รอวันหย่า คุณสามีร้าย นิยาย บท 53

“เป็นโชคชะตาของทั้งคู่!”

“น้องสาวที่น่าสงสารของฉัน”

โจวจื่ออี้เอ่ยต่อ “ด้วยความเคารพครับประธานถัง ถังเฉียนเป็นผู้หญิงที่มากความสามารถ แต่เธออยู่ข้างกายประธานฟู่มาเป็นสิบปีแล้ว และประธานฟู่ก็ไม่เคยตกหลุมรักเธอเลย ต่อให้เธอจะอยู่ข้างกายประธานฟู่ต่อไปอีกยี่สิบสามสิบปี…ประธานฟู่ก็อาจจะยังคงไม่รักเธอเหมือนเดิม”

ความเยือกเย็นบางอย่างแวบผ่านดวงตาของถังเฉียวเซิน “ขอบใจที่เตือน”

ตกดึกคืนนั้น

ฟู่ซื่อถิงได้เชิญผู้บริหารระดับสูงของบริษัทมาทานอาหารคู่

เซิ่งเป่ยก็ดึงเขาไปดื่มเหล้าด้วยกัน

ทุกคนต่างรู้ว่าวันนี้เขาอารมณ์ไม่ดี แต่ไม่รู้สาเหตุว่าทำไม

ดังนั้นทุกคนจึงร่วมมือร่วมใจกันมอมเหล้าเขา

เมื่อแววตาของเขาเริ่มเลื่อนลอยเพราะความเมา เซิ่งเป่ยจึงได้ค่อย ๆ ดึงแก้วไวน์ที่อยู่ในมือเขาออก

“ซื่อถิง วันนี้ทั้งวันคุณไม่พูดอะไรเลย ไม่รู้สึกอัดอั้นบ้างเหรอ?” เซิ่งเป่ยเปลี่ยนเป็นน้ำผลไม้ยื่นให้เขาแทน

ฟู่ซื่อถิงยกนิ้วเรียวยาวขึ้นมานวดขมับตัวเอง หลับตาลงเล็กน้อย ก่อนจะเอ่ยเสียงต่ำ “ฉินอันอันอยากจะหย่ากับฉัน นี่ฉันแย่มากขนาดนั้นเลยเหรอ?”

ทุกคนในที่นั้นต่างตกอยู่ในความเงียบ

‘มีคนที่อยากจะทอดทิ้งเจ้านายของพวกเขาด้วยเหรอ?!’

‘สมองของฉินอันอันแตกต่างจากคนปกติหรือเปล่า?’

เจ้านายของพวกเขาไม่เพียงแต่เป็นคนมีความสามารถเท่านั้น แต่ยังเป็นถึงอัจฉริยะในโลกธุรกิจอีกด้วย

ผู้หญิงที่ชอบเขาสามารถต่อแถวกันตั้งแต่ที่นี่ไปจนถึงขั้วโลกใต้ได้เลย

‘ทำไมฉินอันอันถึงทำร้ายเจ้านายของพวกเขาได้มากขนาดนี้?!’

“พี่เป่ย คุณคิดว่าฉินอันอันเป็นยังไง?” โจวจื่ออี้เอ่ยถาม

เซิ่งเป่ยเอ่ยตอบ “ก็เป็นเด็กมหาวิทยาลัยธรรมดาทั่วไป อ้อ ก็ไม่เชิงว่าธรรมดาหรอก เพราะหน้าตาก็ดี ถ้าให้พูดก็คือลักษณะของถังเฉียนอาจจะดูก้าวร้าวไปหน่อย ส่วนฉินอันอันก็เหมือนน้องสาวข้างบ้านที่ทำให้คนรู้สึกสดชื่นราวกับลมในฤดูใบไม้ผลิ”

“ฉันยังไม่เคยเจอคนชื่อฉินอันอันเลย! ไม่อย่างนั้นพวกเราโทรนัดให้เธอออกมาเจอกันดีไหม?” มีคนเอ่ยเสนอขึ้นมา

