รอวันหย่า คุณสามีร้าย นิยาย บท 307

หลังจากกินมื้อเช้าเสร็จ ฉินอันอันจึงไปส่งเด็กทั้งสองที่โรงเรียนอนุบาล

เป็นเสี่ยวหานที่เป็นฝ่ายเริ่มไปโรงเรียนอนุบาลกับน้องสาวเอง

แบบนี้ก็ไม่ต้องให้คุณแม่ไปรับส่งแล้ว

การตายของจางหยุน ดูเหมือนไม่มีอะไรเปลี่ยนแปลง และดูเหมือนจะเปลี่ยนแปลงทุกอย่างเช่นกัน

“ฉินอันอัน ฤดูหนาวผ่านไปแล้ว!” ไมค์ขับรถออกไปบนถนนสายหลัก “เรื่องทุกข์ใจทั้งหมดผ่านไปแล้ว! จากวันนี้ไปทุกวันจะมีแต่โชคดีเข้ามา”

ฉินอันอันมองเขาอย่างฉงนสนเท่ห์ “พูดดี ๆ เป็นด้วยเหรอ?”

ไมค์กระแอม “ฉันรู้ว่าเธอยังต้องเสียใจอีกนาน แต่ว่า พวกเราจะต้องมองไปข้างหน้า จากนี้จะมีผู้คนและสิ่งที่ยอดเยี่ยมมากมายรอเธออยู่”

ฉินอันอัน “ขับรถดี ๆ”

ไมค์ “อ้อ” เขาเปิดเพลงในรถ

ฉินอันอันครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่งแล้วพูดว่า “ไมค์ ขอบคุณนะ”

“เอ๋?” ไมค์ปิดเพลง

“ขอบคุณที่ช่วงนี้นายคอยดูแลลูกสองคนของฉัน”

“ทำไมจู่ ๆ เธอถึงเกรงใจกันขนาดนี้? ลูกของเธอก็คือลูกของฉัน ไม่ใช่เพราะแม่เธอไม่อยู่แล้วหรอกนะ ถึงเธอไม่อยู่ ฉันก็จะเลี้ยงลูกของเธอสองคนจนโตให้เอง!” ไมค์พูดอย่างกระตือรือร้น

ฉินอันอันมองเขาด้วยสายตาลึกซึ้ง

เขาไอ “…เธอเข้าใจความหมายของฉันก็พอแล้ว”

ฉินอันอัน “อืม”

……

ตระกูลฟู่

แม่เฒ่าฟู่มาแต่เช้า ใบหน้าแดงสดใสและยิ้มแย้มแจ่มใส

เธอแสดงภาพถ่ายอัลตราซาวด์สีสี่มิติให้พวกคนรับใช้ดู

“พวกเธอดูเด็กคนนี้สิ เหมือนสือถิงหรือเปล่า? เขาเหมือนสือถิงตอนเด็ก ๆ เปี๊ยบเลยนะ ฮ่า ๆ ๆ!”