รอวันหย่า คุณสามีร้าย นิยาย บท 54

ฉินอันอันได้กลิ่นเหล้าจากร่างกายของเขาผสมกับกลิ่นของยาสูบจาง ๆ

ทันใดนั้นเธอก็เห็นคนสิบกว่าคนที่ยืนอยู่หลังเซิ่งเป่ยหยิบโทรศัพท์มือถือออกมาถ่ายเธอทันที

คนพวกนี้น่าจะเป็นคนของเซิ่งเป่ย

เธอใช้แรงทั้งหมดที่มีผลักฟู่ซื่อถิงออก

แต่เธอก็กลัวเขาจะล้มลงไปจึงจับแขนเขาไว้แน่นในทันที

คนขับรถเห็นดังนั้นจึงรีบปรี่เข้ามาช่วย

ทั้งสองคนช่วยกันแบกฟู่ซื่อถิงไปนั่งที่เบาะหลัง

ฉินอันอันคาดเข็มขัดนิรภัยให้เขา จากนั้นคนขับรถก็ยื่นขวดน้ำให้

ฉินอันอันร้อนจนเหงื่อไหลเต็มหัว เธอรับน้ำมาแล้วดื่มไปอึกหนึ่ง

คนขับรถ : “คุณผู้หญิง น้ำนี่เป็นของประธานฟู่”

ฉินอันอันหน้าแดงด้วยความอาย ก่อนจะรีบส่งขวดน้ำให้ฟู่ซื่อถิงทันที ก่อนจะเอ่ยถาม “คุณอยากดื่มน้ำไหม?”

เขาหลับตาก่อนที่จะขมวดคิ้วเล็กน้อย ราวกับว่ากำลังทุกข์ทรมานเป็นอย่างมาก

เขาไม่ตอบคำถามเธอเลยแม้แต่น้อย

ไม่รู้ว่าเป็นเพราะไม่ได้ยิน หรือไม่อยากตอบกันแน่

คนขับรถจึงให้คำแนะนำแก่ฉินอันอัน “คุณผู้หญิงก็ป้อนน้ำให้เขาสิ!”

ฉินอันอันขมวดคิ้วด้วยความลำบากใจ

เธอวางมือไว้บนหลังคอของเขา พยายามจะยกหัวเขาให้เงยหน้าขึ้น

แต่ทันทีที่นิ้วของเธอสัมผัสกับผิวหนังตรงหลังคอของเขา เขาก็ลืมตาขึ้นมาทันที

เธอรีบชักมือตัวเองกลับไปอย่างทันควัน แล้วหยิบขวดน้ำ เงยหน้าขึ้นดื่มทันที

ฟู่ซื่อถิงมองไปยังใบหน้าด้านข้างของเธอ ก่อนจะนึกถึงแผนการหย่าร้างที่อยู่ในโน้ตบุ๊คของเธอ

ไม่รู้ว่าแผนการของเธอที่วางไว้จะออกมาในรูปแบบไหน

รถขับออกไปอย่างราบรื่น บรรยากาศแปลก ๆ ระหว่างคนทั้งคู่ตลบอบอวลไปทั่ว

หางตาของฉินอันอันมองเห็นว่าสายตาของฟู่ซื่อถิงนั้นมองมาที่ตัวเธอตลอดเวลา ในใจเธอจึงรู้สึกปั่นป่วนในทันที

น้ำหนึ่งขวดถูกดื่มจนหมดไปอย่างรวดเร็ว

เขาคว้าขวดน้ำเปล่า ๆ จากในมือของเธอโยนทิ้งไปด้านข้าง

เมื่อเสียงขวดน้ำกระทบกับผนังรถด้านข้าง ความเงียบก็ถูกทำลาย

“เพราะผมขอให้คุณกำจัดเด็กบ้านั่น คุณก็เลยจะหย่ากับผมงั้นสิ” เสียงของเขาที่เอ่ยออกมานั้นเคร่งขรึมเด็ดขาด

เธอไม่มีทางเลี่ยงได้จึงได้แค่ตอบว่า : “ฟู่ซื่อถิง คุณไม่อยากมีลูกนั่นมันก็สิทธิ์ของคุณ แต่คุณไม่สามารถลิดรอนสิทธิ์ในการเป็นแม่ของฉันได้หรอกนะ ฉันอยากมีลูกของตัวเอง ฉันอยากเป็นแม่คน คุณก็บอกฉันเองไม่ใช่เหรอ ถ้าไม่หย่ากัน แล้วมันจะมีทางไหนที่ฉันจะสามารถมีลูกของตัวเองได้ล่ะ?”

