รอวันหย่า คุณสามีร้าย นิยาย บท 17

รถยนต์แล่นผ่านไปอย่างรวดเร็ว

ทำให้ลดหนาวพัดผ่าน!

ฉินอันอันเงยหน้าขึ้น แสงไฟท้ายของรถโรลส์รอยซ์สว่างในคืนสลัว

นั่นรถของฟู่ซื่อถิงเหรอ?

เธอยกมือขึ้นปาดน้ำตาออกจากใบหน้า และปรับอารมณ์อย่างรวดเร็ว ก่อนเดินมุ่งหน้าไปยังคฤหาสถ์

เมื่อเดินไปถึงหน้าลานคฤหาสถ์ ​​เธอเห็นรถจอดอยู่ในลาน

เธอยืนอยู่นอกประตูลานบ้าน และต้องการรอให้ฟู่ซื่อถิงกลับเข้าไปในห้องของเขาก่อน แล้วจึงค่อยเข้าไป

เธอรู้สึกอยากจะร้องไห้ พลันเงยหน้าขึ้นเล็กน้อยมองดวงดาวบนท้องฟ้าที่แวววาวและส่องแสงระยิบระยับ

สวยจัง

พรุ่งนี้ท้องฟ้าน่าจะโปร่ง

เธอยืนอยู่ข้างนอก กว่าจะรู้ตัวก็ผ่านไปหนึ่งชั่วโมงแล้ว

คนขับรถได้เอารถเข้าไปจอดอยู่ที่ลานจอดแล้ว

แสงไฟในห้องรับแขกยังเปิดอยู่ บรรยากาศวังเวงและเงียบสงัด

จิตใจของเธอได้สงบลงแล้ว เธอจึงเดินไปที่ห้องรับแขก

บนระเบียงชั้นสอง ฟู่ซื่อถิงสวมชุดคลุมสีเทานั่งอยู่บนรถเข็น และถือแก้วน้ำไว้ในมือ ของเหลวสีแดงในแก้วกำลังจะหมด

เธอยืนอยู่ข้างนอกเป็นเวลาหนึ่งชั่วโมง และเขาก็มองเธอลงมาจากระเบียงเป็นเวลาหนึ่งชั่วโมงเช่นเดียวกัน

ไม่รู้ว่าเธอคิดอะไรอยู่ แต่เธอสามารถยืนอยู่ตรงนั้นอย่างโง่เขลา โดยที่ไม่ขยับเขยื้อน นานจนแทบคิดว่าเธอรวมเข้ากับเงาต้นไม้ที่อยู่ด้านข้างแล้ว

ฟู่ซื่อถิงได้เจอคนฉลาดมากมายตั้งแต่เขายังเป็นเด็ก เพราะมีเพียงคนฉลาดเท่านั้นที่สามารถอยู่รอบตัวเขาได้

แต่ฉินอันอันเป็นข้อยกเว้น

เธอไม่ฉลาดแน่นอน เพราะเธอรู้อยู่แก่ใจว่าคนอย่างเขาไม่สมควรเข้าไปยุ่ง แต่เธอก็ยังยุ่งกับเขาหลายครั้ง

เธอเป็นผู้หญิงโง่ไม่มีที่ติ

แต่เมื่อเห็นเธอเศร้า ความรู้สึกของเขาก็ได้รับผลกระทบไปโดยปริยาย

นี่คือการควบคุมอารมณ์วิธีหนึ่ง

ความรู้สึกแปลก ๆ นี้เกิดขึ้นครั้งแรกในชีวิต

...

เมื่อกลับมาถึงห้อง ฉินอันอันกลับรู้สึกหน้ามืดมาก

คงเป็นเพราะลมหนาว

เธอหยิบผ้านวมผืนหนาออกมาจากตู้แล้วพันตัวเองก่อนจะหลับสนิท

เธอเหงื่อออกทั้งคืนเพื่อไล่ลมหนาวในตอนกลางคืน

วันรุ่งขึ้นเธอตื่นขึ้นมานอกจากจะเหนียวตัวนิดหน่อย แต่อารมณ์ก็ดีขึ้นมาก

เธออาบน้ำ แต่งตัว และออกจากห้อง

เธอเดินตามกลิ่นไปที่ห้องอาหาร ป้าจางก็เสิร์ฟอาหารเช้าที่โต๊ะทันที

“เขากินข้าวหรือยังคะ?” ฉินอันอันถาม

“ยังค่ะ นายท่านยังไม่ลงมาเลยค่ะ”

เมื่อได้ยินแบบนั้น ฉินอันอันก็รับดื่มนมและทานขนมปังทันที

ไม่ถึงห้านาที เธอก็ทานอาหารเช้าหมด

“คุณนาย คุณกลัวเขามากขนาดนั้นเลยเหรอคะ?” ป้าจางพูดหยอกล้อ

“ไม่ใช่ว่ากลัวหรอกค่ะ...แค่ไม่อยากเจอเขา” ฉินอันอันเงยคางขึ้นเล็กน้อย และครุ่นคิดสักครู่ก่อนจะพูด “ฉันรู้สึกอึดอัดเวลาเจอเขาค่ะ”

“ถ้าคนสองคนได้ใช้เวลาอยู่ด้วยกันมากขึ้นก็คงจะดีขึ้นค่ะ แล้วคุณจะกลับมากินข้าวเที่ยงไหมคะ?”

“ไม่กลับค่ะ วันนี้ฉันมีกิจกรรมที่มหาลัย คืนนี้ไม่ต้องเก็บกับข้าวไว้ให้ฉันนะคะ”

“ค่ะ ฉันจะโทรหาคนขับรถ และขอให้เขาพาคุณไปส่งนะคะ” ป้าจางพูดพร้อมเตรียมโทรหาคนขับรถ

ฉินอันอันห้ามเธอทันที “ไม่เป็นไรค่ะ ฉันจะนั่งแท็กซี่ไปเอง ให้เขาใช้คนขับรถเถอะค่ะ”

ป้าจาง “ที่บ้านมีคนขับรถสองคนค่ะ คนหนึ่งซื้อกับข้าว อีกคนรับส่งนายท่าน ฉันจะขอให้คนขับรถที่ซื้อกับข้าวพาคุณไปส่งนะคะ”

ฉินอันอันไม่สามารถเอาชนะป้าจางได้

หลังจากที่คนขับรถไปส่งเธอที่มหาลัย เธอก็ขอบคุณเขา “ขอบคุณที่มาส่งนะคะ คุณกลับเถอะค่ะ! กลางคืนฉันค่อยนั่งแท็กซี่กลับเอง”

หลังจากที่คนขับขับรถออกไป ผู้หญิงคนหนึ่งวิ่งเหยาะ ๆ มาหาฉินอันอัน และเอาแขนโอบไหล่ของเธอ “อันอัน! เมื่อกี้นี้ พี่คนขับปอร์เช่คนนั้นคือใครเหรอ?”