รอวันหย่า คุณสามีร้าย นิยาย บท 111

“ผมคิดว่าพี่ซื่อถิงไม่ได้โกรธเธอจนไม่อยากเจอหน้าหรอก...ผมถามบอดี้การ์ดของเขาแล้ว บอดี้การ์ดบอกว่าหน้าของเขาถูกกิ่งไม้ข่วน เขาเป็นคนที่รักหน้ายิ่งชีพ เมื่อใบหน้ามีบาดแผล ย่อมไม่อยากพบใคร”

“อย่างนี้นี่เอง! ถ้าอย่างนั้น ฉันจะบอกอันอันตอนนี้เลย! ไม่อย่างนั้นเธอคงคิดฟุ้งซ่านไปเองต่าง ๆ นานาแน่!” หลีเสี่ยวเถียนส่งข้อความถึงฉินอันอันเรื่องที่เฮ่อจุนจือพูด

ฉินอันอันส่งหน้ายิ้มกลับมา

หลีเสี่ยวเถียนยังคงส่งข้อความถึงเธอต่อ : อีกครึ่งเดือนก็ถึงวันเกิดของฟู่ซื่อถิงแล้ว เธอคิดหรือยังว่าจะให้ของขวัญอะไรเขา?

ฉินอันอัน : ยังเลย ฉันไม่รู้จะให้อะไรเขาดี

หลีเสี่ยวเถียน : อากาศหนาวแบบนี้ เธอก็ถักเสื้อกันหนาวให้เขาสิ!

ฉินอันอัน : ถามจริง? สมัยนี้ใครเขาใส่เสื้อกันหนาวถักกันล่ะ?

หลีเสี่ยวเถียน : บอกให้ถักก็ถักเถอะ ชายแท้เขาชอบใส่แบบนี้กัน

ฉินอันอัน : ปัญหาคือฉันถักไม่เป็นน่ะสิ!

หลีเสี่ยวเถียน : คนขายถักจะสอนเธอเอง! ถ้ายังทำไม่เป็นอีกก็ดูวิดีโอในอินเทอร์เน็ตสิ! เธอฉลาดจะตาย เรียนรู้แป๊บเดียวก็ทำได้แล้ว!

ฉินอันอัน : ทำไมเธอถึงคะยั้นคะยอจะให้ฉันถักเสื้อกันหนาวให้ได้ล่ะ?

หลีเสี่ยวเถียน : เพราะผู้ชายชอบแบบนี้ไง! เฮ่อจุนจือบอกว่าตอนนี้เขายังลืมแฟนคนแรกของเขาไม่ได้เพราะผู้หญิงคนนั้นถักเสื้อกันหนาวให้เขา และเขาก็เก็บมันมาจนถึงทุกวันนี้...ฉันรู้สึกเสียใจจะแย่ แต่ฉันจะไม่มีวันถักเสื้อกันหนาวให้เขาเด็ดขาด!

ฉินอันอันยืนอยู่ท่ามกลางหิมะตกหนักพลางดูข้อความจากเพื่อนสนิท เธอตกอยู่ในความสับสนเล็กน้อย

รถคันหนึ่งจอดตรงหน้าเธอแล้วบีบแตร ทำให้เธอได้สติกลับมา

เธอเป็นคนเรียกรถโดยสารคันนี้มาเอง

หนึ่งชั่วโมงต่อมา เธอก็กลับบ้านพร้อมด้ายขนสัตว์สำหรับถักเสื้อ

จางหยุนเดินเข้ามาหาเธอและมองด้ายในกระเป๋าแล้วถามด้วยความสงสัยว่า “ลูกจะถักผ้าพันคอเหรอ?”

ฉินอันอันหน้าแดงเล็กน้อย “หนูอยากถักเสื้อกันหนาวค่ะ”

จู่ ๆ แววตาของจางหยุนก็เต็มไปด้วยประกายลึกซิ้ง “ลูกจะถักให้ใคร? ไม่ได้ให้แม่ใช่ไหม? ทำให้ฟู่ซื่อถิงเหรอ?”

ฉินอันอัน “แม่ หนูจะถักให้แม่...แต่ใกล้จะถึงวันเกิดของฟู่ซื่อถิงแล้ว หนูก็เลยจะถักให้เขาก่อน ไว้หนูถักเก่งขึ้นแล้วหนูจะถักอันที่ดีกว่าให้แม่นะ”

จางหยุนยิ้มและพูดว่า “แม่ล้อเล่นหรอกน่า! แต่สมัยนี้เขาไม่นิยมถักเสื้อกันหนาวให้แฟนแล้วไม่ใช่เหรอ? เขานิยมกันรุ่นแม่นู่น...”

ฉินอันอัน “เสี่ยวเถียนบอกว่าตอนนี้ก็เป็นที่นิยมเหมือนกันค่ะ”

คนที่ร้องไห้เมื่อเขาจากไปก็ค่อย ๆ กลับมาใช้ชีวิตตามปกติ

ในโลกนี้ไม่มีใครอยู่ไม่ได้เพราะใครสักคนตายไป

แต่สุดท้าย ในใจของเขาก็ยังคงเป็นกังวล

เขาจะตายไม่ได้

มือของเขากำที่วางแขนของรถเข็นไว้แน่น และร่างกายของเขาก็เกร็งมาก

น้ำตาไหลลงมาจากหางตาของเขาอย่างรวดเร็ว

ที่ห้องนั่งเล่นชั้นสอง

แม่เฒ่าฟู่นั่งอยู่บนโซฟา โดยที่มีหมอยืนอยู่ข้าง ๆ

“ท่านแม่เฒ่า อาการบาดเจ็บของซื่อถิงครั้งนี้ทำให้อาการซึมเศร้ากำเริบ”

แม่เฒ่าฟู่ถอนหายใจ “ฉันรู้สึกได้ เขาไม่พูดและเอาแต่เก็บตัว”