เซิ่งเป่ยเหลือบมองไปยังฟู่ซื่อถิงที่ตอนนี้กำลังนวดขมับตัวเองด้วยความเจ็บปวด เขาจึงได้ล้วงมือเข้าไปหยิบโทรศัพท์จากในกระเป๋าเสื้อของเขาทันที

“ซื่อถิง เดี๋ยวฉันจะให้ฉินอันอันมารับนายกลับบ้านนะ!” เซิ่งเป่ยเอ่ยถาม

ฟู่ซื่อถิงเริ่มหายใจหนักขึ้นเล็กน้อย

แต่เขาก็ไม่ได้ตอบคำถามอะไรไป

เซิ่งเป่ยจึงถือว่าเขาตกลง

ณ คฤฤหาสน์ตระกูลฟู่

ฉินอันอันกำลังนั่งหน้าโต๊ะหนังสือกำลังแก้ไขปรับปรุงวิทยานิพนธ์อยู่ในขณะนี้

แต่แล้วโทรศัพท์มือถือของเธอก็ดังขึ้น เธอเห็นว่าฟู่ซื่อถิงได้โทรมาหาเธอจึงรู้สึกแปลกใจเล็กน้อย

เมื่อรับสายแล้ว ปลายสายกลับไม่ใช่เสียงของฟู่ซื่อถิง

“คุณหนูฉิน ตอนนี้คุณว่างไหม?”

“...ก็ว่างค่ะ ทำไมเหรอ?” ใจของฉินอันอันเริ่มรู้สึกตึงเครียดขึ้นมา

“ซื่อถิงดื่มไปเยอะมากเลย คุณช่วยมารับเขาหน่อย”

ฉินอันอันตอบุาม “ให้ฉันไปรับ? ไม่ใช่ว่าเขามีบอดี้การ์ดอยู่เหรอ? เขาดื่มไปตั้งเยอะ บอดี้การ์ดก็ไม่ได้ดื่มเยอะใช่มั้ย?”

ทุกคนยังเงียบ“...”

เซิ่งเป่ย “บอดี้การ์ดของเขาคืนนี้ไม่ได้อยู่กับเขาด้วย ตกลงเธอจะมาไหม?”

ฉินอันอันลุกขึ้นยืนจากเก้าอี้ ก่อนจะเดินไปที่ตู้เสื้อผ้าแล้วหยิบเสื้อคลุมมาตัวหนึ่ง “คุณส่งที่อยู่มาให้ฉัน ฉันจะไปตอนนี้แหละ”

เซิ่งเป่ยวางสายไป ก่อนจะส่งที่อยู่ให้กับเธอ

ประมาณสี่สิบนาทีหลังจากนั้น ฉินอันอันและคนขับรถก็มาถึงด้านนอกร้านอาหารที่พวกเขาร่วมทานอาหารกันอยู่

หลังจากที่ฉินอันอันลงจากรถ เธอก็เห็นผู้ชายสิบกว่าคนยืนอยู่ตรงประตูทางเข้าร้านอาหาร

สายตาของผู้ชายสิบกว่าคนนี้ต่างมองมาที่ตัวเธอเป็นตาเดียว

ใบหน้าของเธอเริ่มเปลี่ยนเป็นสีแดงด้วยความอาย ก่อนจะหดคอเธอเข้าใปในคอเสื้อของตัวเอง

เซิ่งเป่ยแบกฟู่ซื่อถิงเดินมาหยุดอยู่ตรงหน้าเธอ ก่อนจะส่งเขาให้เธอ และเอ่ย : “คุณหนูฉิน แม้ว่าคุณจะไม่ชอบเขา แต่ผมหวังว่าคุณจะไม่ทำร้ายเขานะ”

ฉินอันอันแทบจะพยุงฟู่ซื่อถิงไว้ไม่ไหว

“ฉันทำร้ายเขา?” ฉินอันอันงงงวยเล็กน้อย “ฉันอยากทำร้ายเขาแน่นอนสิ! แต่ยังไม่รู้ว่าจะทำยังไงแค่นั้นเอง”

เสียงของเธอราวกับเป็นสวิตช์กระตุ้นบางอย่างในตัวของฟู่ซื่อถิง

เขาหันหลังและกดตัวเธอไว้กับรถทันที