รอวันหย่า คุณสามีร้าย นิยาย บท 17

รถยนต์แล่นผ่านไปอย่างรวดเร็ว

ทำให้ลดหนาวพัดผ่าน!

ฉินอันอันเงยหน้าขึ้น แสงไฟท้ายของรถโรลส์รอยซ์สว่างในคืนสลัว

นั่นรถของฟู่ซื่อถิงเหรอ?

เธอยกมือขึ้นปาดน้ำตาออกจากใบหน้า และปรับอารมณ์อย่างรวดเร็ว ก่อนเดินมุ่งหน้าไปยังคฤหาสถ์

เมื่อเดินไปถึงหน้าลานคฤหาสถ์ ​​เธอเห็นรถจอดอยู่ในลาน

เธอยืนอยู่นอกประตูลานบ้าน และต้องการรอให้ฟู่ซื่อถิงกลับเข้าไปในห้องของเขาก่อน แล้วจึงค่อยเข้าไป

เธอรู้สึกอยากจะร้องไห้ พลันเงยหน้าขึ้นเล็กน้อยมองดวงดาวบนท้องฟ้าที่แวววาวและส่องแสงระยิบระยับ

สวยจัง

พรุ่งนี้ท้องฟ้าน่าจะโปร่ง

เธอยืนอยู่ข้างนอก กว่าจะรู้ตัวก็ผ่านไปหนึ่งชั่วโมงแล้ว

คนขับรถได้เอารถเข้าไปจอดอยู่ที่ลานจอดแล้ว

แสงไฟในห้องรับแขกยังเปิดอยู่ บรรยากาศวังเวงและเงียบสงัด

จิตใจของเธอได้สงบลงแล้ว เธอจึงเดินไปที่ห้องรับแขก

บนระเบียงชั้นสอง ฟู่ซื่อถิงสวมชุดคลุมสีเทานั่งอยู่บนรถเข็น และถือแก้วน้ำไว้ในมือ ของเหลวสีแดงในแก้วกำลังจะหมด

เธอยืนอยู่ข้างนอกเป็นเวลาหนึ่งชั่วโมง และเขาก็มองเธอลงมาจากระเบียงเป็นเวลาหนึ่งชั่วโมงเช่นเดียวกัน

ไม่รู้ว่าเธอคิดอะไรอยู่ แต่เธอสามารถยืนอยู่ตรงนั้นอย่างโง่เขลา โดยที่ไม่ขยับเขยื้อน นานจนแทบคิดว่าเธอรวมเข้ากับเงาต้นไม้ที่อยู่ด้านข้างแล้ว

ฟู่ซื่อถิงได้เจอคนฉลาดมากมายตั้งแต่เขายังเป็นเด็ก เพราะมีเพียงคนฉลาดเท่านั้นที่สามารถอยู่รอบตัวเขาได้

แต่ฉินอันอันเป็นข้อยกเว้น

เธอไม่ฉลาดแน่นอน เพราะเธอรู้อยู่แก่ใจว่าคนอย่างเขาไม่สมควรเข้าไปยุ่ง แต่เธอก็ยังยุ่งกับเขาหลายครั้ง

เธอเป็นผู้หญิงโง่ไม่มีที่ติ

แต่เมื่อเห็นเธอเศร้า ความรู้สึกของเขาก็ได้รับผลกระทบไปโดยปริยาย

นี่คือการควบคุมอารมณ์วิธีหนึ่ง

ความรู้สึกแปลก ๆ นี้เกิดขึ้นครั้งแรกในชีวิต

...

เมื่อกลับมาถึงห้อง ฉินอันอันกลับรู้สึกหน้ามืดมาก

คงเป็นเพราะลมหนาว

เธอหยิบผ้านวมผืนหนาออกมาจากตู้แล้วพันตัวเองก่อนจะหลับสนิท

เธอเหงื่อออกทั้งคืนเพื่อไล่ลมหนาวในตอนกลางคืน

วันรุ่งขึ้นเธอตื่นขึ้นมานอกจากจะเหนียวตัวนิดหน่อย แต่อารมณ์ก็ดีขึ้นมาก

เธออาบน้ำ แต่งตัว และออกจากห้อง

เธอเดินตามกลิ่นไปที่ห้องอาหาร ป้าจางก็เสิร์ฟอาหารเช้าที่โต๊ะทันที

“เขากินข้าวหรือยังคะ?” ฉินอันอันถาม

“ยังค่ะ นายท่านยังไม่ลงมาเลยค่ะ”

เมื่อได้ยินแบบนั้น ฉินอันอันก็รับดื่มนมและทานขนมปังทันที

ไม่ถึงห้านาที เธอก็ทานอาหารเช้าหมด

“คุณนาย คุณกลัวเขามากขนาดนั้นเลยเหรอคะ?” ป้าจางพูดหยอกล้อ

“ไม่ใช่ว่ากลัวหรอกค่ะ...แค่ไม่อยากเจอเขา” ฉินอันอันเงยคางขึ้นเล็กน้อย และครุ่นคิดสักครู่ก่อนจะพูด “ฉันรู้สึกอึดอัดเวลาเจอเขาค่ะ”

“ถ้าคนสองคนได้ใช้เวลาอยู่ด้วยกันมากขึ้นก็คงจะดีขึ้นค่ะ แล้วคุณจะกลับมากินข้าวเที่ยงไหมคะ?”

