ปฏิบัติการ ตามล่า อำนาจ ของ ฮาร์วีย์ ยอร์ก นิยาย บท 3910

ฮาร์วีย์รู้ได้เลยว่าโนเอมิคิดอะไรอยู่ แต่เขาก็ไม่ได้สนใจอะไรเลย

ท้ายที่สุดแล้วก็เป็นธรรมดาที่แม่จะต้องปกป้องลูกสาว

เขารับนามบัตรมาและเก็บไว้ในกระเป๋าของเขา

ทันใดนั้นจู่ ๆ โนเอมิก็ไอขึ้นมา

ฮาร์วีย์จึงมองที่หน้าอกของเธอโดยสัญชาตญาณ

โนเอมิรู้สึกเดือดดาลมากเมือเห็นฮาร์วีย์กำลังมองมาที่ไหน

'เด็กน้อยอย่างเขากล้าดียังไงมาทำแบบนี้?! เขาคิดว่าฉันเป็นใครเหรอ?'

ถ้าฮาร์วีย์ไม่เคยช่วยลูกสาวของเธอไว้ เธอคงตบหน้าเข้าไปแล้วที่มาแสดงความหยาบคายกับเธอ

“ในเมื่อคุณใจดีกับผมมากคุณโมเรโน่ ผมจึงขอบอกอะไรกับคุณหน่อยนะครับ"

ฮาร์วีย์ลังเลอยู่ครู่หนึ่งก่อนจะพูดต่อ

“ผมไม่รู้ว่าคุณกำลังฝึกฝนศิลปะการต่อสู้แบบไหนอยู่ แต่การฝึกฝนของคุณเต็มไปด้วยข้อบกพร่องอย่างมาก

“ผมคิดว่าคุณควรหยุดการฝึกซ้อมหรือปล่อยวางทุกสิ่งทุกอย่างที่คุณเคยฝึกฝนมา เพราะถ้าคุณไม่ทำอย่างนั้นคุณจะมีชีวิตอยู่ได้ไม่นาน"

“ฮาร์วีย์!”

เอลเลนตัวแข็งทื่อ จากนั้นเธอก็นึกถึงความสำเร็จของเขาที่ช่วยชีวิตดีนได้อย่างน่าอัศจรรย์ใจ

“คุณพูดจริงหรือเปล่า?

“ฮาร์วีย์เก่งมากค่ะแม่! แม่ควรฟังเขานะคะ!”

โนเอมิหรี่ตามอง แล้วในที่สุดก็เปิดเผยความกลัดกลุ้มของเธอออกมา

“อย่างนั้นเหรอ? ฉันไม่คิดคุณจะมีสายตาอันแหลมคมอย่างนั้น จริงค่ะที่ฉันฝึกฝนศิลปะการต่อสู้มาได้สองสามปีแล้ว เพื่อเสริมสร้างความแข็งแรงให้กับร่างกาย...

“นี่หมายความว่าคุณก็เป็นผู้เชี่ยวชาญเหมือนกันเหรอ?”

ฮาร์วีย์พยักหน้า

“ผมไม่อาจเอื้อมที่จะพูดอย่างนั้น แต่ผมอยู่ในระดับเดียวกับคุณ

“ปอดของคุณเกิดการบาดเจ็บจากการฝึกฝน ดังนั้นทางที่ดีก็ควรหยุดฝีกฝนไปเลย

“ถ้าคุณไม่ยอมหยุดคุณก็จะไม่มีทางรักษาให้หายขาดได้ถ้ามีอะไรผิดพลาดขึ้นมา

“คุณสามารถไปทำการตรวจด้วยการสแกนที่โรงพยาบาลได้นะ ถ้าคุณไม่เชื่อผม"

ฮาร์วีย์กำลังคิดที่จะค้นหาว่าเธอได้รับบาดเจ็บตรงส่วนไหนแน่ ๆ แต่ต้องหยุดหลังจากเห็นสีหน้าระมัดระวังตัวของเธอ

เอลเลนมีท่าทีลังเล เธออยากให้ฮาร์วีย์ตรวจดูอาการของแม่เธอ หลังจากได้ยินว่าแม่ของเธอตกอยู่ในสถานการณ์ที่เลวร้ายเช่นนี้ แต่โนเอมิไม่เคยป่วยเป็นอะไรมานานมากแล้ว เอลเลนจึงไม่รู้จะพูดอะไรในตอนนั้น

“ผมรู้ว่าการชี้ให้เห็นข้อบกพร่องในการฝึกฝนศิลปะการต่อสู้ของคนอื่นนั้นเป็นเรื่องต้องห้าม...

ฮาร์วีย์สูดหายใจลึก ๆ

“แต่ที่ผมบอกคุณก็เพราะคุณเป็นเพื่อนของผม นอกจากนี้คุณทั้งสองคนก็ยังให้ความช่วยเหลือผมด้วย

“ผมจะไม่เข้าไปยุ่งเด็ดขาดถ้าเป็นคนอื่น"

“แหะ แหะ! ฉันไม่คิดว่าคุณจะใจดีขนาดนี้!”

โนเอมิยับยั้งคำพูดของลูกสาวเอาไว้ ก่อนจะยิ้มให้ด้วยท่าทีสงบนิ่ง

“คุณบอกว่าปอดของฉันได้รับบาดเจ็บ แต่ฉันกลับไม่รู้สึกอะไรเลย

“ฉันวิ่งเกือบสิบกิโลเมตรทุกวัน แล้วยังฝึกชกลมเพื่อสร้างความแข็งแกร่งให้ตัวเองด้วย!

“ถ้าคุณกำลังพูดถึงอาการไอของฉัน นั่นเป็นการไอครั้งเดียวในรอบหนึ่งเดือนที่ผ่านมา!

“คุณจะบอกว่าอาการไอนั้นทำให้คุณรู้ว่าการฝึกฝนศิลปะการต่อสู้ของฉันมีข้อบกพร่องเกิดขึ้นใช่ไหม? คุณจะบอกว่าคุณรู้ว่าร่างกายของฉันผิดปกติและรู้วิธีแก้ไขด้วยใช่ไหม?

“ถ้าคุณเก่งขนาดนั้นจริง ๆ ตอนนี้ก็คงมีชื่อเสียงโด่งดังไปแล้วละสิ!

“ทำไมคุณยังเป็นที่ไม่มีชื่อเสียงอยู่ล่ะ?”

ฮาร์วีย์หัวเราะอย่างขมขื่น

“คุณโมเรโน่ อาการของคุณยังรักษาได้ง่ายอยู่นะครับเพราะเป็นอาการขั้นแรก ถ้าคุณยังมัวแต่ถ่วงเวลาอยู่ ก็จะไม่มีอะไรเหลือให้ช่วยคุณได้อีกแล้ว"

“เอาเถอะ! พอได้แล้ว! ฉันรู้สึกซาบซึ้งในความเป็นห่วงของคุณ"

โนเอมิไม่ได้ตอบคำถามตรง ๆ เธอแค่คิดว่าฮาร์วีย์เป็นคนงี่เง่าเท่านั้นเอง