รอวันหย่า คุณสามีร้าย นิยาย บท 51

ปากของฉินอันอันถูกแววตาที่ร้อนผ่าวและเคร่งขรึมของเขาจ้องเขม็งจนเธอรู้สึกปากแห้งไปหมด

“คุณหมายถึงเรื่องที่ฉันออกไปก่อนจบโชว์เหรอ?” เธอคิดครู่หนึ่งแล้วจึงอธิบายให้เขาฟัง “ตอนนั้นเพื่อนร่วมมหาวิทยาลัยฉันส่งข้อความมาว่าหลังจากแสดงเสร็จเธออยากจะมาถ่ายรูปกับคุณ ฉันคิดว่าคุณจะต้องไม่ยอมถ่ายรูปกับคนแปลกหน้าแน่ ๆ และฉันก็ไม่อยากจะอธิบายกับเพื่อนด้วยว่าทำไมฉันถึงมาอยู่กับคุณได้”

“ทำไม?” สองคำที่เอ่ยออกมาปนความกระด้างและเยือกเย็น

“ถ้าให้อธิบายสั้น ๆ มันก็ไม่ชัดเจนหรอก…อีกอย่าง ความต่างของพวกเรากับคุณก็มากเกินด้วย นอกจากความต่าเรื่องตัวตนแล้ว ยังมี…เรื่องของอายุอีก คุณจะยอมคุยกับเพื่อนฉันไหมล่ะ? พวกเรายังอ่อนต่อโลกมาก…ถ้าเกิดว่าเพื่อนฉันมาหาคุณบ่อย ๆ เพราะความสัมพันธ์ของพวกเรา คุณจะรำคาญหรือเปล่า? ต้องกันไว้ดีกว่าแก้สิ ถูกไหม?”

อันที่จริงประเด็นสำคัญของเรื่องคือพวกเขาสองคนสามารถหย่ากันได้ทุกเมื่อ และไม่แน่ใจด้วยซ้ำว่าจะอยู่ด้วยกันไปนานแค่ไหน

ถ้าวันนี้เธอบอกเพื่อนเรื่องความสัมพันธ์ของพวกเขาสองคนแล้วพรุ่งนี้พวกเขาดันมาหย่ากัน…นั่นคงเป็นเรื่องน่าอายมาก

จะว่าไปสู้รอให้ทุกอย่างมันจบลงไปก่อนดีกว่า

การตอบด้วยรอบคอบและอดทนของเธอทำให้เขารู้สึกสงบลงขึ้นมาก

ความคิดของเธอมันช่างเป็นอะไรที่ไม่สมเหตุสมผลเอาซะเลย

เขาไม่ได้อยากจะทำความรู้จักกับเพื่อนของเธออยู่แล้ว

นอกจากเธอแล้ว เขาไม่ได้อยากจะรู้จักใครที่ยังเด็กและอ่อนต่อโลกแบบนี้หรอก

“คุณกลับห้องไปเถอะ!” เขาเอ่ยปากพูดออกมาเบา ๆ

เธอถอนหายใจอย่างโล่งอกราวกับได้รับการอภัยโทษ

เธอปอกเปลือกกล้วย ก่อนจะยื่นกล้วยไปตรงหน้าของเขาอย่างดื้อดึง “นี่เป็นกล้วยนากที่ฉันซื้อมา ฉันชอบมากเลยนะ ฉันว่ามันอร่อยกว่ากล้วยทั่ว ๆ ไป คุณลองชิมดูสิ”

เธอมองเขาอย่างตั้งตารอ

เมื่อเขาเห็นว่าเปลือกกล้วยเริ่มมีสีดำขึ้นมาเล็ก ๆ ในใจก็รู้สึกขยะแขยงขึ้นมา แต่ก็ไม่อยากหักหาญน้ำใจของเธอ

เขาจึงหยิบกล้วยที่ปอกเปลือกแล้วจากเธอมากัดคำเล็ก ๆ

เมื่อหัดเข้าไปในปาก กล้วยนั้นกลับมีรสชาติเปรี้ยวเล็กน้อย

แต่หลังจากที่เคี้ยวแล้วจะมีรสชาติหวานออกมา

โดยภาพรวมแล้วมันมีรสเปรี้ยว ๆ หวาน ๆ เหนียวหนึบ เป็นรสชาติที่แตกต่างจากกล้วยทั่วไป

