ประธานวายร้ายจะแต่งงานกับฉันให้ได้! นิยาย บท 727

การกระทำของเยี่ยซือเจวี๋ยฉุกละหุกเกินไป

มู่ซย่ารู้สึกว่าริมฝีปากของเธออ่อนลง สัมผัสที่อบอุ่นและนุ่มนวลก็กดลงบนริมฝีปากของเธอ

มันเป็นความรู้สึกแปลกๆ เพียงแค่สัมผัสเบาๆ เธอกลับรู้สึกราวกับว่ามีกระแสไฟฟ้าไหลผ่านร่างกายของเธอและหัวใจของเธอก็เต้นเร็วขึ้นทันที

“ตึก ตึก ตึก......”

เธอแทบจะได้ยินเสียงหัวใจของตัวเองเต้น

นี่คือจูบแรกของเธอ......

ความรู้สึกตอนจูบเป็นอย่างนี้เองเหรอ?

มันเหมือนกับการเหยียบขนมสายไหมและเหมือนอยู่ในสนามไฟฟ้า มหัศจรรย์และราวกับมีเวทมนตร์

แต่มู่ซย่าตระหนักได้ทันทีว่าสือซูเจินยังอยู่ตรงนั้น เธอจึงรีบจะยื่นมือผลักเยี่ยซือเจวี๋ยออกไปอย่างไม่รู้ตัว

ก่อนหน้านั้นเสี้ยววินาทีก่อนที่เธอจะยื่นมือออก เยี่ยซือเจวี๋ยก็ผละเธอออก หันไปมองสือซูเจินที่กลายเป็นหินแล้วพูดว่า "แม่ เห็นแล้วใช่ไหม เธอเป็นคนเดียวที่ผมยอมรับ ไม่ว่าแม่จะเห็นด้วยหรือไม่ ผมก็จะอยู่กับเธอ”

มู่ซย่าตกตะลึงและเอียงมองไปที่เยี่ยซือเจวี๋ย

ก่อนหน้านั้นเธอไม่แน่ใจในเจตนาของเยี่ยซือเจวี๋ย และคำพูดเหล่านั้นที่เพิ่งพูดไปล้วนแทบจะทุ่มสุดตัวแล้ว

แต่ในขณะนี้เธอไม่เสียใจกับความใจร้อนของตัวเองเลยสักนิด

ความหุนหันพลันแล่นในบางครั้งก็เป็นปีศาจร้าย แต่ไม่ใช่ในครั้งนี้

“ลูก! ลูก!”

สือซูเจินที่อยู่ฝั่งตรงข้ามตัวสั่นด้วยความโกรธ ชี้ไปที่เยี่ยซือเจวี๋ยด้วยนิ้วที่สั่นเทาแล้วพูดว่า "ลูกชอบเธอมากขนาดนี้เลยเหรอ?”

“ผมไม่ได้ชอบเธอ” เยี่ยซือเจวี๋ยพูดอย่างอ่อนๆ

ดวงตาของมู่ซย่าเบิกกว้างด้วยความประหลาดใจ

ในวินาทีต่อมา เยี่ยซือเจวี๋ยก็กล่าวต่อว่า "ผมรักเธอ ใจไม่สั่นคลอน"

"ใจไม่สั่นคลอน"เมื่อสี่คำนี้ออกมา สือซูเจินรู้สึกว่าสมองของเธอว่างเปล่า และอากาศก็ดูเหมือนจะเบาบางลง

“คุณมู่!” พ่อบ้านไม่สนใจว่าเยี่ยซือเจวี๋ยยังอยู่ด้วย และพูดด้วยความโกรธว่า “คุณคิดจะทำอะไร? ถ้าช่วยคุณผู้หญิงไม่ทันเวลา คุณมีส่วนเกี่ยวข้องด้วยอย่างเต็มๆ!”

มู่ซย่าขมวดคิ้วและอธิบาย "ฉันไม่ได้ถ่วงเวลาในการรักษาการอาการป่วยของสือซูเจิน ฉันพอรู้วิธีรักษา ให้ฉันลองช่วยเธอก่อน”

พ่อบ้านไม่เชื่อคำพูดของมู่ซย่าเลยสักนิด

"คุณรู้วิธีรักษา? อายุแค่นี้น่ะเหรอ คุณรู้วิธีรักษาอะไร?" พ่อบ้านกล่าว และพูดกับเยี่ยซือเจวี๋ยอย่างกระวนกระวายว่า "คุณชายน้อย จะมัวโอ้เอ้อยู่ไม่ได้อีกต่อไปแล้วนะครับ คุณผู้หญิงกำลังตกอยู่ในอันตราย จำเป็นต้องส่งเธอเข้าโรงพยาบาลเดี๋ยวนี้!”

เยี่ยซือเจวี๋ยหันไปถามมู่ซย่าด้วยสีหน้าจริงจัง ราวกับว่าเขาไม่ได้ยินสิ่งที่พ่อบ้านพูด "ฉันควรทำอย่างไร?"

"วางเธอนอนราบ เลือดจะได้ไม่อุดทางเดินหายใจและทำให้หายใจลำบาก"

“โอเค”

เยี่ยซือเจวี๋ยเห็นด้วยและทำตามที่มู่ซย่าพูด

เมื่อพ่อบ้านเห็นว่าเยี่ยซือเจวี๋ยฟังคำพูดของมู่ซย่า พ่อบ้านจึงยื่นมือออกไปเพื่อหยุดเขา——