รอวันหย่า คุณสามีร้าย นิยาย บท 55

ลมหนาวได้พัดเข้ามาอย่างแรงจนเส้นผมของเธอปลิวไสวไปตามแรงลม

และมันก็ทำให้เธอรู้สึกสงบลงมากเช่นกัน

เมื่อกี้เขาเพิ่งจะบอกว่า เขาไม่ได้เป็นคนแบบเธอ

ซึ่งนั่นก็น่าจะหมายความว่าตราบใดที่เธอยังยืนยันว่าจะหย่า สักวันเขาอาจจะรับปากก็เป็นได้…

เมื่อนึกถึงตรงนี้ ความรู้สึกกังวลใจก็เริ่มผ่อนคลายลงไป

หลังจากที่ถึงบ้าน แม่บ้านจางและคนขับรถก็ช่วยกันแบกฟู่ซื่อถิงลงจากรถ

ฉินอันอันเมื่อเห็นว่ามีคนรับใช้มาช่วยเหลือแล้ว เธอจึงได้กลับไปที่ห้องอย่างเงียบ ๆ

ไม่นานหลังจากนั้น ป้าจางก็ได้มาเคาะประตูห้องของเธอ : “คุณผู้หญิงคะ คุณผู้ชายไม่ให้พวกเราแตะต้องเขาเลย คุณผู้หญิงช่วยไปดูให้หน่อยได้ไหมคะ! แค่เช็ดหน้ากับเปลี่ยนชุดนอนให้เขาก็ได้ค่ะ”

‘เช็ดหน้ากับเปลี่ยนชุดนอนเนี่ยนะ?’

ถ้าสภาพในตอนนี้เขาเป็นผักไปแล้ว อย่างนั้นเธอก็คงต้องจะไปช่วยอย่างปฏิเสธไม่ได้

แต่เขาไม่ใช่!

แม้ว่าเขาจะดื่มมามาก แต่ก็ไม่ได้เมาขนาดนั้น

เธอยังไม่ลืมเรื่องที่พวกเขาสองคนทะเลาะกันในระหว่างทางกลับบ้านในรถเมื่อครู่เสียหน่อย

“หรือว่าจะปล่อยให้เขาหลับไปเลยไหมคะ?” ฉินอันอันเสนอขึ้นมา “รอพรุ่งนี้เช้าเขาตื่นมาแล้วเดี๋ยวเขาก็ไปอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าเองแล้ว พวกเราไม่ต้องไปยุ่งกับเขาก็ได้”

แม่บ้านจางตกใจจนหน้าสั่น “จะทำแบบนั้นได้ยังไงคะคุณผู้หญิง? คุณกับดิฉันลองช่วยกันดูหน่อยเถอะค่ะ! บางทีถ้าคุณเปลี่ยนเสื้อผ้าให้เขา เขาอาจจะไม่ขัดขืนขนาดนี้”

ที่ชั้นสอง ณ ห้องนอนหลัก

ประตูห้องนอนเปิดอยู่

ฟู่ซื่อถิงนอนอยู่บนเตียงอย่างเงียบ ๆ ราวกับว่าเขาได้หลับไปแล้ว

แม่บ้านจางค่อย ๆ ดันฉินอันอันไปที่เตียงที่เขานอนอยู่

“คุณผู้หญิง คุณผู้ชายดื่มไปเยอะมาก เขาอาจจะตื่นบ่อยในตอนกลางคืนและอาจจะอาเจียนได้…ดังนั้นเลยต้องมีคนคอยดูแลอยู่ข้าง ๆ เขานะคะ” แม่บ้านจางพูดแบบนี้แล้ว ฉินอันอันก็รู้ทันทีว่าตัวเองต้องพูดอะไรต่อ

เมื่อเธอกำลังจะอ้าปากเอ่ยปฏิเสธ แม่บ้านจางก็เอ่ยต่อทันทีว่า : “ขาของเขาก็กำลังอยู่ในช่วงพักฟื้น หมอบอกว่าตอนนี้เขาได้รับบาดเจ็บอะไรไม่ได้เด็ดขาด ไม่งั้นจะส่งผลต่อการรักษาฟื้นฟูในภายหลัง เพราะฉะนั้นคืนนี้คุณอยู่นอนด้วยกันกับเขาเถอะค่ะ!”

