ประธานวายร้ายจะแต่งงานกับฉันให้ได้! นิยาย บท 762

ถึงแม้ในใจของเอรอนมีคำถามเป็นหมื่นๆคำที่อยากจะถาม แต่มันไม่ง่ายเลยที่จะมีโอกาสได้ออกจากที่นี่ไปได้ คิดแบบนั้นเขาก็ไม่อยากจะถามอะไรอีกแล้วตอบเพียงว่า “ได้ครับ” แล้วมองดูชายผู้นั้นจากไป

แต่สุดท้ายแล้วเขาก็อดไม่ได้ จึงวิ่งตามไปถามคำถามว่า “ท่านพ่อ ท่านแม่โทรหาผมเมื่อวาน ท่านไปเรียนทำเมนูใหม่มาหลายอย่าง พ่ออยากจะไปลองชิมสักหน่อยไหม?”

“ไม่ต้องแล้ว ช่วยนี้ฉันยุ่งมาก” ชายผู้นั้นตอบด้วยเสียงอ่อนๆ จากนั้นก็เร่งฝีเท้าเดินจากไป

ดวงตาของเอรอนมืดมนลง และในตาของเขาก็ปรากฎความเกลียดชังขึ้น

พ่อของเขาคนนี้ ประชาชนต่างก็บอกว่าเขาเป็นคนดี กับลูกคนนี้เขาก็พยายามทำหน้าที่ของตัวเองอย่างเต็มที่ที่สุด ให้การศึกษาที่ดีที่สุดกับเขา ให้สิ่งที่ดีที่สุดสำหรับเขา ไม่เคยพลาดที่จะเข้าร่วมงานวันเกิดของเขา

แต่ในฐานะสามี แค่สอบยังสอบไม่ผ่านเลย

แม่ผู้น่าสงสารของเขา ท่านมอบความจริงใจทั้งหมดให้แก่พ่อของเขา แต่ท่านไม่เคยได้อยู่ในสายตาของพ่อเลย

เพราะด้วยเหตุผลต่างๆเหล่านี้ เขาเคารพพ่อของเขา เวลาเดียวกันก็เกลียดชังพ่อที่เลือดเย็นได้ขนาดนี้

หลังจากอยู่กินฉันสามีภรรยากันมาหลายปี ทำไมแค่ความอบอุ่นก็ไม่สามารถมอบให้แก่แม่ของเขาได้เลย?

เอรอนหลับตาลงด้วยสภาพจิตใจที่ยุ่งเหยิง

“คุณชาย” มีคนก้าวไปข้างหน้าเพื่อเตือนว่า “พวกเราได้ถอดการคุ้มกันทั้งหมดของคุณออกหมดแล้ว ตอนนี้คุณสามารถไปไหนก็ได้อย่างอิสระแล้วครับ”

เอรอนลืมตา ทันใดนั้นเขาชกหมัดเข้าไปตรงหน้าของฝั่งตรงข้ามหนึ่งหมัด

แต่ฝั่งตรงข้ามเหมือนไม่รู้สึกถึงความเจ็บปวด___และความจริงมันก็เป็นแบบนี้ คนเหล่านี้ที่จ้องมองมาที่เขา ล้วนแล้วแต่เป็นบอดี้การ์ดที่ใกล้ชิดของพ่อเขา

พวกเขาล้วนแล้วแต่ได้รับการฝึกฝนพิเศษมาตั้งแต่เด็ก ความอดทนต่อความเจ็บปวดสูงกว่าคนปกติหลายเท่ามาก ไฟไหม้ถึงแขนยังสามารถอดทนไว้ได้ ยิ่งไม่ต้องพูดถึงการโดนหมัดแค่หนึ่งหมัดนี้เลย

แน่นอนว่าบอดี้การ์ดทำได้แค่เช็ดเลือดที่จมูกของตัวเองด้วยสีหน้าที่ไม่แสดงอารมณ์ใดๆ โค้งคำนับเขาด้วยความเคารพและก้าวเท้าเดินจากไป

“สมควรตาย!”

เอรอนรู้สึกว่าตัวเองต่อยเข้าไปที่ดอกปุยฝ้าย แทนที่จะรู้สึกได้คลายความโกรธกลับรู้สึกหงุดหงิดมากกว่าเดิมอีก

แต่พอเอรอนนึกถึงสุดท้ายแล้วตัวเองก็ได้รับอิสระอีกครั้ง ในที่สุดอารมณ์ก็ดีขึ้น

“ช่วยเตรียมเฮลิคอปเตอร์หนึ่งลำกับบัตรประจำตัวหนึ่งใบ ฉันจะไปฮวากั๋ว!”

เจ้าแมวน้อยของเขา เขามาแล้ว !

...