รอวันหย่า คุณสามีร้าย นิยาย บท 196

ฉินอันอันแทบจะพ่นชาเขียวที่อยู่ในปากออกมา

เธอหยิบทิชชู่ซับมุมปาก

“คุณเสิ่น ฉันเป็นคนขอหย่ากับฟู่สือถิงเอง ดังนั้นเรื่องที่คุณได้ครอบครองฟู่สือถิง ถ้าฉันจะเกลียด นั่นเป็นแค่ความเกลียด คุณทั้งสองคนไม่แต่งงานกันเสียเลยล่ะ? ดูสิ คุณสองคนเหมาะสมกันขนาดนี้! กิ่งทองใบหยก ฟ้าดินสรรสร้าง! คุณจะแต่งงานกันเมื่อไหร่ล่ะคะ? ฉันจะได้ใส่ซองให้!”

รอยยิ้มที่ไม่เป็นธรรมชาติปรากฏขึ้นบนใบหน้าของเสิ่นอวี๋ “ที่แท้คุณฉินก็คิดแบบนี้นี่เอง ขอโทษทีค่ะ ฉันคงทำให้คุณผิดหวังซะแล้ว สือถิงกับฉันไม่คิดจะแต่งงานกันหรอก”

“ทำไมไม่แต่งงานล่ะ?! คุณไม่อยากแต่ง หรือว่าเขาไม่อยากแต่ง? ถ้าเขาไม่อยากแต่งงาน ให้ฉันช่วยพูดกับเขาให้ไหมคะ?” ฉินอันอันจิบชาเขียวอีกครั้ง

เสิ่นอวี๋ “ไม่จำเป็นต้องรบกวนคุณฉินหรอกค่ะ เรื่องระหว่างฉันกับสือถิงปล่อยให้มันเป็นไปตามธรรมชาติเถอะ จริงสิ คุณฉินเพิ่งบอกว่าฉันหน้าหนากว่ากำแพงเมือง ฉันไม่เข้าใจจริง ๆ ว่าคุณต้องการสื่ออะไร เราเพิ่งเคยเจอกันครั้งแรก ทำไมคุณถึงหักหน้าฉันแบบนี้?”

ฉินอันอันเข้าใจอย่างแจ่มแจ้งแล้วว่าแอ๊บแบ๊วระดับเทพเป็นอย่างไร

สีหน้าท่าทางที่น่าสงสารนั้น เห็นแล้วน่าสมเพชจริง ๆ !

“อาจารย์ของคุณไม่ได้สอนคุณเหรอคะว่าอย่าโลภมาก?” ฉินอันอันกล่าวแบบนี้และคิดว่าเธอน่าจะเข้าใจ

แต่เธอยังคงมองฉินอันอันด้วยสายตาว่างเปล่าเหมือนรอฟังประโยคต่อไป

ฉินอันอันรู้สึกเหนื่อยจะสื่อสารกับเธอ

เธอคิดจริง ๆ เหรอว่าสิ่งที่เธอโกหกจะไม่มีวันถูกเปิดเผย?

ถ้าเธอไม่เอาเรื่องผ่าตัดมาเป็นข้ออ้างในการคบกับฟู่สือถิง แต่รับเงินจากฟู่สือถิงแทน ฉินอันอันคงไม่ต่อต้านเธอ

‘ทำไมเธอถึงได้โลภมากขนาดนี้?’

ถึงแม้ว่าฉินอันอันจะหย่ากับฟู่สือถิงแล้ว แต่เธอก็รู้สึกอึดอัดที่เห็นเขาถูกเสิ่นอวี๋หลอก

“คุณฉิน คุณคิดว่าการที่ฉันคบกับฟู่สือถิงมันมากเกินไปเหรอ?” เมื่อเห็นว่าเธอเงียบ เสิ่นอวี๋จึงย้อนถาม “คุณอาจไม่รู้อะไรบางอย่าง โรคของอิ๋นอิ๋นไม่สามารถรักษาให้หายขาดได้ด้วยยาแค่ชนิดเดียว การรักษายังต้องทำต่อไป แต่ฉันต้องทำงานที่ต่างประเทศ สือถิงจึงอยากให้ฉันอยู่ที่นี่เพื่อรักษาอิ๋นอิ๋น ซึ่งมันจะส่งผลกระทบต่อการทำงานในต่างประเทศ ฉันจึงยื่นข้อเสนอลาออกและกลับมาอยู่รักษาอิ๋นอิ๋นที่นี่...”

“คุณเสิ่น คุณช่างเป็นคนเสียสละจริง ๆ” ฉินอันอันล้อเลียน “เมื่อกี้คุณบอกเองไม่ใช่เหรอว่าคุณทำงานที่โรงพยาบาลแล้วได้เงินน้อย บอกให้ฟู่ซือถิงชดเชยเงินให้คุณหรือชดเชยเงินสองเท่าสิ คุณคิดว่าเขาไม่มีปัญญาจ่ายเหรอ? หรือคุณคิดว่าการได้เป็นแฟนเขาจะทำให้คุณได้สมบัติของเขาครึ่งหนึ่ง?”

สีหน้าของเสิ่นอวี๋เปลี่ยนเป็นขุ่นเคือง “คุณอิจฉาฉันเหรอ? อิจฉาที่ฝีมือการแพทย์ของฉันดีกว่าเหรอ?”

ฉินอันอันไม่อยากมองมือของเธอ

‘เธอมีมือ แล้วใครบ้างไม่มีมือ?’

แต่เสิ่นอวี๋ไม่สนใจอะไรเลย เห็นได้ชัดว่าฉินอันอันไม่สนใจมือของเธอ เธอยังยื่นมือไปให้ฉินอันอันดู

ฉินอันอันรู้สึกเหมือนตัวเองกำลังอยู่ในฝัน

ไม่อย่างนั้นคงไม่มีฉากไร้สาระแบบนี้ปรากฏขึ้นหรอกใช่ไหม?

ฉินอันอันผลักมือของเธอออก

“อา!” เสิ่นอวี๋กรีดร้อง!

ฉินอันอันผลักมือของเธอออกด้วยแรงเพียงน้อยนิด แต่มือของเธอกลับไปกระแทกกาต้มน้ำบนโต๊ะ และบังเอิญว่าน้ำในกาเป็นน้ำร้อน...

น้ำร้อนเทลงมาโดนมือสวยของเธอที่เกิดมาเพื่อจับมีดผ่าตัด!