รอวันหย่า คุณสามีร้าย นิยาย บท 188

ฟู่สือถิงรีบมาที่โรงเรียน เมื่อเห็นดวงตาที่แดงและบวมของฟู่สืออิ๋น ก็รีบโอบเธอไว้ในอ้อมแขนแล้วตบหลังเธอเบา ๆ ด้วยฝ่ามือใหญ่ของเขา

“อิ๋นอิ๋น ไม่ต้องร้องนะ”

ฟู่สืออิ๋นร้องไห้จนปวดหัวหนัก แต่หลังจากได้ยินเสียงอันคุ้นเคยของพี่ชายแล้ว ความรู้สึกปลอดภัยก็กลับมาเช่นกัน

เธอเอนตัวไปในอ้อมกอดของพี่ชาย แล้วอารมณ์ก็ค่อย ๆ สงบลง ผ่านไปสักพักก็ผล็อยหลับไป

ฟู่สือถิงวางเธอลงบนเตียง จากนั้นก็ออกมาจากห้อง

เขากำลังจะไปหาฉินจือหาน ไปถามว่าเกิดอะไรขึ้นกันแน่

จากนั้นไม่นานเขาก็มาถึงห้องเรียนของฉินจือหาน

เมื่อคุณครูเห็นเขามาก็รีบถอยหลังหลบไปอย่างรู้งานทันที

ทันใดนั้นในห้องเรียนก็เหลือเพียงแค่คนตัวใหญ่และคนตัวเล็ก

ฟู่สือถิงเดินตรงมาด้านหน้าฉินจือหาน

เสี่ยวหานเห็นว่าเขามาก็ยัดหนังสือลงในกระเป๋า

“ฉินจือหาน ฉันรู้ว่าแม่ของนายคือใคร” ฟู่สือถิงยกเก้าอี้มาแล้วนั่งตรงหน้าเขา ขวางทางเขาไว้

เสี่ยวหานเห็นท่าทางวางอำนาจของเขาแล้ว ก็รู้ว่าตัวเองออกไปไม่ได้ ดังนั้นจึงนั่งบนเก้าอี้อย่างสงบ แล้วคิดว่าจะเมินเฉยใส่เขาเหมือนธาตุอากาศ

“นายกับอิ๋นอิ๋นรู้จักกันตอนไหน?” ฟู่สือถิงมองใบหน้าครึ่งหนึ่งของเสี่ยวหานแล้วเอ่ยถาม

เขาไม่เข้าใจเลยว่าทำไมเด็กคนนี้ถึงใส่หมวกตลอดเวลา

ตอนอยู่ข้างนอกจะใส่หมวกก็ไม่เป็นไรหรอก ทำไมอยู่ในห้องก็ยังใส่?

ไม่มีผมหรือแกล้งทำเป็นเท่?

“ขอแค่นายตอบคำถามฉัน ฉันจะไม่ทำให้นายต้องลำบากใจ” เห็นเสี่ยวหานไม่พูด ฟู่สือถิงรู้สึกได้ว่าตัวเองเริ่มหมดความอดทนไปทีละน้อย “ถ้านายไม่พูดอะไร งั้นพวกเราก็จะนั่งอยู่ที่นี่ไปเรื่อย ๆ”

นี่คือการข่มขู่

แต่เสี่ยวหานไม่กลัวเลยสักนิด

เขาคว่ำหน้าลงบนโต๊ะ หลับตาลงแล้วนอนหลับไป

ฟู่สือถิงเมื่อเห็นเขาทำตัวเย่อหยิ่งใส่ ก็ถึงกับทำอะไรไม่ถูก!

อย่างไรเขาก็รังแกเด็กอายุสี่ขวบกว่า ๆ ไม่ได้!

ยิ่งไปกว่านั้น เด็กคนนี้ยังเป็นลูกชายของฉินอันอัน!

ทันใดนั้นบรรยากาศก็เงียบสงบอย่างน่าขนลุก

ผ่านไปสิบนาที