คิ้วของฉินอันอันขมวดเข้าหากันจนจะเป็นปม

คำพูดที่เกือบจะได้เอ่ยออกไปกลับค่อย ๆ กลืนลงคอไปทีละนิด

ไม่มีทางไหนที่เธอจะปฏิเสธได้เลย

“คุณผู้หญิง คุณรอให้คุณผู้ชายหลับไปสักพักค่อยเช็ดหน้าให้เขาก็ได้ค่ะ…ถ้าเปลี่ยนเสื้อผ้าให้เขามันยากไป ก็ช่วยเขาถอดเสื้อผ้าสกปรกออกก่อน…ถอดเสร็จแล้วไปนอนก่อนก็ได้…” แม่บ้านจางเดินไปถึงที่ประตูห้องพลางอธิบายให้ฉินอันอันฟังจนจบ

ฉินอันอันรู้สึกมึนหัวไปหมด

หลังจากที่แม่บ้านจางไปแล้ว ฉินอันอันเดินไปที่ข้างเตียงด้วยความขุ่นเคืองใจ

เขานอนหลับตาและหายใจหนักเล็กน้อย ใบหน้าของเขามีแตงจำผิดปกติ ไม่รู้ว่าดื่มไปมากแค่ไหน

เธอเดินไปยังห้องน้ำและออกมาพร้อมกับอ่างใส่น้ำอุ่น

หลังจากที่วางอ่างไว้บนโต๊ะข้างเตียงแล้ว เธอก็เดินไปนั่งลงที่ขอบเตียง ก่อนจะยกมือขึ้นเพื่อปลดกระดุมเสื้อให้เขา

ทันทีที่นิ้วของเธอสัมผัสกับเสื้อของเขา เขาก็รับรู้ถึงการเคลื่อนไหวทันที เขารีบคว้ามือของเธอไว้อย่างอัตโนมัติ ในขณะเดียวกัน เขาก็ลืมตาขึ้น ภายในแววตาเต็มไปด้วยอันตรายและความตื่นตัว

“ปล่อยมือ” ฉินอันอันมองตาของเขา “หรือคุณจะถอดเสื้อเอง”

แน่นอนว่าเขาไม่อยากขยับมือด้วยซ้ำ

‘ปวดหัวจะตายอยู่แล้ว’

สติของเขายังไม่ได้เงินหายไปหมดเสียทีเดียว แต่ว่าร่างกายของเขาตอนนี้คล้ายกับการเป็นอัมพาตเพราะฤทธิ์เหล้า

เขาปล่อยมือเธอ

เธอค่อย ๆ ถอดเสื้อที่เขาสวมอยู่ออก ก่อนจะปลดเข็มขัดของเขา…

แต่ในจังหวะที่เธอเตรียมจะถอดกางเกงของเขาออกนั้น ฝ่ามือใหญ่ของเขาก็คว้ามือเล็ก ๆ ของเธอโดยไม่ทันได้ตั้งตัว

เขาจับจับเธอไว้แน่นมาก

“ใครให้เธอเข้ามาในห้องของฉัน?!” อกของเขาสั่นเทาขึ้นมาและหายใจอย่างหนักหน่วง “ใครอนุญาตให้เธอมาถอดเสื้อผ้าฉัน?! ฉินอันอัน เธอเป็นผู้หญิงใจง่ายแบบนี้ตลอดเลยหรือไง!”

ฉินอันอันเงียบไม่รู้จะตอบออกไปเช่นไร “...”

‘นี่คือพลังของแอลกอฮอล์ใช่ไหม?’

‘บางทีถ้าเขาตื่นมาพรุ่งนี้เช้า เขาอาจจะจำเรื่องในคืนนี้ไม่ได้แล้วก็ได้’

เมื่อนึกถึงตรงนี้ เธอก็ไม่สนใจอะไรอีก

เธอผลักมือของเขาออกไป ก่อนจะจับขอบกางเกงช่วงเอวของเขา นับหนึ่งสองสาม ก่อนจะใช้แรงทั้งหมดที่มีดึงกางเกงลงมา…จนถอดกางเกงเขาออกได้

ฟู่ซื่อถิงขมวดคิ้วมุ่น ก่อนจะมองเธอด้วยแววตาที่เดือดดาลมากยิ่งขึ้น

เธอไม่สนใจเขาเลยสักนิด

หลังจากที่โยนเสื้อผ้าสกปรกลงไปในตะกร้าซักผ้าแล้ว เธอก็หยิบผ้าเช็ดตัวจากในอ่างและบิดมันให้หมาด

จากนั้นจึงนำผ้าเช็ดตัวอุ่น ๆ มาวางโปะไว้บนใบหน้าที่กำลังโกรธจัดของเขา