ปฏิบัติการ ตามล่า อำนาจ ของ ฮาร์วีย์ ยอร์ก นิยาย บท 159

แมนดี้ก็กังวลเล็กน้อยเช่นกัน จากนั้นเธอก็กล่าวขอโทษ “มิสไนส์เวลล์เราขอโทษจริงๆ ฮาร์วีย์พูดไม่ได้คิดอะไร อย่าใส่ใจเลยนะคะ อย่าถือสาเขาเลย”

ไวแอตต์พูดอย่างงง ๆ ว่า “แมนดี้แม้ว่าเขาจะเป็นสามีของคุณ แต่คุณก็ไม่สมารถปกป้องเขาแบบนั้นได้ตลอดไป เขาเป็นแค่คนขี้ขลาด คุณไม่จำเป็นต้องช่วยเหลือแบบนี้จริง ๆ ”

โรซาลีขมวดคิ้วอย่างหนักขณะที่สีหน้าของเธอแย่ลง ที่จริงเรื่องราวได้ยุติลงแล้ว แต่หลังจากที่คนอื่นกระทำกลับทำให้เหตุการณ์เลวร้ายลงและเธอต้องอับอายขายหน้า

เมื่อคิดอย่างนั้นน้ำเสียงของเธอก็เย็นลงมาก “ฮาร์วีย์ เราไม่สามารถล้อเล่นเกี่ยวกับชื่อเสียงและศักดิ์ศรีของไนส์เวลล์ได้ คุณควรอธิบายให้ชัดเจนดีกว่า ถ้าไม่เช่นนั้นจะไม่จบเพียงแค่นี้”

ฮาร์วีย์ชื่นชมโรซาลีมากขึ้น ตอนนี้มีคนจำนวนน้อยมากที่จะซื่อสัตย์และตรงไปตรงมา

เมื่อคิดอย่างนั้นฮาร์วีย์พูดช้า ๆ ว่า “มิสไนส์เวลล์ไม่ต้องกังวล โปรดฟังคำอธิบายของผม”

“ก่อนหน้านี้คุณบอกว่าภาพวาดยอดเขาแลนเดอร์ เทือกเขาร็อกกีที่พิพิธภัณฑ์เป็นของจริง แต่ผมบอกว่าภาพวาดชิ้นนี้ที่นี่เป็นของจริง ปรากฎภาพวาดทั้งสองเป็นภาพจริง เช่นนั้นเราทั้งคู่ค่อนข้างลึกซึ้งในการตัดสินพิจารณา แน่นอนมันคือความเสมอกันราวระหว่างเรา”

พรึบ!

พวกเขาทั้งหมดหันไปจับจ้องที่ฮาร์วีย์ ‘สิ่งที่ลูกเขยคนนี้พูดเป็นจริง ดูเหมือนว่าจะเป็นเช่นนั้น’

เนื่องจากภาพวาดทั้งสองเป็นของจริงจึงหมายความว่าทั้งสองภาพมีความโดดเด่นเท่าเทียมกัน มันคือการเสมอกัน

เมื่อโรซาลีได้ยินเช่นนั้นความเย็นชาและความเย่อหยิ่งในตัวเธอก็หายไป จากนั้นเธอก็ยิ้มด้วยความโล่งใจและพูดว่า “งั้นหมายความว่าฉันไม่ต้องเรียกกับคุณว่า…”

ฮาร์วีย์มีสีหน้าแปลก ๆ 'ถ้าฉันทำให้ความงามที่เย็นชาและเย่อหยิ่งคนนี้เรียกฉันว่าพ่อมันคงจะน่าตื่นเต้นมากทีเดียว!'

ในขณะนั้นโรซาลียื่นมือขวาออกไปอย่างไม่ถือตัวและพูดว่า “มิสเตอร์ยอร์ก ขอบคุณที่ให้บทเรียนในวันนี้ เราเรียนรู้การประเมินของเก่า เราไม่ควรมีอคติใด ๆ คุณปู่มักจะพูดเสมอว่านั่นเป็นข้อบกพร่องของฉัน แต่ฉันมักจะคิดว่าตัวเองมีความเข้าใจดีมาตลอด ไม่คิดว่ามันจะเกิดขึ้นกับฉันที่วันหนึ่งฉันอาจมองข้ามบางสิ่งบางอย่างไป”

ฮาร์วีย์ยิ้มและยื่นมือออกไปด้วย จากนั้นเขาก็จับมือเล็ก ๆ ที่อ่อนโยนของโรซาลี เขากล่าวว่า “มิสไนส์เวลล์ คุณถ่อมตัวเกินไป ยังไงก็ต้องขอขอบคุณ ถ้าไม่งั้นผมอาจจะซื้อภาพวาดนี้ไม่ได้!”

หลังจากที่เขาพูดอย่างนั้นคนอื่น ๆ ก็หันมามองเขาอย่างเคร่งเครียด