“ไม่กลับค่ะ วันนี้ฉันมีกิจกรรมที่มหาลัย คืนนี้ไม่ต้องเก็บกับข้าวไว้ให้ฉันนะคะ”

“ค่ะ ฉันจะโทรหาคนขับรถ และขอให้เขาพาคุณไปส่งนะคะ” ป้าจางพูดพร้อมเตรียมโทรหาคนขับรถ

ฉินอันอันห้ามเธอทันที “ไม่เป็นไรค่ะ ฉันจะนั่งแท็กซี่ไปเอง ให้เขาใช้คนขับรถเถอะค่ะ”

ป้าจาง “ที่บ้านมีคนขับรถสองคนค่ะ คนหนึ่งซื้อกับข้าว อีกคนรับส่งนายท่าน ฉันจะขอให้คนขับรถที่ซื้อกับข้าวพาคุณไปส่งนะคะ”

ฉินอันอันไม่สามารถเอาชนะป้าจางได้

หลังจากที่คนขับรถไปส่งเธอที่มหาลัย เธอก็ขอบคุณเขา “ขอบคุณที่มาส่งนะคะ คุณกลับเถอะค่ะ! กลางคืนฉันค่อยนั่งแท็กซี่กลับเอง”

หลังจากที่คนขับขับรถออกไป ผู้หญิงคนหนึ่งวิ่งเหยาะ ๆ มาหาฉินอันอัน และเอาแขนโอบไหล่ของเธอ “อันอัน! เมื่อกี้นี้ พี่คนขับปอร์เช่คนนั้นคือใครเหรอ?”

คนขับรถเปิดประตูเบาะหลังแล้วบอกให้เธอขึ้นรถ

“มีอะไรหรือเปล่าคะ?” ฉินอันอันถามด้วยน้ำเสียงทุ่มต่ำ

เนื่องจากหลีเสี่ยวเถียนอยู่ด้วย คนขับรถจึงระมัดระวังเป็นพิเศษ “ขึ้นรถแล้วไว้คุยกันครับ”

ฉินอันอันใจเต้นแรง

“อันอัน ถ้าเธอมีเรื่องสำคัญก็ไปก่อนเถอะ! ไว้ค่อยนัดกันใหม่คราวหน้า” หลีเสี่ยวเถียนพูด

ฉินอันอันพยักหน้า “เถียนเถียน ไว้ฉันเลี้ยงข้าวนะ”

หลีเสี่ยวเถียนโบกมือ “เธอเกรงใจฉันเกินไปแล้ว มีอะไรก็โทรมานะ!”

หลังจากที่ฉินอันอันขึ้นรถ รถก็ขับออกไปทันที

คนขับรถถาม “คุณนาย คุณทำให้นายท่านโกรธอีกแล้วเหรอครับ?”

ฉินอันอันตกตะลึงพลันขมวดคิ้ว “ฉันเปล่าค่ะ เขาสั่งให้คุณมารับฉันเหรอคะ?”

คนขับรถ “ใช่ครับ คุณเตรียมใจไว้เลย!”

หัวใจของฉินอันอันเต้นเร็ว

สมองหมุนอย่างรวดเร็ว

อะไรกันเนี่ย!

วันนี้เธออยู่ที่มหาลัยทั้งวันและไม่ได้เจอเขาเลย เรื่องทำให้เขาโกรธยิ่งไม่ต้องพูดถึง

เธอเรียงลำดับสิ่งที่เกิดขึ้นในช่วงไม่กี่วันที่ผ่านมา แต่เธอนึกไม่ออกจริง ๆ

เธอคิดมากจนปวดขมับ จึงหยุดคิดถึงปัญหานี้

เวลาห้าโมงสี่สิบ รถมาถึงคฤหาสน์ตระกูลฟู่

หลังจากที่รถจอด ฉินอันนันก็ลงจากรถ

เมื่อเธอเดินไปที่ประตูและเปลี่ยนรองเท้า เธอเห็นฟู่ซื่อถิงนั่งอยู่ในห้องรับแขกคนเดียว

วันนี้เขาใส่เสื้อเชิ้ตแขนยาวถึงข้อศอกสีน้ำเงินกรมท่า เผยให้เห็นแขนยาวและล่ำสัน

กระดุมข้อมือฝังด้วยไพลินซึ่งมีความแวววาวเป็นประกาย

เขานั่งอยู่บนโซฟาอย่างแน่วแน่ และเปล่งรัศมีความเย่อหยิ่งที่ดำรงตำแหน่งสูงส่งเป็นเวลานาน