“คุณอย่าเอาแต่คิดว่ามันเริ่มดำแล้วส อันที่จริงข้างในมันยังดีอยู่เลยนะ” ดวงตาของเธอเป็นประกายราวกับมีดวงดาวแวววาวมากมายอยู่ภายใน “ขอบคุณนะที่พาฉันไปดูคอนเสิร์ตเมื่อตอนบ่าย แม้ว่าจะดูไม่จบเพราะอุบัติเหตุเล็กน้อยก็เถอะ แต่ยังไงก็อยากขอบคุณอยู่ดี”

เมื่อสิ้นคำพูดด้วยความประหม่า เธอก็รีบกลับเข้าห้องปิดประตูไปอย่างรวดเร็ว โดยไม่ต้องรอเขาตอบอะไร

ฟู่ซื่อถิงพูดไม่ออก “???”

‘นี่คือวิธีขอบคุณของเธอใช่ไหม?’

‘แม้ว่าจะรับรู้ได้ถึงความจริงใจ แต่เธอก็ควรอเขากินให้เสร็จก่อนไหมเล่า!’

……

วันถัดมา

แม่บ้านจางเห็นว่าฉินอันอันสายแล้วแต่ก็ยังไม่ลงมาทานข้าวเช้า และฟู่ซื่อถิงก็นั่งรออยู่ในห้องนั่งเล่นอย่างดื้อดึง

แม้ว่าเขาจะไม่ได้พูดว่าทำไมถึงรอ แต่แม่บ้านจางก็พอจะเดาได้ว่าเขากำลังรอฉินอันอันออกมาทานข้าวด้วยกัน

แม่บ้านจางเดินไปที่ประตูห้องรับแขก ก่อนจะเคาะประตูเล็กน้อย แต่กลับไม่มีเสียงตอบรับ เธอถึงเปิดประตูเข้าไปโดยพลการ

หลังจากที่เห็นสภาพในห้อง แม่บ้านจางก็ไปที่ห้องนั่งเล่น และเอ่ยกับฟู่ซื่อถิงทันที “คุณผู้หญิงกำลังหลับอยู่ที่โต๊ะ ฉันสงสัยว่าเมื่อคืนเธออาจจะไม่หลับไม่นอน คุณผู้ชาย ไม่งั้น… ไม่งั้นคุณก็ไปทานข้าวเช้าก่อนเถอะ!

ยังไม่ทันจะได้พูดประโยคหลังให้จบ ฟู่ซื่อถิงก็ลุกพรวดจากโซฟาและมุ่งตรงไปยังห้องรับแขกทันที

เขาอุ้มเธอให้ลุกจากเก้าอี้และพาไปวางที่เตียง

เธอหลับลึกมาก

ขยับไปมาขนาดนี้เธอยังไม่รู้สึกตัวอะไรเลยแม้แต่น้อย

เธอน่าจะเพิ่งหลับได้ไม่นาน

‘หักโหมตัวเองเพื่อวิทยานิพนธ์ขนาดนี้เลยเหรอ?’

เขาหันไปมองสมุดบันทึกของเธอที่อยู่บนโต๊ะ

สมุดบันทึกของเธอค่อนข้างที่จะเก่าแล้ว เป็นสไตล์ที่เป็นที่ได้ความนยมเมื่อหลายปีก่อน ตัวแบรนด์ก็เลิกเป็นที่นิยมไปนานแล้ว

มิน่าล่ะเมื่อก่อนตอนโน้ตบุ๊กของเธอพังเลยต้องวิ่งมาห้องหนังสือของเขาเพื่อใช้คอมพิวเตอร์

เขาเดินไปที่หน้าโต๊ะของเธอ มองไปยังหน้าจอคอมพิวเตอร์ที่เสียเล็กน้อย ก่อนจะยื่นมือกดปุ่มเปิดเครื่อง

ไม่นาน หน้าจอก็สว่างวาบขึ้นมา

ไอคอนบนหน้าจอนั้นมีไม่มากนัก

มีวิทยานิพนธ์ของเธอ และมีอีกไฟล์หนึ่งที่ถูกตั้งชื่อไว้ว่า ‘แผนการ’

เขาคลิกไปที่เอกสารนั้นโดยไม่ลังเลเลยแม้แต่น้อย

ชื่อหัวข้อของไฟล์นั้นถูกขยายและทำเป็นตัวหนังสือหนา ทำให้มองเห็นได้ชัดเจน

หัวข้อนี้เขียนไว้ว่า ‘แผนการหย่าร้างภายในสามเดือน!’