ประธานวายร้ายจะแต่งงานกับฉันให้ได้! นิยาย บท 819

ทันในนั้นก็มีคนพูดถึงเรื่องบางอย่าง

“เธอชื่อกู้หว่านหว่านใช่ไหม? ทุกคนยังจำได้ไหมว่าเมื่อก่อนมีคนไลฟ์สดอยู่บนเวทีตอนที่มู่ซย่ากำลังดำเนินการแปล

แผนการสอนอยู่”

“จำได้สิ ทำไมหรอ?”

“ตอนนั้นคนที่กำลังไลฟ์สดบอกว่ามู่ซย่าแปลไม่ได้ ต่อมาพอมู่ซย่าแปลเสร็จก็รีบปิดไลฟ์ทันที คนคนนั้นก็คือกู้หว่านหว่าน!”

“พระเจ้า! อยู่ดีๆฉันก็เข้าใจอะไรบางอย่าง…เรื่องที่เกิดขึ้นวันนี้ต้องเป็นเพราะกู้หว่านหว่านไม่รู้ว่ามู่ซย่าได้รับอนุญาตจาก

ผู้อำนวยการให้เข้าไปที่ห้องเก็บข้อมูล ดังนั้นเธอจึงรีบเรียกผู้อำนวยการมาเพื่อใส่ร้ายมู่ซย่า”

“คิดไปคิดมา ผู้หญิงนี่น่ากลัวจริงๆ!”

“ผู้หญิงน่ากลัวอะไรกัน! ผู้หญิงส่วนใหญ่น่ารักทั้งนั้น ที่น่ากลัวมีแต่กู้หว่านหว่านโอเคไหม? เธอก็แค่อิจฉาที่มู่ซย่าดีกว่าเธอ

ทุกอย่าง ในงานเลี้ยงรับน้องเมื่อก่อน ก็ไม่ใช่เพราะฝีมือในการเล่นเปียโนของมู่ซย่าดีเกินไป จนไปกดหัวของเธอไม่ใช่หรอ?”

ทุกคนต่างพูดกันไปมาโดยที่ไม่สนใจกู้หว่านหว่านที่ยืนอยู่ข้างๆเลย

บรรดาเพื่อนๆที่ช่วยกู้หว่านหว่านวิจารณ์มู่ซย่าในตอนนั้น ก็ยิ่งเสียใจทำใจยอมรับไม่ได้

“นึกไม่ถึงว่าฉันจะโดนใบหน้าจอมปลอมของกู้หว่านหว่านหลอกได้! ดูเหมือนว่าฉันคงต้องไปตัดแว่นใหม่สะแล้ว”

“ฉันด้วย ฉันด้วย! ฉันต้องตาบอดไปแล้วแน่ๆ!”

กู้หว่านหว่านฟังทุกคนกระซิบกระซาบกันไปมาอย่างโจ่งแจ้ง ทำให้เธออายจนจิกเล็บเข้าไปในเนื้อก็ไม่รู้สึกอะไรเลย

ทันในนั้นอยู่ดีๆเธอก็นึกถึงประโยคหนึ่งขึ้นมาว่า ความตายทางสังคม ยืนยันความตายทางสังคม

ตอนนี้เธอกำลังรู้สึกว่าตัวเองใกล้จะตายอยู่ที่สนามของความตายทางสังคมนี้

“ผู้อำนวยการคะ” ในที่สุดมู่ซย่าก็ลุกขึ้นยืน

เธอหันไปมองทางกู้หว่านหว่านอย่างลึกซึ้งแล้วเดินไปตรงหน้าของผู้อำนวยการ แสดงท่าทางสับสนพร้อมทั้งถามว่า “ตกลง

เกิดอะไรขึ้นกันแน่คะ?”

พอกู้หว่านหว่านได้ยินแบบนี้ก็โกรธขึ้นมาทันทีและชี้หน้าของมู่ซย่าพร้อมตะโกนว่า “หยุดเสแสร้งสักที! เธอรู้ตั้งแต่แรกอยู่แล้วว่าฉันต้องเรียกผู้อำนวยการมาแน่นอน ดังนั้นเธอตั้งใจวางกับดักฉันใช่ไหม?!”

ภายในใจของเธอมีเป็นหมื่นๆเรื่องที่ไม่ยอม แต่เธอก็ไม่กล้าด่ามู่ซย่าต่อหน้าผู้อำนวยการแล้วจริงๆ

ถ้าเธอถูกผู้อำนวยการพานไล่ออกจริงๆ ในฐานะที่เธอเป็นสาวงามอันดับหนึ่งของฮู่เฉิง พอกลับไปที่ฮู่เฉิงเธอจะต้อง

กลายเป็นตัวตลกแน่ๆ

เมื่อนึกถึงเรื่องนี้กู้หว่านหว่านก็ไม่มีทางเลือกอื่น จำเป็นที่จะต้องอดทนไม่ให้ไปบีบคอมู่ซย่าตาย แล้วหันหลังเดินจากไป

มู่ซย่ามองไปที่ด้านหลังของกู้หว่านหว่าน ดวงตาของเธอก็มืดลง

ที่จริงแล้วเธอตั้งใจวางกับดักใส่กู้หว่านหว่านจริงๆ แต่แมลงวันไม่กัดไข่ที่ไร้ตะเข็บ ถ้ากู้หว่านหว่านไม่ได้ตั้งใจที่จะให้เธอถูก

ผู้อำนวยการลงโทษ แผนของเธอก็คงไม่มีวันสำเร็จ

หวังว่าหลังจากเหตุการณ์ครั้งนี้ไป กู้หว่านหว่านจะได้บทเรียนแล้วทำตัวให้ดีขึ้น

เธอไม่ต้องการที่จะเสียแรงต่อกรกับคนอย่างกู้หว่านหว่านอีก

“มู่ซย่า” เสียงของผู้อำนวยการทำให้มู่ซย่ารู้สึกตัว