รอวันหย่า คุณสามีร้าย นิยาย บท 50

เหงื่อเย็นเริ่มไหลลงบนหลังของเธอ

เธอปิดสมุดบันทึกกะทันหันราวกับว่ามันเป็นปฏิกิริยาตอบรับจากจิตใต้สำนึก!

ถ้าเธอไม่ได้เขียนบันทึกอยู่ เธอคงไม่เป็นแบบนี้แน่นอน

ตอนนี้จิตใจของเธอสับสนเกินไป เธอจึงเปิดเอกสารขึ้นใหม่

ละลงมือเขียน

บันทึกนี้เป็นแผนการหย่าร้างภายในสามเดือน

เธอหวังที่จะหย่ากับฟู่ซื่อถิงก่อนที่เด็กในท้องจะอายุได้เจ็ดเดือน

ด้วยวิธีนี้เธอจึงสามารถอยู่รอดได้ในไตรมาสที่สามของการตั้งครรภ์และจะได้ต้อนรับการมาถึงของทารกทั้งสองอย่างปลอดภัย

หากการหย่าร้างไม่สามารถดำเนินไปได้อย่างราบรื่น เธอก็จะไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากจะต้องใช้กลยุทธ์ที่สามสิบหก

การหายตัวไปเฉย ๆ

นี่เป็นสถานการณ์ในกรณีที่เลวร้ายที่สุด

บ้านของเธออยู่ในประเทศเอ เธอต้องการอาศัยและทำงานในประเทศเอ และเธอยังหวังว่าลูก ๆ ของเธอจะเกิดและเติบโตที่นี่

พฤติกรรมหวาดระแวงของเธอเมื่อสักครู่นี้กระตุ้นความไม่พอใจของฟู่ซื่อถิง

‘เธอคิดว่าฉันจะสนใจกระดาษของเธอเหรอ?’

‘หรือเธอไม่ได้เขียนวิทยานิพนธ์ แต่กำลังทำอย่างอื่นอยู่?’

เมื่อเห็นใบหน้าเย็นชาของเขา เธอก็ลุกขึ้นยืนและเดินไปที่ประตูทันที

“คุณไม่ชอบหนังสือที่ฉันให้คุณขนาดนั้นเลยเหรอ?” เธอถามอย่างระมัดระวัง “อย่าด้อยค่าหนังสือเล่มนี้เชียว นอกจากมันจะมีเนื้อหาที่ดีแล้ว หนังสือเล่มนี้ยังสอนอะไรอีกมากมาย เช่น วิธีควบคุมร่างกาย ผู้เขียนหนังสือเล่มนี้เป็นอาจารย์ที่ปรึกษาของฉันและเป็นศาสตราจารย์ที่เก่งมากด้วย”

เธอพูดกับตัวเอง ขณะที่เธอเดินไปที่ห้องนั่งเล่นแล้วหยิบหนังสือที่ถูกโยนทิ้งอยู่บนโต๊ะขึ้นมา

เมื่อเห็นว่าเธอกำลังแนะนำอย่างจริงใจเพียงใด ฟู่ซื่อถิงก็ลืมขัดจังหวะเธอไปเลย

“คุณเก็บไว้อ่านตอนเบื่อก็ได้ แต่ต้องอ่านทุกบทเลยนะ” เธอกล่าวเสริม

แม่บ้านจางเอ่ยถามขึ้น "หนังสือเล่มนี้ดีขนาดนั้นจริงเหรอ? สิ่งที่คุณผู้หญิงพูดทำให้ฉันอยากซื้อมาอ่านบ้างสักเล่มเลย"

“พรุ่งนี้ฉันจะไปซื้อให้ป้าเอง” ฉินอันอันกล่าวด้วยรอยยิ้ม

แม่บ้านจางเอ่ยค้าน "ไม่ต้องก็ได้ค่ะ ฉันซื้อเองได้"

เมื่อเห็นสีหน้าที่สงบของเขา ความตื่นตระหนกในใจเธอก็เพิ่มมากขึ้น

“ฟู่ซื่อถิง ทำไมตอนเที่ยงคุณถึงได้ไปพบศาสตราจารย์หูที่มหาวิทยาลัยของฉัน? คุณป่วยเหรอ?” ฉินอันอันถามด้วยความกังวล

ความสงบบนใบหน้าของฟู่ซื่อถิงหายไปในทันที

ก่อนที่เขาจะทันได้ดุเธอ เธอก็หยิบกล้วยขึ้นมายื่นให้เขา

“กินกล้วยนี่สิ ฉันจะกลับห้องแล้ว”

เธอยัดกล้วยลงในฝ่ามือใหญ่ของเขา ก่อนที่เขาจะทันได้ตอบอะไร

นิ้วของเธอสัมผัสโดนเขาโดยไม่ได้ตั้งใจ และทันทีที่ผิวหนังของพวกเขาสัมผัสกัน มันก็เหมือนมีกระแสไฟฟ้าไหลผ่านตัวเธอ

เธอสะบัดมือหนีทันที แก้มของเธอเริ่มเปลี่ยนสี

ก่อนที่เธอจะทันได้หนีไป เขาก็ได้วางกล้วยลงแล้วคว้าแขนเธอไว้ด้วยมืออันใหญ่โตของตัวเองและดึงเธอเข้าหาตัว

“คุณยังไม่ได้อธิบายสิ่งที่เกิดขึ้นตอนบ่ายเลยนะ” เขากล่าวเบา ๆ

ไม่ว่าของขวัญที่เธอมอบให้เขาคืนนี้จะเป็นหนังสือมูลค่าเพียงแปดหยวนหรือแปดแสนหยวน เธอก็จำเป็นต้องให้คำอธิบายที่สมเหตุสมผลแก่เขา