รอวันหย่า คุณสามีร้าย นิยาย บท 25

“พี่ที่แม่เคยรู้จักอยากได้พี่เลี้ยงเด็กมาดูแลหลาน...และเงินเดือนที่เธอเสนอก็สูงมาก แม่คิดว่าแม่ทำได้ทุกอย่าง ก็เลยลองดู วันนี้วันที่สามของแล้ว แม่ว่าก็ดีนะ แม่สามารถหาเงินได้ห้าหมื่นบาทต่อเดือนแน่ะ!”

“พ่อของลูกไม่อยู่แล้ว และไม่ทิ้งมรดกอะไรไว้ให้ลูกเลย แม่ไม่อยากเป็นตัวถ่วงของลูก” จางหยุนกล่าวเสริม

น้ำตาของฉินอันอันร่วงลงมาราวกับเส้นด้ายที่ขาด

“พี่ที่แม่เคยรู้จักค่อนข้างมีฐานะดีใช่ไหมคะ?” เดิมทีเสียงของเธอแหบแห้งเล็กน้อย แต่เมื่อเธอร้องไห้กลับทำให้เสียงแหบแห้งมากขึ้น “การเป็นพี่เลี้ยงหลานให้พี่ที่รู้จัก...คงจะรับมือยากมากใช่ไหมคะ!”

“ไม่ยากหรอก! ตอนนี้แค่หาเงินได้ก็พอใจแล้ว ศักดิ์ศรีมันกินไม่ได้หรอก! ยิ่งกว่านั้น คนรวยไม่ได้แปลว่าจะรวยตลอดไป คนจนก็อาจจะไม่ได้จนตลอดไปเหมือนกัน ตอนนี้แม่อาจจะไม่ได้รวยเหมือนพี่เขา แต่ใครจะไปรู้ ลูกสาวของแม่อาจจะหาเงินได้มากกว่าอีกจริงไหม?”

จางหยุนหยิบกระดาษทิชชู่ออกมาเช็ดน้ำตาให้เธอ

“แม่...แม่ไม่ต้องไปทำงานหรอก หนูทำงานพาร์ทไทม์ได้...ปีหน้าหนูก็ทำงานแล้ว...” ฉินอันอันน้ำตาไหลพราก

“ตอนนี้ลูกกำลังท้อง ลูกจะออกไปทำงานได้ยังไง? อันอัน ถ้าลูกต้องการคลอดเขาออกมาจริง ๆ แม่ว่ามันต้องไม่ใช่วิธีนี้” จางหยุนขมวดคิ้วเพราะเธอไม่เข้าใจ “ทำไมฟู่ซื่อถิงถึงไม่ต้องการเด็กล่ะ? นั่นคือเลือดเนื้อเชื้อไขของเขานะ!”

“เขามีผู้หญิงที่ชอบอยู่แล้วค่ะ”

“อะไรนะ? แล้วทำไมเขาไม่แต่งงานกับผู้หญิงคนนั้นล่ะ?” จากหยุนหน้าถอดสี เธอก็รู้สึกเจ็บแทนลูกสาว

“หนูไม่รู้ค่ะ”

“ไม่เป็นไร ไม่ต้องกลัว ถ้าไม่ได้จริง ๆ เราก็แอบคลอดก็ได้ และไม่ต้องบอกให้เขารู้”

จางหยุนกอดเธอพลางตบที่ไหล่ของเธอเบา ๆ

...

สามวันต่อมา

ฉินอันอันได้รับสายจากฟู่เย่เฉิน

ฟู่เย่เฉินขอนัดเจอเธอ

“เธอไม่ได้ไปเที่ยวรอบโลกด้วยเงินจากบริษัทพ่อฉันเหรอ!”

“นั่นก็พ่อของเธอเหมือนกัน อันอัน ผมรู้ว่าคุณโกรธมาก แต่คุณใจเย็น ๆ หน่อยสิ อย่าไปยุ่งกับเรื่องวุ่นวายที่พ่อของคุณทิ้งไว้เลย” ฟู่เย่เฉินยื่นฝ่ามือใหญ่ของเขาออกมาจับมือเธอ

แต่เธอกลับหลีกได้อย่างรวดเร็ว

“อันอัน ผมขอโทษ เรื่องฉินเค่อเคอกับผมมันไม่ใช่อย่างที่คุณคิด ผมไม่เคยรักฉินเค่อเคอเลย เหตุผลที่ผมอยู่กับเธอ...ก็เพราะว่าเธอยั่วผมเอง ผู้ชายส่วนใหญ่ไม่มีใครควบคุมท่อนล่างของตัวเองได้หรอก...ผู้หญิงที่ผมรักมากที่สุดก็คือคุณเสมอมา”

ฉินอันอันรู้สึกรังเกียจจนขนลุก

“คุณไม่รู้หรอกว่าผมเจ็บตัวมากแค่ไหน แต่ผมไม่โทษคุณหรอกนะ” ฟู่เย่เฉินพูดด้วยน้ำเสียงน่าเวทนา “ผมอยู่โรงพยาบาลมาสองสามวันแล้ว และยังไม่ได้ออกจากโรงพยาบาลเลย ผมรีบมาหาคุณขนาดนี้ เพราะผมอยากรู้ว่าเด็กในท้องคือลูกของใครกันแน่?”

“ไม่มีเด็กแล้ว จะถามเรื่องนี้อีกทำไม?” ฉินอันอันตอบ

“โอ้... อันอัน เรามาร่วมมือกันเถอะ!” ฟู่เย่เฉินพูดจุดประสงค์ที่แท้จริง “คุณยังมีโอกาสเข้าใกล้เขา คุณหาทางฆ่าเขาได้ พอเขาตาย ก็จะไม่มีใครรังแกเราได้อีกต่อไป”