ปฏิบัติการ ตามล่า อำนาจ ของ ฮาร์วีย์ ยอร์ก นิยาย บท 1745

เฟลทเชอร์ อีแวนส์ยิ้มในขณะที่ดันเมลานี ซาเวียร์ออกไป จากนั้นก็สัมผัสใบหน้าของเขาและมองไปที่ อีวอนน์ ซาเวียร์

“อีวอนน์ เธอกล้าตบฉันเหรอ?”

“เธอเคยคิดถึงผลที่ตามมาบ้างไหม?”

อีวอนน์ตอบอย่างเย็นชาว่า “ฉันตีคุณแล้วจะทำไมล่ะ? คุณเป็นแค่คนรับใช้ ถึงฉันจะทุบตีคุณจนตายก็ไม่มีใครคิดจะช่วยคุณหรอก!”

“ฮ่าฮ่าฮ่า! เธอคิดจะทุบตีฉันให้ตายเลยหรือ?”

"ต้องยอมรับเลย เธอนี่ฝันกลางวันเก่งจริง ๆ เก่งแค่เรื่องนี้เรื่องเดียว

“ฉันน่ะชอบฝึกม้าป่าให้เชื่องที่สุด”!

“เพราะการบังคับคนอื่นถือให้เป็นสิ่งที่ดีที่สุดในโลกนี้!”

จากนั้นเฟลทเชอร์ก็เอื้อมมือไปบีบใบหน้าของอีวอนน์ในขณะที่กำลังพูด

“ถ้าเธอถอยออกไป ฉันจะยัดกระสุนใส่ตาแก่คนนั้น!”

ในขณะนี้ เฟลทเชอร์ดุร้ายราวกับว่าเขาเป็นราชาของโลกใบนี้ เข้าควบคุมทุกสิ่งและทำทุกอย่างตามที่เขาพอใจ

แม้ว่าเจ้านายและเจ้าชายที่มีชื่อเสียงจากมอร์ดูจะปรากฏตัวต่อหน้าเขา พวกเขาก็ดูด้อยกว่าเฟรทเชอร์

“ถ้าคุณแตะต้องเธอแม้แต่ปลายนิ้ว ผมจะลบตระกูลคุณออกจากสารบบของโลกนี้!”

ทันใดนั้นเอง น้ำเสียงเย็นชาก็ดังก้องมาจากด้านหลัง

ร่างกายที่แข็งทื่อของอีวอนน์ผ่อนคลายลง เธอรู้ว่าใครมาที่นี่

“แล้วถ้าฉันจะแตะต้องเธอล่ะ?!”

เฟลทเชอร์ไม่เพียงแต่เดินหน้าต่อไปหาอีวอนน์หลังจากได้ยินคำขู่ของฮาร์วีย์ ยอร์ก เขายังหัวเราะอย่างเย็นชาและเริ่มลูบไล้ใบหน้าของอีวอนน์ด้วย

ในขณะเดียวกัน เขาก็เล็งปืนในมือไปทางฮาร์วีย์

ชายฉกรรจ์สองสามคนในชุดสูทหันกลับมาและมองไปในทิศทางเดียวกัน

ปัง!

พร้อมกับเสียงที่ดัง ประตูรถพราโด้ที่ถูกเปิดทิ้งไว้ก็ถูกถีบ มันเคลื่อนไปข้างหน้าอย่างรวดเร็วราวกับเงา

ทันทีที่เมลานีเห็นภาพนั้น สีหน้าของเธอเปลี่ยนไปเล็กน้อย

น่าเสียดายที่ฮาร์วีย์หลบกระสุนทั้งหมดได้ในจังหวะที่เหลือเชื่อที่สุดด้วยการแค่โยกตัวแล้วเหวี่ยงฝ่ามือออกไป

เพี๊ยะ!

เฟล็ทเชอร์ร้องด้วยความเจ็บปวดหลังจากถูกตบหน้า ร่างของเขาถูกส่งตัวให้ลอยขึ้นจากนั้นก็ร่วงลงบนกองของชายฉกรรจ์ในชุดสูทที่ฮาร์วีย์จัดการเมื่อครู่

ฮาร์วีย์คว้าปืนที่เฟลทเชอร์ทำหล่นไว้อย่างตั้งใจ หลังจากเอากระดาษทิชชูปิดที่ด้ามของปืนไว้แล้ว เขาก็ลั่นไก

ปัง ปัง ปัง!

เกิดเสียงร้องด้วยความเจ็บปวดในขณะที่คนของเฟลทเชอร์หลายสิบคนจับขาของพวกเขาไว้บนพื้นพร้อมกับกระตุกอย่างแรง

'เขาโหดเหี้ยม!'

'ไร้ความเมตตาอย่างแท้จริง!'

เมื่อฮาร์วีย์ขว้างปืนกลับไปที่เฟลทเชอร์โดยไม่ตั้งใจ ก็ไม่มีใครเหลือที่ยืนอีกต่อไป

เฟลทเชอร์พยายามจับปืนในขณะที่ร่างกายของเขากระตุกไม่หยุดหย่อน แม้ว่าเขาจะถือปืนอยู่ เขาก็ไม่กล้าที่จะขยับตัวส่งเดช