รอวันหย่า คุณสามีร้าย นิยาย บท 52

เนื้อหาด้านล่างหัวข้อนั้นเป็นอะไรที่สั้นมาก

เพราะเธอคิดเรื่องนี้มานานมากแล้วแต่ยังคิดไม่ออกว่าต้องทำยังไง

ดังนั้นเนื้อหาก็เลยยังเขียนแค่ประโยคเดียวคือ ต้องหย่ากับฟู่ซื่อถิงให้ได้ก่อนสิ้นปี

ใบหน้าของเขามืดหม่นลงอย่างหนักทันที

เขาได้เปลี่ยนแปลงตัวเองและผ่อนหนักให้เป็นเบาแล้ว แต่เธอกลับยังคิดหาทุกวิถีทางที่จะจากเขาไปอยู่ดี

‘แล้วไฟล์ ‘แผนการ’ บ้านี้ก็เพิ่งถูกสร้างขึ้นเมื่อคืนนี้ด้วย’

‘ช่างเป็นผู้หญิงที่ปลอมเปลือกอะไรขนาดนี้!’

‘ขณะที่เธอแสร้งทำเป็นมอบของขวัญเพื่อขอบคุณเขา เธอกลับวางแผนจะหย่ากับเขาอยู่ในห้องเนี่ยนะ!’

เขาคิดว่าเธอเป็นคนที่แตกต่างจากผู้หญิงคนอื่น แต่ก็ไม่คิดว่าความแตกต่างจากผู้หญิงคนอื่นที่ใหญ่ที่สุดของเธอคือ เป็นคนสองหน้าแบบนี้!

เขาปิดโน้ตบุ๊กของเธออย่างแรง ก่อนจะรีบสาวเท้าเดินออกจากห้องด้วยความโมโห

……

ที่เอสทีกรุ๊ป

ในการประชุมผู้บริหารระดับสูง

เห็นได้ชัดว่าวันนี้ฟู่ซื่อถิงดูอารมณ์ไม่ค่อยดีนัก

นับตั้งแต่ที่เขาก้าวเข้าห้องประชุมมา หัวคิ้วของเขาก็ขมวดเล็กน้อยอยู่ตลอดเวลา รวมถึงสีหน้าของเขาที่ดูเยือกเย็นที่สุดด้วย

สัญญาณที่เขียนหราบนหน้าของเขาทำเอาคนในบริษัทพากันร้อน ๆ หนาว ๆ

ผู้จัดการของแต่ละแผนกต่างนั่งอย่างสงบเสงี่ยมจนไม่กล้าแม้แต่จะหายใจแรง

‘น่าแปลกจริง ๆ’

‘งานของบริษัทในไตรมาสที่สาม ก็ประสบความสำเร็จเกินกว่าที่คาดการณ์ไว้เสียอีก ผลงานก็เป็นที่น่าพอใจ ทำไมประธานฟู่ถึงโมโหอย่างนี้ล่ะ?’

ตลอดการประชุมเขาไม่เอ่ยอะไรออกมาแม้แต่คำเดียว และดแาแต่ฟังการรายงานของผู้จัดการแต่ละแผนกอย่างนิ่งเงียบ

แต่เมื่อการประชุมสิ้นสุดลง เขาก็พูดออกมาแค่สามคำเท่านั้นว่า “เลิกประชุม”

แถมฟู่ซื่อถิงยังเป็นคนแรกที่ออกจากห้องประชุมไปอีกด้วย

เมื่อโจวซื่ออี้เตรียมจะตามออกไป ก็ถูกผู้จัดการคนหนึ่งเรียกตัวไว้

“เลขาโจว ประธานฟู่เป็นอะไรหรือเปล่า? เขาไม่พอใจกับผลการทำงานในไตรมาสที่สามของพวกเรางั้นเหรอ? ถ้าประธานเขาไม่พอใจ ก็บอกพวกเรามาได้เลย…พวกเราจะตั้งใจทำงานเพื่อให้บรรลุเป้าหมายแน่นอน!”

“ใช่แล้ว! วันนี้ประธานไม่พูดอะไรสักคำเลย ผิดปกติมาก หรือว่าท่านประธานมีความคิดหรือแผนการอะไรใหม่หรือเปล่า?”

ทุกคนต่างมารวมตัวกันอยู่รอบโจวซื่ออี้เพราะอยบากได้ข้อมูลจากเขาโดยตรงว่าเกิดอะไรขึ้น

โจวซื่ออี้ยกนิ้วขึ้นดันแว่นตาบนดั้งจมูกขึ้นก่อนจะเดาว่า“ผลงานของทุกคนในไตรมาสที่สามนับว่าดีมาก ประธานก็น่าจะพอใจมากเช่นกัน ที่เขาอารมณ์ไม่ค่อยดีในวันนี้น่าจะเป็นเพราะเรื่องส่วนตัวที่ไม่น่าจะเกี่ยวอะไรกับงาน พวกคุณไปทำงานต่อเถอะ!”

