รอวันหย่า คุณสามีร้าย นิยาย บท 372

มองภาพเธอยิ้มอย่างมีความสุขขนาดนี้แล้ว เขาก็รู้สึกเจ็บปวดใจ เมื่อพบว่าเธอไม่ได้ยิ้มให้เขามานานมาก

ประมาณห้าปีมาแล้ว

ที่ร้านชุดแต่งงาน

ฉินอันอันถอดชุดแต่งงานออกแล้ว

เธอเลือกชุดราตรีสีชมพูม่วงอ่อน สำหรับใส่ในวันแต่งงานของหลีเสี่ยวเถียน

“อีกไม่กี่ปี ฉันจะอายุสามสิบ ฉันไม่กล้าซื้อเสื้อผ้าสีนี้ใส่แล้ว” เธอพูดติดตลก “ฉวยโอกาสตอนที่ยังแสร้งทำเป็นเด็กได้อยู่ ซื้อแบบนี้ไว้สักสองสามชุดก็ดี”

หลีเสี่ยวเถียน “อันอัน หน้าตาของเธอบอกคนอื่นว่าอายุยี่สิบเขาก็เชื่อ ถึงเธอจะอายุสามสิบแล้วก็เถอะ ไม่มีทางแก่ลงภายในชั่วข้ามคืนหรอก เธอทำตัวเป็นเด็กสาวได้อย่างสบายใจเลย!”

“ปากจิ้มลิ้มของเธอนี่หวานจังเลยนะ มิน่าล่ะเฮ่อจุ่นจือถึงถูกเธอคุมเสียอยู่หมัดเลย” ฉินอันอันพูดพร้อมรอยยิ้ม

“เขาคบกับฉัน เขาก็ต้องหาเงินใช่ไหมล่ะ?” หลังจากหลีเสี่ยวเถียนลองชุดแต่งงานสั่งตัดทีละชุด แล้วพูดอย่างพึงพอใจว่า “ตอนนี้ก็แค่รองานแต่งงาน! จริงสิ ใกล้จะถึงวันเกิดลูกน้อยสุดที่รักทั้งสองของเธอแล้วใช่ไหม? วางแผนว่ายังไงเหรอ?”

ฉินอันอัน “อยู่บ้าน”

“หา?! ไม่คิดจะจัดงานปาร์ตี้เลยเหรอ? ปาร์ตี้เล็ก ๆ ที่บ้านน่ะ?” หลีเสี่ยวเถียนเลือกของขวัญสำหรับเด็กน้อยไว้แล้วสองชิ้น และกำลังรอให้ฉินอันอันบอกเธอ

ฉินอันอันส่ายหน้า “ฉันคิดไว้แล้ว ฉันจะไม่จัดงานวันเกิด”

ที่ตัดสินใจเช่นนี้ เพราะกลัวว่าจะดึงดูดความสนใจฟู่สือถิง

ตอนแรกเธอโกหกว่าเสี่ยวหานเป็นลูกบุญธรรม แล้วบอกว่ารุ่ยลาคือเด็กหลอดแก้ว ถ้าหากให้เขารู้ว่าเด็กทั้งสองคนเกิดวันเดียวกัน เขาจะต้องเกิดความสงสัยแน่

“เธอทำแบบนี้เพื่อป้องกันฟู่สือถิงสินะ? ผ้ชายคนนี้ตามหลอกหลอนไม่หยุดจริง ๆ!” หลีเสี่ยวเถียนขมวดคิ้ว “แต่ว่าเรื่องนี้เก็บเป็นความลับได้ตลอดชีวิตใช่ไหม? เธอวางใจนะ ฉันจะไม่พูดกับเฮ่อจุ่นจือแน่นอน ฉันเองก็กลัวว่าสักวันหนึ่งฟู่สือถิงจะสงสัยแล้วลุกขึ้นมาตรวจสอบเหมือนกัน”

ฉินอันอันปวดหัวอย่างรุนแรงหนักเมื่อนึกถึงเรื่องราวต่าง ๆ ที่เกี่ยวข้องกับฟู่สือถิง

เธอต้องการอยู่ห่างจากเขามาตลอด ทว่ายิ่งคิดแบบนี้ ความสัมพันธ์ของเธอกับเขาก็ยิ่งยุ่งเหยิงมากขึ้นเท่านั้น

เหมือนกับพระเจ้าจงใจต่อต้านเธอ

“ปิดบังไปวันต่อวันไปนี่แหละ! เด็กสองคนนั้นเกลียดเขามาก ไม่อยากรู้จักเขาอยู่แล้ว”

หลีเสี่ยวเถียน “มันจำเป็นไง! นี่ก็เป็นเหตุผลที่ฉันเกลียดฟู่สือถิงมาก เด็กสองคนน่ารักขนาดนั้น แต่เพราะว่าไอ้สารเลวฟู่สือถิงคนนี้ ทำให้พวกเขาไม่มีครอบครัวที่สมบูรณ์เหมือนเด็กคนอื่น”

รอยยิ้มบนใบหน้าฉินอันอันหายไป

“อันอัน เธออย่าเข้าใจผิดนะ ฉันไม่ได้บอกว่าเด็กสองคนอยู่กับเธอแล้วมีชีวิตไม่ดี ฉันแค่คิดว่ามันเห็นอยู่ชัด ๆ

ว่าพวกเขาสามารถมีชีวิตที่ดีกว่านี้ได้”

“ฉันไม่เข้าใจผิดหรอก เธอพูดถูกแล้ว” ฉินอันอันรู้สึกผิดอย่างมากมาตลอด

เธอครุ่นคิดมาตลอด มันถูกหรือผิดกันที่ในตอนนั้นเธอตัดสินใจมีลูกทั้งสองคนอย่างดื้อรั้น

‘ถ้าหากเด็กสองคนเลือกเองได้ พวกเขาอยากจะเกิดมาไหม?’

เวลาหกโมงเย็น

บอดี้การ์ดพาเด็กสองคนมาส่งที่ภัตตาคารที่แพงที่สุดในเมือง