รอวันหย่า คุณสามีร้าย นิยาย บท 252

ใบหน้าของฉินอันอันกระแทกหน้าอกของเขาทำให้รู้สึกเจ็บขึ้นมาชั่วขณะ

ปลายจมูกของเธอแดง แสบตา เธอมองไปรอบ ๆ ห้องอย่างรวดเร็ว

เสิ่นอวี๋ล่ะ?

ทำไมมีเขาอยู่ในห้องแค่คนเดียว?

เขาเมามากแบบนี้ ไม่มีคนดูแล?

เธอใช้สองมือขวางหน้าอกของเขาและจะผลักเขาออก แต่เขากลับกอดเธอแน่นขึ้น

“อันอัน…อย่าทิ้งผมไป…” เขายกร่างเธอขึ้นมาในอากาศและขอร้องเสียงแผ่วเบาด้วยดวงตาสีแดง “ผมคิดถึงคุณมาก…คิดถึงคุณทุกวัน…”

เขาพูดพึมพำแล้วอุ้มเธอไปที่ห้องนอน

ฉินอันอันมองดูเขาที่สายตามึนเมาและสับสน หัวใจราวกับถูกมีดกรีด

เขาเมาแล้ว!

เมามากด้วย!

ว่ากันว่าคนเราเมาแล้วจะพูดความจริง เขาเรียกเธออันอัน หมายความว่าเขายังมีเธออยู่ในใจใช่หรือเปล่า?

เขาอุ้มเธอมาวางไว้บนเตียงใหญ่ ร่างกดทับเธอไว้

ดวงตาลึกล้ำของเขา มองเธอด้วยความรักและคิดถึง

“ฟู่สือถิง ปล่อยฉันนะ!” ฉินอันอันหายเขาลึก ๆ ยกมือทั้งสองข้างจับใบหน้าเขา พยายามปลุกสติสัมปชัญญะของเขา “คืนนี้คุณไม่กลับบ้าน อิ๋นอิ๋นกำลังร้องไห้ ป้าจางโทรมาหาฉัน ให้ฉันมาบอก…”

ก่อนที่เธอจะพูดคำสุดท้ายออกมา ริมฝีปากบางของเขาก็ปิดปากของเธอไว้

เธอคิดไม่ถึงเลยว่า เธอพูดชื่ออิ๋นอิ๋นแล้วเขายังไม่แยแส!

‘เขาสนใจอิ๋นอิ๋นมากไม่ใช่เหรอ?’

‘ปกติแล้วแค่อิ๋นอิ๋นขมวดคิ้ว เขาก็กังวลใจจะแย่ คืนนี้เกิดอะไรขึ้น?’

เธอกัดริมฝีปากเขา กลิ่นคาวเลือดกระจายไปทั่วระหว่างริมฝีปากคนทั้งสอง

“ฟู่สือถิง! คุณรู้ตัวหรือเปล่าว่ากำลังทำอะไรอยู่?” ในดวงตาของเธอ น้ำตาเป็นประกายแวววาวราวกับระลอกคลื่น

เธอร้องไห้ออกมา “ฉันบอกว่าอิ๋นอิ๋นกำลังร้องไห้! คุณได้ยินไหม?! เธอกำลังรอให้คุณกลับไป!”

เธอเม้มริมฝีปากที่มีเลือดออก จากนั้นลูกกระเดือกของเขาขยับขึ้นลง

ขณะที่เธอคิดว่าเขากำลังจะเอ่ยปาก น้ำตาของเขาก็หยดลงมา!

หยดลงมาบนแก้มของเธอทีละหยด!

“ผมได้ยินแล้ว! ฉินอันอัน ผมไม่กลับ…คืนนี้ผมจะไม่กลับ! ผมจะอยู่กับคุณ…” เสียงของเขาแหบพร่าและมุ่งมั่น

เขาทำลายกำแพงในจิตใจของเธอลงโดยสมบูรณ์

เขาโน้มลงมาจูบเธออีกครั้ง

เธอไม่ได้ผลักเขาออก

เสิ่นอวี๋กำหมัดแน่น สีหน้ามืดมนราวก้นหม้อ!

เธออยากจะพุ่งพรวดเข้าไปดึงผมของฉินอันอันแล้วไล่เธอออกไป

ทว่าคนที่อยู่ด้านบนคือฟู่สือถิง!

เขาไม่ได้เมาจนหมดสติงั้นเหรอ?

แล้วทำไมพอฉินอันอันเข้ามา เขาก็ดุร้ายราวกับเสือเช่นนี้?

ถ้าเสิ่นอวี๋จะไล่ฉินอันอันไป เธอต้องดึงตัวฟู่สือถิงออกมาก่อน

เธอไม่กล้าทำแบบนั้น

ดังนั้นเธอจึงทำได้เพียงมองดูฟู่สือถิงและฉินอันอันมีความสุขอยู่บนเตียง…

น้ำตาไหลออกมาเงียบ ๆ

เธอรู้สึกผิดและละอายใจ!

เธออยากจะร้องไห้ออกมาดัง ๆ อยากจะออกไปจากสถานที่น่าใจสลายแห่งนี้ แต่เธอไม่กล้า!

เธอจำเป็นต้องทำตามแผน!

ไม่เช่นนั้น ความพยายามทั้งหมดที่ผ่านมาของเธอจะต้องสูญเปล่าทั้งหมด!

เธอกัดฟันปิดประตูห้องนอนลง!