ยนคำพูดทันทีและถามว่า "หรือว่าพี่สาวคนสวยคนนี้เป็นภรรยาของอาจารย์ของเรา?"

มู่ชิงชิงยิ้มโดยไม่พูดอะไร รอให้โอวหยางโม่อธิบาย แต่โอวหยางโม่กลับไม่ได้อธิบายอะไรเลย เพียงแต่พูดว่า "ซื้ออาหารแค่นี้ก็เพียงพอแล้ว ไม่จำเป็นต้องซื้ออะไรอีกแล้ว ไปกันเถอะ"

มู่ซย่าก็ไม่อยากทำให้โอวหยางโม่ยุ่งยาก เนื่องจากโอวหยางโม่พูดเช่นนี้แล้ว เธอจึงไม่แสดงท่าทีอะไรและพูดกับจวินหรงเซวียน "งั้นเราไปกันเถอะ"

เมื่อชำระเงิน โอวหยางโม่เดินไปด้านหน้า เขาหยิบบัตรในกระเป๋าของเขาออกมาแล้วพูดว่า "พวกคุณยังเป็นนักศึกษากันอยู่ ให้ฉันจ่ายแล้วกัน”

"ไม่เป็นไรค่ะ อาจารย์โอวหยาง” มู่ซย่าหยุดเขาอย่างรวดเร็ว

โอวหยางโม่มองไปที่เธอและพูดว่า "เงินกู้นักศึกษาของคุณตั้งอีกครึ่งเดือนกว่าจะได้รับ เงินส่วนนี้ฉันอยากจะช่วย ถ้าคุณอายจริงๆ คุณสามารถจ่ายคืนให้ฉันได้หลังจากที่คุณเรียนจบแล้ว"

เมื่อมู่ชิงชิงได้ยินสิ่งนี้เธอก็ยิ้มเย้ยหยันในใจ

เธอมองเด็กหญิงตัวเล็กๆที่ได้รับเงินกู้นักเรียนเป็นภัยคุกคาม และก่อนหน้านี้เธอก็ไร้สาระมาก

แต่หลังจากคิดถึงเรื่องนี้ มู่ชิงชิงก็รู้สึกว่ามีบางอย่างผิดปกติอีกครั้ง

เนื่องจากมู่ซย่าแม้แต่ไปเรียนยังต้องกู้เงิน แล้วหุ่นยนต์เครื่องกระตุ้นหัวใจราคาสูงสิบหลักมู่เซี่ยซื้อมาได้อย่างไรล่ะ?

ต้องมีบางอย่างผิดปกติ เพียงแต่รายละเอียดนั้นเธอยังนึกไม่ออก

มู่ชิงชิงเชื่อมั่นในทันทีว่าความรู้สึกของโอวหยางโม่ที่มีต่อมู่ซย่านั้นไม่ธรรมดาอย่างแน่นอน!

เธอรู้สึกหัวเสียเล็กน้อย แอปเปิ้ลที่เธอไม่อยากกิน ยอมให้มันเน่าเสียมากกว่าเอาไปให้คนอื่นกิน นับประสาอะไรกับการถูกมู่ซย่าฉกไป

แต่พอมู่ชิงชิงคิดถึงเรื่องนี้ ถ้าหากโอวหยางโม่และมู่ซย่าอยู่ด้วยกัน ไม่ว่าจะเกิดสิ่งที่ผิดปกติขึ้นกับมู่ซย่า เธอก็จะไม่กลายเป็นภัยคุกคามระหว่างมู่ชิงชิงและเยี่ยซือเจวี๋ย

ดวงตาของมู่ชิงชิงเป็นประกาย

ภัยคุกคามน้อยลงไปอีกหนึ่งอย่าง ใครจะไม่ชอบเรื่องอย่างนั้นล่ะ?

มู่ชิงชิงเลิกคิ้วขึ้นเล็กน้อยโดยจงใจยั่วยุโอวหยางโม่และพูดว่า "ใช่ ฉันเรียกเธอว่าคุณมู่ไม่ได้ เพื่อหลีกเลี่ยงไม่ให้เธอนึกถึงความเศร้าที่ถูกไล่ออกจากครอบครัว อย่างไรก็ตามคุณชายของตระกูลจวินที่อยู่เคียงข้างเธอไถ่ถามทุกข์สุข ชีวิตของเธอไม่น่าจะผ่านไปอย่างยากลำบากเท่าไหร่ คุณไม่ต้องกังวลเรื่องเธอหรอกค่ะ”

หลังจากพูดจบเธอก็เห็นว่า โอวหยางโม่ขมวดคิ้วลึกขึ้น