ปฏิบัติการ ตามล่า อำนาจ ของ ฮาร์วีย์ ยอร์ก นิยาย บท 2297

ฮาร์วีย์ ยอร์กได้แต่ยักไหล่

“ผมมีหลักฐานนะ คุณต้องการดูภาพวิดีโอแบบเต็มหรือเปล่า” เขาพูดอย่างใจเย็น

“วิดีโอแบบเต็ม?!”

ผู้ตรวจการร่างเพรียวแสดงความรังเกียจ

“คุณคิดว่าสถานีตำรวจลาสเวกัสมีแต่คนโง่หรือไง?! เราได้ตรวจสอบที่เกิดเหตุแล้ว และมีคนจงใจทำลายระบบเฝ้าระวัง หากเป็นเช่นนั้นแล้วจะมีวีดีโอหลักฐานได้ยังไง?

“เพราะงั้นหลักฐานที่คุณว่า ก็คงเป็นของปลอมล่ะสิ?”

“เท่าที่ฉันรู้ มีนวัตกรรมชั้นสูงที่ช่วยให้คุณสามารถจัดการกับวิดีโอจากกล้องวงจรปิดได้

“นอกจากนี้ ฉันได้สอบถามพยานทั้งหมดในสถานที่ก่อนหน้านี้แล้ว พวกเขาทั้งหมดล้วนให้การว่าคุณเป็นคนทำให้เจ้าหน้าที่บาดเจ็บ!

“คุณจะรับสารภาพไหม?! ไม่อย่างนั้นก็อย่าโทษถ้าเราต้องลงไม้ลงมือ!”

ฮาร์วีย์หัวเราะเบา ๆ

"อะไรกัน? คุณคิดว่าคุณจะโยนทุกข้อกล่าวหามาให้ผมได้แค่เพราะคนมีสิ่งที่เรียกว่าพยานน่ะเหรอ?

“คนได้ตรวจสอบต้นสายปลายเหตุบ้างหรือยัง?

“คุณได้ซักค้านไปบ้างแล้วหรือยัง?

“คุณมีหลักฐานอะไรจากสถานที่เกิดเหตุแล้วหรือยัง?

“ถ้าคุณไม่มีอะไรพวกนั้น แล้วทำไมคุณถึงพยายามยัดเยียดข้อหามาให้ผมด้วยล่ะ? คุณคิดอะไรอยู่?!"

สีหน้าของผู้ตรวจการร่างเพียวเย็นชาราวกับน้ำแข็ง

“นี่นายกำลังสอนงานฉันอยู่เหรอ!

“ผมอยากโทรศัพท์หาใครสักคน”

ฮาร์วีย์ไม่แยแส

เขาต้องการใช้เหตุผลกับเจ้าหน้าที่ตำรวจ แต่ก็อย่างที่แจ็กซ์ แฮมิลตันพูด เจ็ดสิบเปอร์เซ็นต์ของคนในสถานีตำรวจลาสเวกัสเป็นคนของตระกูลแฮมิลตัน

เจ้าหน้าที่สอบสวนมีใจเอนเอียงต่อคนในตระกูลนั้นอยู่แล้ว และไม่มีทางที่พวกเขาจะบังคับใช้กฎหมายอย่างเป็นกลาง

เนื่องจากคนพวกนั้นไม่ได้ทำอะไรอะไรตามกติกา ฮาร์วีย์จึงไม่อยากเล่นด้วยอีกต่อไป

ใบหน้าของผู้ตรวจสอบหัวโล้นหม่นลง

“ตอบคำถามมาซะ! ไม่ต้องคิดที่จะโทรหาใคร!”

“แน่ใจหรือว่าไม่อยากให้ผมโทร? และถ้าเกิดว่าคุณเผลอไปกระตุกหนวดเสือเข้าและเริ่มเสียใจกับการตัดสินใจตัวเองขึ้นมาคุณจะทำยังไง?” ฮาร์วีย์กล่าวอย่างเฉยเมย

“สถานีตำรวจลาสเวกัส นายน้อยสี่กล่าวหาว่าฉันทำร้ายเจ้าหน้าที่ ตอนนี้มีผู้บัญชาการสองคนกำลังพยายามยัดเยียดข้อหาหนักให้ฉันด้วย”

“สถานีตำรวจลาสเวกัส?!”

เอ็ดวินตัวแข็ง จากนั้นก็ระเบิดความโกรธออกมา

“พวกเขากล้าดียังไง?! นี่พวกเขากล้าจับคุณงั้นเหรอ?!

“ผมจะไปที่นั่นเดี๋ยวนี้!”

หลังจากวางสาย ผู้บัญชาการร่างเพรียวก็ยึดโทรศัพท์ของฮาร์วีย์ไปพร้อมกับแสดงสีหน้าดูถูกเหยียดหยาม

“มีอะไรสำคัญไหม? บอกฉันมาสิ! นายจะโทรไปทำไม!

“นี่ยังไม่เลิกวางมาดอีกเหรอ! คิดจะทำให้เราตกใจกลัวหรือไง!

“ถ้าไม่ใช่เพราะนายกำลังโทรหาพวกนักเลงข้างถนนที่ไหนสักคน ฉันจะยอมกลืนโทรศัพท์ลงคอเลยด้วยซ้ำ!”

ผู้บัญชาการหัวโล้นกำลังแสดงท่าทางขี้เล่นหลังจากได้ยินคำพูดเหล่านั้น

'พลเมืองจากประเทศ H จะมีสายสัมพันธ์อะไรกับคนใหญ่คนโตในลาสเวกัส?

'เขาคงอยากตายมากกว่า ถึงได้ไปหาเรื่องตระกูลแฮมิลตันแบบนั้น!'