ประธานวายร้ายจะแต่งงานกับฉันให้ได้! นิยาย บท 954

ไม่ง่ายเลยที่จะพูดโน้มน้าวใจให้คนข้างหน้าถอยออกไป ในที่สุดมู่ซย่ากับเหอเถียนก็ได้มาถึงข้างหลังบอร์ดข่าวสาร

แต่พอมาถึงเหอเถียนกลับไม่มีความกล้าปิดตาแล้วพูดว่า “ซานซาน ฉันไม่กล้าดู...เธอช่วยฉันดูละกัน”

“ได้สิ” มู่ซย่าพยักหน้า เดินสวนทางกับคนคนหนึ่งมาถึงหน้าบอร์ดข่าวสาร

เธอใช้สายตากวาดมองไปก็เห็นชื่อขอเหอเถียนอยู่อันดับที่หก

ดวงตามู่ซย่าหรี่ลง รอยยิ้มบนใบหน้าถูกแผ่ออกไป

นี่มัน...ขาดไปแค่หนึ่งอันดับเอง

แต่ก็ ได้ลำดับที่หกก็ถือว่ากำลังดี

ในใจของมู่ซย่าคิดไตร่ตรองครู่นึงก็คิดได้ว่าควรจะทำยังไงต่อดี

เธอกำลังจะหันตัวไปบอกข่าวดีไม่บอกข่าวร้ายกับเหอเถียน แต่กลับเห็นเหอเถียนรวบรวมความกล้าฝ่าฟันฝูงชนเดินเข้ามา

พอเธอเห็นอันดับในการสอบของเธอ ในดวงตากลมโตคู่นั้นก็เหมือนมีของอะไรบางอย่างแตกสลายอยู่ข้างใน

สี่ร้อยเจ็ดสิบสองคะแนน ห่างกับอันดับที่ห้าไปแค่สามคะแนนเอง

ห่างกันสามคะแนนก็เท่ากับต่างกันแค่ข้อสอบปรนัยหนึ่งข้อเท่านั้นเอง แต่กลับชี้ชะตาของเธอในการที่จะสิทธิ์เข้ามหาลัยอังกฤษก่อนคนอื่นได้ตอนนี้

ตอนทดสอบย่อยในชั้นเรียนเธอก็มักจะสอบได้ลำดับที่หก แต่ครั้งนี้หลังจาที่มู่ซย่าช่วยติวให้เธอแล้ว เธอคิดว่าอย่างน้อยเธอจะต้องสอบได้ลำดับที่ห้า แต่คิดไม่ถึงว่ายังคงสอบได้ที่หก

เวลานั้น เหอเถียนเม้มปากไว้อย่างแน่น ในตาเริ่มมีน้ำใสๆไหลออกมา

ความรู้สึกที่ทุ่มเทหมดตัว แต่สุดท้ายเกือบประสบความสำเร็จแล้วแต่เหลืออีกเพียงนิดเดียวเท่านั้น มันช่างแย่จริงๆเลย...

มู่ซย่ามองดูท่าทางของเหอเถียนแล้วอดไม่ได้ที่จะเอ่ยปากว่า “เถียนเถียน ที่จริงแล้วเธอยังสามารถ...”

“ไม่ต้องพูดแล้ว”เหอเถียนส่ายหัว พยายามจะยิ้มออกมาแล้วพูดว่า “เธอไม่ต้องมาปลอบใจฉัน ชีวิตฉันคงจะอยู่ได้แค่ลำดับที่หกเท่านั้นแหละ”

“ไม่ใช่อย่างนั้นหรอก เถียนเถียน ฉันแค่อยากจะบอกว่า ที่จริงลำดับที่ได้โควตาที่ได้ก่อนนี้...”

“ซานซาน” เหอเถียนขัดจังหวะการพูดของเธออีกครั้งแล้วพูดว่า “เธอไม่ต้องมาปลอบฉันหรอกจริงๆนะ เดิมทีฉันก็รู้สึกอยู่แล้วว่า ถึงจะสามารถเอาโควตานี้มาได้ แต่ก่อนหน้านี้ความสามารถฉัน ยังไงก็น่าจะสอบเข้ามหาลัยอังกฤษไม่ได้ แต่ตอนนี้โควตาอันนี้เป็นของคนอื่น ฉันกลับรู้สึกว่าโล่งอกไปมาก ไม่ได้ปล่อยให้โควตาเสียไปโดยเปล่าประโยชน์ก็ดีเหมือนกัน เพราะงั้นเธอไม่ต้องพูดอะไรแล้วจริงๆ แล้วก็ไม่ต้องพูดถึงเรื่องนี้อีก”

“แต่...”