เมื่อพูดจบ โจวซื่ออี้ก็รีบตรงดิ่งไปที่ห้องทำงานของประธานในทันที

เมื่อผลักประตูห้องทำงานเข้ามา โจวซื่ออี้ก็ไม่นึกเลยว่าจะมีแขกอยู่ด้วย

“ประธานถัง ไม่ได้เจอกันนานเลย”

“ซื่ออี้ ฉันว่าจะขอยืมตัวประธานนายหน่อย” ถังเฉียวเซินยิ้มด้วยใบหน้าสุภาพ

โจวซื่ออี้รับรู้และเข้าใจสถานการณ์ตรงหน้าในทันที ก่อนจะถอยออกไปทันทีและปิดประตูห้องทำงานไป

ความเงียบก่อตัวขึ้นในห้องทำงานอีกครั้ง

รอยยิ้มบนใบหน้าของถังเฉียวเซินเลือนหายไปแล้ว “ครั้งนี้ฉันมาที่นี่ตามคำสั่งของพ่อกับแม่ให้พาถังเฉียนกลับบ้าน แต่ถังเฉียนไม่ยอมกลับไปกับฉันเลยไม่ว่าจะใช้ไม้ไหน ซื่อถิง มีแต่นายเท่านั้นที่เธอจะยอมฟัง”

ฟู่ซื่อถิงหยิบโทรศัพท์มือถือของเขาขึ้นมาก่อนจะกดเบอร์โทรศัพท์โทรหาถังเฉียนต่อหน้าถังเฉียวเซิน

เธอรับสายในทันที “ซื่อถิง คุณโทรหาฉันทำไมเหรอ?” เสียงของถังเฉียนจากปลายสายแสดงออกถึงความประหลาดใจเป็นอย่างมาก

ฟู่ซื่อถิง “เธอลาออกแล้วกลับบ้านกับพี่ชายเธอเถอะ!”

ถังเฉียวเซินไม่คิดว่าเขาจะพูดตรงขนาดนี้ คิ้วของเขาขมวดเป็นปม

ถังเฉียนจมอยู่ในความคิดพักหนึ่ง ก่อนจะเอ่ยด้วยน้ำเสียงลนลาน “พี่ชายฉันไปหาคุณเหรอ? คุณอย่าไปฟังเขานะ! ฉันจะไม่กลับไปกับเขาเด็ดขาด!”

หลังจากที่พูดเสร็จเธอก็วางสายโทรศัพท์มือถือไปในทันที

ฟู่ซื่อถิงวางโทรศัพท์มือถือลงแล้วมองไปยังถังเฉียวเซินด้วยสายตาเยือกเย็น “หลายปีมานี้ฉันโน้มน้าวเธอไปกี่ครั้งแล้ว? วันนี้จะเป็นครั้งสุดท้าย ตระกูลถังของพวกนายอย่ามายุ่งวุ่นวายอะไรกับฉันอีก!”

เมื่อถังเฉียวเซินเห็นว่าเขาอารมณ์ไม่ดีแล้ว จึงลุกขึ้นยืน : “งั้นฉันกลับก่อนละกัน!” ขณะที่เขาออกจากห้องทำงานมาก็เจอกับโจวซื่ออี้ จึงถามออกไป “บริษัทพวกนายเกิดวิกฤติอะไรขึ้นหรือเปล่า? วันนี้ประธานดุเป็นพิเศษแฮะ”

โจวซื่ออี้จึงเอ่ย “บริษัทยังปกติดี แต่ความสัมพันธ์ของประธานไม่ค่อยราบรื่นเท่าไหร่”

ถังเฉียวเซินเลิกคิ้วขึ้น “เขาคบกับใครอยู่? ทำไมฉันไม่เคยได้ยินเลย?”

“กับภรรยาของเขาไง”

ถังเฉียวเซิน : “ฉินอันอันเหรอ?”

“ประธานถังนี่ข่าวไวจริง ๆ”

“อย่าเรียกว่าไวเลย ถังเฉียนเป็นคนบอกฉันต่างหาก ทุกครั้งที่ฉันคุยกับเธอ เธอก็เอาแต่พูดแต่เรื่องของฟู่ซื่อถิงจนหูฉันชาไปหมดแล้วเนี่ย” ถังเฉียวเซินยิ้มออกมาอย่างมีนัยยะบางอย่าง “นึกไม่ถึงเลยว่าฟู่ซื่อถิงจะชอบเด็กผู้หญิงที่ยังเรียนไม่จบมหาวิทยาลัย”