ปฏิบัติการ ตามล่า อำนาจ ของ ฮาร์วีย์ ยอร์ก นิยาย บท 740

เมื่อซีนเธียร์เล่าเรื่องราวทั้งหมดให้ฮาร์วีย์ฟัง สีหน้าของเขาก็มืดลงทันที

แต่ก่อนที่ฮาร์วีย์จะพูดอะไรออกไป วอลเลซก็เยาะเย้ยเขา “เดี๋ยวนะ คุณกำลังโทรฟ้องพ่อแม่ของคุณเหรอ?”

“ผมขอบอกไว้เลยว่า! อย่าคิดว่าเรื่องจะจบแบบนี้แน่!”

“บอกคนจากประเทศ J สองคนนั้นให้ออกไปจากที่นี่ซะ!”

ฮาร์วีย์สบถออกมาอย่างเย็นชา

“เด็กของคุณไม่รู้จักเคารพผู้อื่นและคุณก็คงไม่รู้เหมือนกัน?”

“พวกเขาเป็นแขกคนสำคัญจากต่างประเทศ!” วอลเลซตะโกนอย่างโกรธจัด “คุณกำลังพูดไม่ให้เกียรติพวกเขา”

ฮาร์วีย์ตอบกลับอย่างเย็นชาว่า “พวกเขาจะถูกเรียกว่าแขกชาวต่างชาติได้ก็ต่อเมื่อพวกเขามาเยี่ยมเยือนที่นี่ด้วยความสุภาพ ผมมองพวกเขาแล้วคงเรียกได้เพียงแค่เป็นขยะ”

“ผมให้เวลาคุณสามวินาที ให้พวกเขาคลานออกมาตรงนี้และขอโทษซะ!”

“จะบ้าเหรอ! แกอยากให้แขกคนาสำคัญของเราคลานมาตรงนี้และขอโทษงั้นเหรอ? แกไปได้ความคิดนี้มาจากที่ไหน?”

วอลเลซโวยวาย

ฮาร์วีย์พยายามนับถอยหลังอย่างเย็นชา “สาม สอง หนึ่ง…”

วอลเลซพูดอย่างดูถูก “แกมันโรคจิต! แกนับจริง ๆ งั้นเหรอ? ต่อให้นับไปถึงร้อยก็ไม่มีใครสนใจหรอก!”

“แกรู้ไหมว่าที่นี่คือที่ไหน?”

“ที่นี่คือถิ่นของตระกูลไนส์เวลล์!”

“คนบ้าอย่างแกคงไม่รู้ว่าถิ่นของไนส์เวลล์หมายถึงอะไรหรอก ใช่ไหม?”

ขณะที่วอลเลซพูดแบบนั้น สีหน้าของเขาเต็มไปด้วยความเย่อหยิ่งพึงพอใจ ราวกับว่าคำพูดนั้นเป็นอาวุธที่ทรงพลังที่สุดของเขา

ที่แห่งนี้ ใครบ้างจะไม่กลัวเมื่อเอ่ยชื่อไนส์เวลล์ขึ้นมา?

บอกได้เลยว่าใคร ๆ ก็กลัว อย่างน้อยพวกที่มาแวะชมตลาดของโบราณนี้เป็นหนึ่งในนั้น

“ตระกูลไนส์เวลล์เหรอ?” ฮาร์วีย์หัวเราะ

เขาเหลือบมองป้ายชื่อของวอลเลซแล้วพูดว่า “คุณชื่อวอลเลซ ชอว์นงั้นเหรอ? แค่คนรับใช้ของตระกูลไนส์เวลล์ กล้าใช้ชื่อไนส์เวลล์มากดขี่คนอื่นงั้นเหรอ? น่าอายสิ้นดี!”

“ใช่ ฉันเป็นแค่คนรับใช้ของตระกูลไนส์เวลล์! แต่ถึงอย่างนั้นคนอย่างฉันก็ไม่เคยถูกทำให้ขุ่นเคืองใจ โดยเฉพาะกับคนอย่างแก!”

“แกเทียบไม่ได้กับคนรับใช้ด้วยซ้ำ!”

“แกกล้าพูดชื่อฉันเหรอ? ทำไม แกจะยื่นเรื่องร้องเรียนกับฉันเหรอ?

วอลเลซตะโกน ชี้นิ้วไปที่หน้าฮาร์วีย์

ฮาร์วีย์ไม่อยากยุ่งวุ่นวายกับวอลเลซไปมากกว่านี้ เขาหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาเพื่อโทรออก