ปฏิบัติการ ตามล่า อำนาจ ของ ฮาร์วีย์ ยอร์ก นิยาย บท 135

หัวหน้าผู้จัดการรีบตอบว่า "ท่านประธาน ผมไม่ได้ตั้งใจอย่างนั้น ผมแค่พยายามปกป้องทรัพย์สินของลูกค้าของเรา ผมจะรู้ได้อย่างไรว่าวีไอพีที่สำคัญจะมาที่แผนกต้อนรับเป็นการส่วนตัวเพื่อจัดการเรื่องต่าง ๆ ด้วยตัวเอง ผมคิดว่ามีคนขโมยบัตรของเขาไป!”

ดอว์สัน ร็อบบินมีสีหน้ามืดหมองลง เขาเดินไปเตะหัวหน้าผู้จัดการที่หน้าอก จากนั้นก็หันกลับมาหาฮาร์วีย์ด้วยรอยยิ้ม "มิสเตอร์ยอร์ก เห็นไหมครับ? ผู้ใต้บังคับบัญชาของผมเหล่านี้เพียงแค่สร้างความยุ่งเหยิงแต่มาจากความตั้งใจที่ดี คุณพอที่จะมองข้ามเรื่องนี้ได้หรือไม่”

“ไม่ใช่เรื่องใหญ่” ฮาร์วีย์ยักไหล่ “มักจะมีคนพาลที่ทำตัวภูมิใจในตัวเอง อย่างไรก็ตามผมยังคงต้องการขอความยุติธรรมกับสิ่งที่เกิดขึ้น ท่านประธานช่วยผมหน่อยได้ไหม?”

“เพียงแค่พูดออกมาและผมจะดำเนินการให้ทันทีหากมันอยู่ในอำนาจของผม” ใบหน้าของดอว์สันดูจริงจัง ถือเป็นข่าวดีที่ลูกค้ารายใหญ่รายนี้ยินดีที่จะร้องขอ นั่นหมายความว่าเขาเลือกที่จะไม่เอาเรื่องและปล่อยให้เป็นอดีตไปตามกาลเวลา

หากฮาร์วีย์ไม่ได้ร้องขอความช่วยเหลือเขาคงจะกระสับกระส่ายมาก

“ไม่ใช่เรื่องใหญ่เลยจริง ๆ ผมรู้สึกว่าในฐานะลูกค้าผมควรหาที่อื่นที่มีการปฏิบัติที่ดีกว่าเพื่อดำเนินธุรกิจของผม เลขาของผมจะช่วยฉันดำเนินการโยกย้ายทั้งของบริษัทและทรัพย์สินส่วนตัวทั้งหมดออกจากที่นี่หลังจากนี้ ผมหวังว่าคุณจะใจกว้างและช่วยผมได้ในเรื่องเล็ก ๆ น้อย ๆ นี้” ฮาร์วีย์ยิ้มแย้มแจ่มใส “แน่นอนว่าจะไม่เป็นปัญหา? แค่มีลายเซ็นก็ทำได้”

สายตาของดอว์สันพร่ามัวเปลี่ยนเป็นสีดำ เขากำลังจะเป็นลมเมื่อได้ยินคำพูดเหล่านั้น

สำนักงานหัวหน้าผู้จัดการถูกยึดเป็นการชั่วคราว

ฮาร์วีย์ได้รับการต้อนรับด้วยความเคารพและสุภาพ เขานั่งลงบนโซฟาอย่างสบาย ๆ ขณะที่อีวอนน์ชงชาให้เขา เขาลิ้มรสเครื่องดื่มในมือช้า ๆ

ตรงข้ามกับเขาคือดอว์สันที่ปรากฏสีหน้าแห่งความลำบากใจไปทั่วใบหน้าของเขา เขาไม่แน่ใจว่าจะเริ่มจากตรงไหน

"มิสเตอร์ยอร์ก ได้โปรดอนุญาตให้ธนาคารของเราช่วยจัดการบัญชีนอกประเทศของคุณไปอีกสักระยะได้ไหม? เราจะทำงานอย่างหนักและให้บริการที่ดีที่สุด คุณช่วยให้โอกาสเราอีกครั้งได้ไหมครับ?” ดอว์สันถามด้วยความยากลำบากมาก

ฮาร์วีย์รู้สึกประหลาดใจ เขาถามว่า “ท่านประธาน ผมไม่เข้าใจที่คุณพูด ผมไม่ได้ให้โอกาสคุณมากพอเหรอ? มีคนเอาปืนจ่อหัวทั้ง ๆ ที่ผมบริสุทธิ์ เลขาของผมและผมถูกกักตัวไว้ในห้องรักษาความปลอดภัยและไม่ปฏิบัติตามขั้นตอนที่เหมาะสม ถ้าไม่ได้ฝึกวิชาป้องกันตัวมาตลอดสองสามปีตอนนี้ผมคงถูกทุบตีจนล้มลงไปแล้ว คุณไม่คิดว่าผมยังให้โอกาสคุณโดยไม่ได้คำนึงถึงสิ่งนี้ภายใต้สถานการณ์เหล่านี้อีกหรือ? คุณคาดหวังให้ผมคุกเข่าขอโทษคุณด้วยหรือไม่?”

"คุณต้องล้อเล่นแน่นอน!" เหงื่อเย็นไหลออกมาจากศีรษะของดอว์สันอย่างไม่ลดละ “ท่านประธานยอร์กอย่าพูดถึงธุรกิจก่อนเลย ลูกชายที่ไร้ประโยชน์คนนั้นของผมอยากจะขอโทษคุณเป็นการส่วนตัว จะเป็นไรไหมครับ”

ฮาร์วีย์หัวเราะเบา ๆ “นั่นคงไม่ใช่เรื่องง่ายสำหรับลูกชายที่สูงและกำยำของคุณ”

“ถ้าเป็นอย่างนั้นผมจะโทรหาเขาได้ไหม?” ดอว์สันไม่กล้าที่จะสนทนาอีกต่อไป แต่เขาหยิบโทรศัพท์ออกมาและโทรออก

ไม่นานก็ได้ยินเสียงเคาะประตู หัวหน้าทีมรักษาความปลอดภัยที่หยิ่งผยองในตอนแรกเดินกะเผลกเข้ามา