“เมาแล้วก็ยังนิสัยเสียไม่เลิกอีก” ขณะที่เธอเช็ดหน้าให้เขา เสียงของเธอก็แผ่วเบาและอ่อนโยน “คุณคิดว่าฉันอยากดูแลคุณนักหรือไง? ทั้งตัวมีแต่กลิ่นแอลกอฮอล์… คุณเป็นพวกรักความสะอาดจัดไม่ใช่หรอ? หรือไม่ได้เป็นโรคจริง? ถ้าไม่เห็นแก่ที่ขาของคุณยังไม่หายดี ฉันจะไม่สนใจคุณเลย”
เมื่อได้ฟังคำพูดของเธอ ลมหายใจของเขาก็ค่อย ๆ สงบลงและก็ง่วงงุนไปทันที
เสียงของเธอเหมือนมีมนต์สะกดจิต
หลังจากที่เธอทำความสะอาดร่างกายของเขาแล้ว เธอก็เปิดผ้านวมและคลุมให้เขา
เมื่อเธอเอาผ้าเช็ดตัวและอ่างไปเก็บในห้องน้ำและกลับมา เขาก็หลับไปแล้ว
ในที่สุดก็มีโอกาสได้หายใจหายคอเสียที!
เธอเดินไปที่เตียงแล้วนั่งลงมองไปรอบ ๆ ห้อง
เธอขนลุกเมื่อนึกถึงช่วงสามเดือนแรกของการใช้ชีวิตที่นี่ และถูกกล้องวงจรปิดบันทึกไว้ตลอดเวลา
‘กล้องวงจรปิดในห้องน่าจะถอดออกหมดแล้วใช่ไหม?’
แม้ว่าฟู่ซื่อถิงจะมีอารมณ์แปลกและรุนแรง แต่เขาก็ไม่ได้ผิดปกติ
เธอลุกขึ้นและเดินไปหยิบหมอนกับผ้าห่มที่ห้องของตัวเองมา
กลางดึก ฟู่ซื่อถิงลุกขึ้นมาหลายครั้ง
เขาสลึมสลือจนไม่ทันสังเกตว่ามีอีกคนอยู่บนเตียง
ดังนั้นทั้งสองจึงได้ใช้เวลาทั้งคืนด้วยกันอย่างสงบ
เช้าวันรุ่งขึ้น แสงอาทิตย์ส่องลอดผ่านหน้าต่าง
บนเตียงขนาดใหญ่ แขนของฉินอันอันวางอยู่บนหน้าอกของฟู่ซื่อถิง
ขาของเธอวางอยู่บนต้นขาของเขา
และนอนหลับอย่างสงบสุขมาก
ฟู่ซื่อถิงตื่นขึ้นมาด้วยอาการปวดหัว หลังจากตื่นนอน ก็มองเห็นใบหน้าเล็ก ๆ ของฉินอันอันในระยะใกล้
เหมือนมีความรู้สึกอยู่ในใจ
ไม่ถึงนาทีหลังจากที่เขาลืมตา เธอก็ลืมตาขึ้นมาเช่นกัน
เมื่อดวงตาของพวกเขาสบกัน บรรยากาศก็เปลี่ยนไป เต็มไปด้วยเปลวไฟแห่งความกระอักกระอ่วน
ดวงตาของเขามองเห็นได้ชัดเจนกว่าเมื่อคืนมาก แต่ก็ยังแดงอยู่
ในไม่ช้าเธอก็ตระหนักได้ว่ามือและขาของตัวเองอยู่บนตัวเขา
เมื่อเห็นว่าเขาไม่เคลื่อนไหวหรือพูดอะไร เธอจึงตัดสินใจขยับตัวอย่างรวดเร็ว
เธอค่อย ๆ ยกขาขึ้น...
“ฉินอันอัน คุณดูสีหน้าสดใสดีนะ เมื่อคืนคงหลับสบายใช่ไหม?” ลูกกระเดือกของเขาขยับและเสียงของเขาก็ฟังดูแหบแห้งเล็กน้อย
ทันใดนั้นขาของเธอก็ลอยอยู่ในอากาศอย่างงุ่มง่าม
“...ก็ไม่เลว” เธอหน้าแดง รีบรีบดึงมือและเท้าตัวเองกลับไป แล้วเปลี่ยนเรื่องทันที “เมื่อคืนคุณไม่ได้อาบน้ำ ตอนนี้คุณรีบไปอาบไม่ดีกว่าหรอ?”
คำพูดของเธอ ช่วยให้เธอเอาตัวรอดไปได้
เขายกขายาวออกจากเตียงแล้วเดินเข้าไปในห้องน้ำ
หลังจากที่เขาเข้าไปในห้องน้ำ เธอก็รีบหยิบหมอนและผ้าห่มขึ้นมาแล้วออกจากห้องนอนหลักไปราวกับกำลังหลบหนีทันที
‘ตกใจหมด!’
‘โชคดีที่ไม่มีอะไรเกิดขึ้น’
‘หวังว่าเขาจะลืมทุกอย่างเกี่ยวกับเมื่อคืนนี้! รวมถึงที่ทะเลาะกันในรถด้วย’
ไม่อย่างนั้นวันต่อ ๆ ไปคงไม่สงบสุขอย่างแน่นอน
‘แต่ถ้ายังไม่ได้หย่ากันก็คงไม่มีวันสงบสุข’
……
สุดสัปดาห์
หลีเสี่ยวเถียนและเฮ่อจุนจือนัดทานอาหารกลางวันกัน
เนื่องจากนี่เป็นการพบกันครั้งที่สองของพวกเขา วันนี้ทั้งสองจึงผ่อนคลายขึ้นมาก
หลีเสี่ยวเถียนสวมเสื้อสเวตเชิ้ต กางเกงขากว้าง และรองเท้าผ้าใบ
เธอแต่งหน้าเบา ๆ และรวบผมหางม้า
เป็นเรื่องบังเอิญที่เฮ่อจุนจือก็สวมเสื้อสเวตเชิ้ต กางเกงยีนส์ และรองเท้าลำลองคู่หนึ่งเช่นกัน
หลังจากทั้งสองพบกัน เพราะเขาก็มองกันด้วยรอยยิ้ม
“งานเลี้ยงครั้งก่อนเห็นคุณใส่ชุดเซ็กซี่ ผมก็นึกว่าคุณเป็นผู้หญิงเซ็กซี่เสียอีก!” เฮ่อจุนจือพูดด้วยรอยยิ้ม
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: รอวันหย่า คุณสามีร้าย
สนุกมากค่ะ...