ปัญหานี้คือกำแพงสูงใหญ่ที่ก่อตัวขึ้นระหว่างพวกเขาสองคน ถ้าไม่แก้ไข ปัญหานี้ก็จะกัดกินพวกเขาไปตลอดชีวิต

“ทำไมคุณต้องอยากมีลูกด้วย? คุณชอบเด็กมากขนาดนั้นเลยหรือไง?!” เขาเอ่ยด้วยน้ำเสียงตำหนิออกมา นัยน์ตาเต็มไปด้วยไฟแห่งโทสะ

ฉินอันอันกัดฟันกรอด อารมณ์ของเธอถูกกระตุ้นในทันที

ถ้าเธอตอนนี้เธอไม่ได้ท้อง เธอไม่สนใจเรื่องเด็กเลยก็ได้

แต่ตอนนี้เธอกำลังท้องและเธอก็ต้องรับผิดชอบลูกของเธอ

“ทำไมคุณถึงยืนกรานว่าจะไม่ยอมมีลูกล่ะ? ทั้งไม่ต้องการให้เด็กเกิดมา ทั้งไม่ต้องการเลี้ยงดูพวกเขา! นี่คุณใจแคบกับพวกเขาได้ถึงขนาดนั้นเลยหรอ?!” ตอนนี้เสียงฉินอันอันดังกว่าเสียงของเขาอีก

คนขับรถก็ตกตะลึงเช่นกัน

‘ฉินอันอันไปเอาความกล้ามาจากไหนถึงได้กล้าต่อปากต่อคำกับฟู่ซื่อถิง?’

‘เธอคิดว่าฟู่ซื่อถิงจะทนเธอไปได้ตลอดโดยไม่มีขีดจำกัดเลยเหรอ?’

คนขับรถคิดว่าฟู่ซื่อถิงจะทำอะไรสักอย่าง แต่ปรากฎว่าตรงเบาะด้านหลังรถกลับเงียบกริบและไม่มีเหตุการณ์อะไรเกิดขึ้น

จากนั้นไม่นาน ฉินอันอันก็เริ่มสงบลงบ้างเล็กน้อย

ดวงตาของเธอเริ่มแดงและคำพูดที่เธอเอ่ยออกมาได้ทำลายความอึดอัดของบรรยากาศตอนนี้ลง “ทุกคนต่างมีความลับที่ไม่สามารถเอ่ยออกมาได้เป็นของตัวเองกันทั้งนั้นแหละ ขอเพียงไม่ต้องมาเสียใจทีหลังก็พอแล้ว คุณมีอะไรจะเสี่ยงอีกไหม”

“ฉินอันอัน อย่าคิดว่าผมต้องเป็นแบบคุณ” เสียงของเขาเย็นชาไปถึงกระดูก ทั้งโหดเหี้ยมและไม่แยแสสิ่งใด

ฉินอันอันสวนกลับ “ฟู่ซื่อถิง ฉันกับคุณก็เป็นเหมือนผืนดินผืนฟ้าที่อยู่กันคนละโลก ฉันไม่เคยคิดเคยฝันมาก่อนเลยว่าจะได้มาอยู่ข้างคุณแบบนี้”

“ใครเป็นดิน ใครเป็นฟ้า?” เขาเอ่ยถาม

คำถามนี้ทำให้ฉินอันอันเกิดความรู้สึกสับสน

เขาถามเธอว่าใครคือดินใครคือฟ้า

เป็นคำถามที่จริงจังมาก

เธอไม่รู้เลยว่าจะต้องตอบอะไรเขาไป

‘ปวดหัวชะมัด’

ภายในตัวรถเต็มไปด้วยกลิ่นแอลกอฮอล์คละคลุ้ง

ความรู้สึกอึดอัดบางอย่างผุดขึ้นมาจนเธอทนไม่ไหว และรีบลดกระจกหน้าต่างรถลงทันที