ปฏิบัติการ ตามล่า อำนาจ ของ ฮาร์วีย์ ยอร์ก นิยาย บท 116

"โอ้พระเจ้า! เขาเป็นคนร่ำรวยที่มีนิสัยชอบเก็บตัวใช่ไหม?”

“เขาไม่ได้ลังเลที่จะรูดบัตรด้วยซ้ำ น่าทึ่งที่สุด!"

“เขาเป็นเจ้าของทรัพย์สินอะไรบ้างนะ?”

เมื่อเห็นฮาร์วีย์แสดงออกอย่างเปิดเผย เหล่าไทยมุงก็ตกตะลึงอีกครั้ง

ในบรรดาไทยมุงเวสตันเป็นคนที่มองเห็นได้ชัดเจนที่สุด ทันทีที่ฮาร์วีย์ดึงบัตรออกมา เขาก็อ้าปากค้างอย่างตกใจเช่นกัน

“บัตรเอเม็กแบล็กการ์ด!”

เมื่อคำอุทานของเขาความเงียบก็เข้าปกคลุมไปทั่วทั้งร้าน

ฝูงชนอาจไม่เคยเห็นบัตรเอเม็กแบล็กการ์ด แต่ก็ไม่ได้หมายความว่าพวกเขาไม่เคยได้ยินมาก่อน

ผู้ถือบัตรเอเม็กแบล็กการ์ดได้จะต้องมีเงินสดอย่างน้อยสองสามร้อยล้านในบัญชีธนาคารของเขา เงินสดนะ ไม่ใช่แค่ทรัพย์สิน! แม้จะเป็นขาใหญ่อย่างเวสตัน แต่เขาก็มีเงินสดในมือเพียงไม่กี่แสน เงินสดไม่กี่ร้อยล้านหน้าตาเป็นอย่างไรกัน?

สำหรับบัตรแบบนั้น ในเมืองนิอัมมี่มีไม่เกินห้าใบเท่านั้น!

แม้แต่พนักงานขายยังตกใจ ในวันนี้เขาจะได้พบกับมหาเศรษฐีตัวจริงใช่ไหม?

โดยไม่ทันตั้งตัว มีคนพูดถึงคำอธิบายสิ่งตรงหน้าที่เป็นไปได้ “เป็น…เป็นไปได้ไหมที่มันเป็นแค่บัตรที่เขาได้สั่งซื้อจากออนไลน์?”

เมื่อเขาพูดอย่างนั้นทุกคนในร้านก็โล่งใจ นั่นต้องเป็นเพียงบัตรปลอม จะเป็นไปได้อย่างไรที่จะได้เห็นสิ่งเหล่านี้ในชีวิตจริง? มันเป็นเรื่องตลกแบบไหนกัน? ผู้ชายที่ดูยากจนอย่างเขาจะมีบัตรเอเม็กแบล็กการ์ดได้อย่างไร?

“คุณผู้ชาย คุณช่างเป็นคนที่น่าขยะแขยงที่สุด!” เวสตันล้อเลียนเขา “ไม่เป็นไรที่คุณจะเป็นคนยากจน แต่คุณทำให้ตัวเองอับอายโดยแสร้งทำเป็นร่ำรวย”

ฮาร์วีย์ยิ้มแต่ไม่พูดอะไร ถ้าเขาเอาเงินทั้งหมดออกจากบัตรเขาคงสามารถฆ่าเวสตันได้อย่างง่ายดายเพียงแค่ทิ้งมันทับถมลงบนตัวเขา

“รูดมันสิ” ฮาร์วีย์ใจเย็นและพูดด้วยท่าทางสบาย ๆ ราวกับว่าเขากำลังจะใช้จ่ายเพียงไม่กี่ดอลลาร์

“โอ้พระเจ้า อย่าบอกนะว่านั่นคือของจริง…” ใบหน้าของเวสตันแข็งค้าง สายตาของเขาพินิจพิเคราะห์บัตรของฮาร์วีย์ในขณะที่เขาพยายามมองหาข้อบกพร่อของบัตรนั้น

พนักงานขายเริ่มประหม่าเช่นกัน เขาวิ่งตรงไปที่เคาน์เตอร์และกลับมาพร้อมกับเครื่องรูดบัตร จากนั้นเขาก็รูดบัตรของฮาร์วีย์และหันเครื่องทาฝั่งคีย์รหัสไปทางฮาร์วีย์

ฮาร์วีย์ใส่รหัสผ่าน จากนั้นก็กำลังจะหันหลังกลับไป

ฮาร์วีย์ไม่เข้าใจสถานการณ์ที่เกิดขึ้น เขาหยิบบัตรของเขากลับมาและจ้องมองมันสักพัก จากนั้นเขาก็พูดว่า “ผมไม่รู้ว่าบัตรใบนี้มีอะไรผิดปกติ แล้วถ้าผมให้ใครนำเงินมาส่งที่นี่ละ...”

“หยุดได้แล้ว!” เวสตันซึ่งยืนอยู่ข้าง ๆ ก็ตะโกนออกมา “ผมบอกไปแล้วว่าถ้าเป็นคนจนนั้นไม่เป็นไร แต่ทำไมคุณถึงยังเสแสร้งทำเป็นว่าคุณไม่ได้เป้นคนจนอยู่อีกล่ะ? คุณไม่คิดบ้างหรอว่าทำให้พนักงานเขาเสียเวลาแค่ไปครั้งหนึ่งแล้ว? คุณกำลังพยายามทำมันเป็นครั้งที่สองงั้นเหรอ? ตื่นได้แล้ว! มันดูสิน่าสมเพช! คนอย่างคุณจะไปจักว่าใครคนไหนร่ำรวยได้อย่างไร?”

“คุณผู้หญิง คุณยังไม่เคยได้เห็นด้านที่แท้จริงของเขาใช่ไหม? เขาเป็นคนอนาถาที่แสร้งทำเป็นร่ำรวยเพื่อหลอกล่อคุณ คุณต้องระวัง อย่าเสียใจไปเมื่อคุณต้องสูญเสียทั้งผู้ชายและทรัพย์สินของคุณ!” เวสตันแนะนำอีวอนอย่างจริงจัง

“ใช่ คุณผู้หญิง นักต้มตุ๋นมีอยู่ทุกหนทุกแห่ง บางคนอาจทำสมุดธนาคารปลอมและอวดอ้างว่าตนมีเงินเท่าไหร่ แต่ปรากฎว่าเขาไม่มีอะไรเลย!”

"ใช่! ผู้ชายประเภทนี้ล้วนเป็นสารเลวและเป็นปลิ้นปล่อน อย่าตกหลุมพรางของพวกเขา!”

“ถ้าฉันเป็นคุณฉันจะตบหน้าเขาซะ รออะไรอยู่ล่ะ?"

“เขาเป็นแค่ขยะไร้ค่า เขากล้าอวดดีแบบนี้ได้ยังไง!”

“ ... ”

ฝูงชนโห่ใส่ฮาร์วีย์ คนอย่างเขาน่ารังเกียจเกินไปแล้ว เขาจะทำแบบนี้ได้ยังไง?