รอวันหย่า คุณสามีร้าย นิยาย บท 471

นี่มันไร้สาระเหมือนความเพ้อฝันของคนปัญญาอ่อน!

ดวงตาของเขาแดงก่ำ เขาลุกขึ้นจากโซฟา

“ไม่ต้องมาที่บ้านของฉันอีก” ฉินอันอันเงยหน้าขึ้นมองด้วยสายตาเย็นชาและพูดทีละคำ “คุณคงไม่ลืมสิ่งที่คุณทำกับลูกชายของฉันเมื่อก่อน เมื่อเขาเห็นคุณ เขาจะคิดแต่เรื่องที่เกิดขึ้นในวันนั้นซ้ำแล้วซ้ำอีก”

ลูกกระเดือกของฟู่สือถิงขยับ “คุณเห็นแค่ผมทำร้ายเขาเท่านั้น คุณเคยถามเขาหรือยังว่าเขาพูดอะไรกับผมบ้าง?”

ฉินอันอัน “ไม่ว่าเขาจะพูดอะไรกับคุณ คุณสามารถพูดกลับได้มากเป็นสองเท่า คุณจำเป็นต้องลงไม้ลงมือด้วยเหรอ?”

เธอพูดถูก

คนผิดคือเขา!

“ผมมันคนใจร้าย หยาบคาย ป่าเถื่อน!” เขาพูดด้วยความโกรธ

“ไม่จำเป็นต้องแนะนำตัวเองให้ฉันรู้หรอก!” เธอจ้องหน้าเขา “ฉันรู้ดีอยู่แล้ว!”

แววตาของเขาดูสิ้นหวังเล็กน้อย

เขาระงับความปรารถนาที่จะอธิบายและรักษาสติ แลศักดิ์ศรีที่เหลืออยู่

เขาหยิบกล่องของขวัญบนโต๊ะกาแฟแล้วเดินจากไป

ฉินอันอันสูดหายใจเข้าปวด

หลังจากที่เขาออกจากคฤหาสน์ เธอก็มองออกไปข้างนอกด้วยดวงตาสีแดง

เธอเห็นเขาขว้างของขวัญราคาแพงใส่ถังขยะนอกประตูบ้าน!

‘บ้าไปแล้ว!’

เขาไม่เพียงแต่จะบ้าคนเดียวเท่านั้น เขายังต้องการทำให้ทุกคนรอบตัวเขาบ้าคลั่งไปด้วย!

หลังจากที่รถของเขาขับออกไป เธอก็กัดฟันและเดินออกไปข้างนอก

บอดี้การ์ดออกมาจากห้องครัว เห็นเธอเดินออกไป จึงเดินตามเธอไปทันที

“คุณฉิน คุณจะไปไหนครับ?”

ฉินอันอันไม่ตอบ

เธอเดินออกไปนอกประตูลาน เปิดถังขยะ และหยิบกล่องของขวัญที่ฟู่สือถิงโยนทิ้งออกมา

บอดี้การ์ดตะลึง