ปฏิบัติการ ตามล่า อำนาจ ของ ฮาร์วีย์ ยอร์ก นิยาย บท 963

อีธานเดินเข้าไปหาฮาร์วีย์ จากนั้นเขาคำนับให้อย่างเคร่งขรึมหลังจากจัดชุดเครื่องแบบของเขาให้เรียบร้อยแล้ว

“ผู้บัญชาการค่ายศัสตราวุธ อีธาน ฮันต์ รายงานตัวครับ!”

“รายงานตัวครับ!”

“รายงานตัวครับ!”

บริเวณโดยรอบของคฤหาสน์ ทหารทั้งหมดจากค่ายศัสตราวุธที่เต็มไปด้วยความกระตือรือร้น พวกเขาทำความเคารพและตะเบ็งเสียงออกมาอย่างฮึกเหิม

เสียงดังก้องไปทั่วทั้งคฤหาสน์ ก้องกังวานไปไกลถึงจุดที่เจมส์และคนอื่น ๆ ต้องใจสั่นแข้งขาอ่อนแรง

และภายใต้ความตกใจนี้ ฮาร์วีย์ค่อย ๆ ก้าวไปข้างหน้า

ทุกคนเกือบต้องหยุดหายใจเมื่อเขาก้าวไปข้างหน้า แทบจะทรุดลงคุกเข่าลงต่อหน้าเขา

ฮาร์วีย์ส่งยิ้มจาง ๆ ให้เจมส์ เซอร์เรย์ที่กำลังหวาดกลัวแทบตาย แล้วถามอย่างใจเย็นว่า “นายกำลังพยายามจะฆ่าฉันงั้นเหรอ?”

“แก… แกเป็นใคร?!”

ความหวาดกลัวพลุ่งพล่านในกายของเจมส์ แม้ว่าเขาจะเป็นผู้นำตระกูลเซอร์เรย์ แต่ตอนนี้เขารู้สึกเหมือนเข่าของเขาอ่อนแรง หลังจากนั้นเกิดเสียงคุกเข่าลงกับพื้น

เจมส์รวบรวมกำลังทั้งหมดของเขา พยายามฝืนยกตัวเองขึ้น แต่กลับไม่มีแรงเมื่ออยู่ต่อหน้าฮาร์วีย์ แม้แต่การเงยหน้าขึ้นไปมองเหมือนกับต้องใช้กำลังเรี่ยวแรงทั้งหมดของเขา

ฮาร์วีย์เดินไปหาเจมส์และย่อตัวลง จากนั้นตบหน้าเขาเบา ๆ

“ถามฉันเหรอ? แน่นอน ฉันไม่ใช่คนสำคัญใหญ่โตอะไรขนาดนั้น”

“ตอนนั้นฉันเป็นเจ้าชายแห่งยอร์ก แกร่วมมือกับเมลิสซาและพวกตระกูลเฟิร์สคลาสสามตระกูลเพื่อบีบให้ฉันต้องออกจากบัควู้ด และจัดการกับฉันใช่ไหม?”

“แต่ฉันโชคดีได้เข้าร่วมกองทัพแล้วก็มาเป็นหัวหน้าผู้ฝึกสอนของค่ายศัสตราวุธ”

“แต่แกไม่ต้องกลัว ฉันลาออกแล้ว นั่นเป็นเหตุผลที่ฉันเป็นเพียงคนไม่สำคัญ ฉันไม่สามารถแม้แต่จะเปรียบเทียบกับตระกูลเซอร์เรย์”

“ตระกูลของแกช่างน่าประทับใจจริง ๆ !”

ไรอันยังคงคุกเข่าอยู่บนพื้น เขาไม่กล้าแม้แต่จะเงยหน้าขึ้น

คนในกองทัพเป็นศัตรูตัวฉกาจของพวกนักเลงตามท้องถนน

และคนอย่างหัวหน้าผู้ฝึกสอนก็เป็นฝันร้ายที่สุดของหัวหน้าแก๊งอันธพาลอย่างไรอัน ก็อตติ

เจ้าพ่อแห่งพวกนักเลงท้องถนนในเซาท์ไลท์จะมีความสำคัญอะไรต่อหน้าหัวหน้าผู้ฝึกสอน?

เขาคงไม่มีชีวิตเหลืออยู่ถ้าเขาไม่คุกเข่าขอความเมตตา

ไรอันทนรับไม่ได้กับความจริงในข้อนี้ และเจมส์ก็เช่นกัน

จากนั้นเขาก็พูดว่า “ผมขอโทษ ผมขอโทษ ผมไม่รู้จริง ๆ ว่าคุณคือ…”

“ถ้ารู้ ผมจะจัดการเฆี่ยนตีสั่งสอนลูกชายที่เนรคุณคนนี้ให้ตาย!”

“ถ้าคุณถูกกระทำแบบนี้ ก็สมควรแล้วที่แขนขาของเขาหัก มันเป็นความผิดของเขาที่ไม่รู้อะไรดีชั่ว สมควรแล้วที่เขาจะถูกทุบตีจนพิการไปก็ตาม!”