ปฏิบัติการ ตามล่า อำนาจ ของ ฮาร์วีย์ ยอร์ก นิยาย บท 1987

“เยี่ยมมาก! ขอบคุณ นายน้อยดันเคน”

เฮเซล มาโลนเต็มไปด้วยความตื่นเต้น ใบหน้าของเหล่าอินฟลูเอนเซอร์คนอื่น ๆ ก็ขึ้นสีเช่นกัน

หากพวกเขาสามารถถ่ายทอดสดในสถานที่ชั้นสูงเช่นนี้ได้ พวกเขาจะทำเงินมากมายจนไม่รู้ด้วยซ้ำว่าใช้อย่างไรให้หมด!

จากนั้นเคลลี่ มาโลนก็พูดต่อด้วยรอยยิ้มอันอบอุ่นบนใบหน้าของเขา

“ถ้าเป็นอย่างนั้น คุณจะพาคนไปเพิ่มอีกคนหนึ่งได้หรือเปล่า? หลานชายของผมเอง…”

ในทันใดนั้นฮาร์วีย์ถึงกับตัวแข็งทื่อ เขาไม่คิดว่าเคลลี่จะยังนึกถึงเขาด้วยซ้ำ ฮาร์วีย์หายหน้าแล้วพูดว่า “ผมไม่อยากไปครับ คุณลุงมาโลน”

“ไม่อยากไปเหรอ?”

แกรี่ ดันเคนมองฮาร์วีย์ในขณะที่หัวเราะเบา ๆ

“ตอนที่เฮซี่บอกว่านายชอบขี้โม้ฉันก็ไม่เชื่อหรอกนะ แต่ตอนนี้ฉันเชื่อแล้ว

“ฟังจากน้ำเสียงของนายแล้ว กำลังจะบอกว่าถ้านายคิดที่จะไปงานเลี้ยงนั่น นายก็จะได้รับคำเชิญถูกไหม?

“จำไว้นะ ฮาร์วีย์ ฉันจะพาทุกคนไปด้วย ยกเว้นนายคนเดียว

“เพราะอย่างนั้นอย่าได้บังอาจแอบอ้างชื่อของฉันเพื่อเข้าไปในงานล่ะ

“พวกคุณก็ต้องจำเรื่องนี้ไว้ให้ขึ้นใจ! ถ้าเด็กคนนี้พยายามแอบอ้างชื่อของผมเมื่อไหร่ ไม่ว่าจะยังไงคุณก็ต้องไล่เขาออกไป!”

แกรี่ไม่ลืมที่จะเตือนสาวกของหลงเหมิน

บรรดาสมาชิกของหลงเหมินต่างมองหน้ากัน เห็นได้ชัดว่าพวกเขารับรู้ถึงชื่อเสียงของแกรี่

แต่เหตุการณ์ที่แกรี่ทำให้จัสติน วอล์กเกอร์ตกใจกลัวดูคล้ายจะเป็นเรื่องจริง

การไม่หาเรื่องคนแบบเขาย่อมดีกว่า

เราสมาชิกของหลงเหมินพยักหน้าโดยไร้ข้อกังขา

ดวงตาของเฮเซลเป็นประกายหลังจากเห็นแกรี่จัดการเรื่องของงานเลี้ยงอาหารค่ำ ทั้งยังวางอำนาจเหนือหลงเหมินสาขามอร์ดูได้อีก

แกรี่ทำให้ตัวเองกลายเป็นจุดสนใจหลักของงานเลี้ยงอาหารค่ำ ทุกคนสนุกสนานในงานเลี้ยงจนถึงเวลา สี่ทุ่มกว่า ๆ งานเลี้ยงก็จบลง

แขกคนอื่น ๆ เริ่มจากไปทีละคน มีเพียงผู้ที่จะพักอยู่ในวิลล่าของครอบครัวมาโลนเท่านั้นที่ยังไม่ไปไหน

อีวอนน์ แกรี่ มิวะ ฟูจิฮาระ และเหล่าอินฟลูเอนเซอร์คนอื่น ๆ รวมอยู่ในนั้นด้วย

เฮเซลและจูน ลีไม่ยินยอมให้ฮาร์วีย์อยู่ค้างคืน พวกเธอไม่เตรียมห้องให้เขาด้วยซ้ำ

หลังจากพิจารณาอารมณ์ของแกรี่แล้ว เคลลี่ก็ตัดสินใจส่งฮาร์วีย์กลับ

“ฮาร์วีย์ หลานอาศัยอยู่ที่ไหน? เดี๋ยวลุงจะไปส่งหลานที่บ้าน ในพื้นที่ของวิลล่า หลานเรียกแท็กซี่จากที่นี่ดึกแบบนี้ไม่ได้หรอก”

“ไม่เป็นไรครับ คุณลุงมาโลน ในเมื่อที่นี่ไม่มีห้องพักเหลือแล้ว ผมจะกลับไปที่วิลล่าหลังที่หนึ่งของตัวเอง” ฮาร์วีย์ตอบอย่างสบาย ๆ

“เดินแค่ไม่กี่นาทีก็ถึงแล้ว”

ทั้งสถานที่เงียบสงัดหลังจากได้ยินคำพูดเหล่านั้น