รอวันหย่า คุณสามีร้าย นิยาย บท 387

เสิ่นอวี๋ร้องไห้ “ฉินอันอัน! ฉันไม่เคยเห็นผู้หญิงหน้าด้านแบบคุณมาก่อนเลย! คุณกลับดำเป็นขาว กลับขาวเป็นดำ แล้วยังจะมาบอกว่าฉันเป็นคนทำอีก! ฉันบ้าหรือไง ถึงจะไปทำอะไรแบบนั้น?!”

“ใช่! คุณบ้าไปแล้ว!” ฉินอันอันมองดูการแสดงของเธออย่างสงบ “คุณไม่ต้องดีใจไปหรอก ไม่ช้าก็เร็วหน้ากากของคุณจะต้องหลุดออกมาแน่”

“หน้ากากอะไรกัน?! ฉินอันอัน! พูดมาให้ชัดเจนนะ...หน้ากากอะไร!” เสิ่นอวี๋ร้องไห้และรีบเดินไปหาฉินอันอัน

ฉินอันอันแอบอยู่ข้าง ๆ ฟู่สือถิง

เธอไม่อยากสู้กับคนบ้า

มือของเธอจะสกปรกเอา

หลังจากที่ฟู่สือถิงเหลือบมองเธออย่างเย็นชา เขาก็กั้นร่างของเสิ่นอวี๋ไว้

“เสิ่นอวี๋ ที่นี่คือโรงพยาบาล!” เขาเตือน “เรื่องระหว่างเธอกับผมยังพูดกันไม่จบ คุณควบคุมอารมณ์ไว้ก่อน!”

หลังจากที่เขาพูดด้วยน้ำเสียงเย็นชาจบ เขาก็คว้าแขนของฉินอันอันแล้วเดินไปที่ลิฟต์!

เสิ่นอวี๋มองพวกเขาทั้งสองจากไป น้ำตาของเธอหยุดไหลทันที

แม้ว่าเธอจะแค่แสดง แต่เธอก็อยากตบฉินอันอันจริง ๆ!

ฟู่เย่เฉินเดินเข้ามาเงียบ ๆ และพูดด้วยน้ำเสียงโกรธเล็กน้อย “เสิ่นอวี๋ จู่ ๆ ผมก็รู้สึกว่าคุณกับผมอาจไม่เหมาะกัน คุณจิตใจเหี้ยมโหดเกินไป ผมสู้ไม่ไหวหรอก”

เสิ่นอวี๋มองไปรอบ ๆ และไม่เห็นบุคคลที่สาม เธอจึงตอบโต้ “คุณว่าฉันจิตใจโหดเหี้ยมเหรอ? คุณคิดว่าตัวเองสูงส่งนักหรือไง? คนที่ฆ่าย่าตัวเองก็คือคุณนั่นแหละ! ไม่ใช่ฉัน!”

“คุณพูดแบบนี้ได้ยังไง? ถ้าคุณไม่เป่าหูผมตอนอยู่บนเตียง…”

“ถ้าคุณมีศีลธรรมในตัวเองจริง คุณจะถูกฉันเป่าหูได้เหรอ? ฟู่เย่เฉิน มันจบแล้ว เราจะไม่หันหลังกลับไปอีก! ทีหลังอย่าพูดเรื่องนี้ข้างนอกอีก! คุณย่าของคุณตายไปแล้ว คนตายพูดไม่ได้! ต่อไปเราก็รอดูการแสดงก็พอ!” เสิ่นอวี๋สงบลงอย่างรวดเร็วและพูดว่า “คราวนี้อาของคุณจะไม่ยอมปล่อยฉินอันอันไปง่าย ๆ แน่ ๆ”

ฟู่เย่เฉิน “ฉินอันอันกับผมไม่มีความแค้นต่อกัน เธอเคยเป็นแฟนเก่าผม!”

เสิ่นอวี๋ยกคิ้ว “โอ้ คุณเสียใจแทนเธอเหรอ? ถ้าอย่างนั้นก็ไปขอความเมตตาจากอาของคุณสิ! บอกเขาไปสิว่าคุณเป็นคนผลักคุณย่า…”

จู่ ๆ ฟู่เย่เฉินก็หน้าชา เขามองไปข้างหลังเสิ่นอวี๋ด้วยความหวาดกลัว

เสิ่นอวี๋มองตามแนวสายตาของเขาและหันหลังกลับไปมอง

ฟู่ฮั่นยกเท้าขึ้นและเตะลูกชายอย่างแรง “ฉันเลี้ยงแกมาเหมือนเลี้ยงหมาตัวหนึ่ง! ไปให้พ้นหน้าฉัน! ไสหัวออกไปจากบ้านตระกูลฟู่! ถ้าฉันไม่อนุญาต ห้ามกลับกลับมาเหยียบเด็ดขาด!”

ฟู่เย่เฉินกลัวตาย

เขาจึงคลานออกไป!

เสิ่นอวี๋วิ่งตามเขาไปติด ๆ

ภรรยาของฟู่ฮั่นตกใจมากจนสีหน้าของเธอเปลี่ยนสี

เธอคว้าแขนสามีแล้วร้องไห้ “อย่าบอกฟู่สือถิงนะ...ถ้าคุณบอกเขา เขาจะไม่ใช่แค่ฆ่าเย่เฉินเท่านั้น แต่ยังเกลียดเราด้วย! ปล่อยให้เขาไปคาดคั้นเอากับฉินอันอันเถอะ!”

ดวงตาของฟู่ฮั่นแดงก่ำ “...ผมกลัวว่าสือถิงจะฆ่าฉินอันอัน”

“ไม่มีทางหรอก!”

“จะไม่มีทางได้ยังไง?! คุณลืมไปแล้วเหรอว่าพ่อของผมตายยังไง?!” ฟู่ฮั่นสำลัก จากนั้นเขาก็ยกมือขึ้นมากุมหน้าด้วยความเจ็บปวด