รอวันหย่า คุณสามีร้าย นิยาย บท 547

“คุณยังไม่ได้ทานข้าวใช่ไหมคะ? ฉันจะไปทำมื้อเที่ยงนะคะ” ป้าหงพูดพร้อมกับเดินไปที่ห้องครัว

ฟู่สือถิงมองดูบ้าน ที่มีสไตล์การตกแต่งเป็นแบบมินิมอลและมีเค้าโครงที่ชัดเจนในการมองแค่แวบเดียว

รุ่ยลาคิดว่าเขากำลังหาห้องอยู่ ดังนั้นจึงรีบวิ่งไปที่ห้องรับแขกอย่างรวดเร็วแล้วชี้บอกทางเขา “คุณนอนในห้องนี้ค่ะ!”

ฟู่สือถิงส่งเสียงตอบรับ แต่สายตาของเขากลับถูกกรอบรูปบนตู้ดึงดูด

ในกรอบรูปคือภาพถ่ายครอบครัวทีมีจางหยุนและฉินอันอันนั่งอุ้มเด็กทารกด้วยกัน

เขาเดินไปที่ตู้แล้วหยิบกรอบรูปขึ้นมาดูอย่างละเอียด

มีคำว่า ‘พวกเราอายุครบหนึ่งขวบแล้ว’ เขียนไว้มุมขวาล่างของรูปภาพ

เพราะฉะนั้น น่าจะถ่ายภาพเป็นที่ระลึกตอนที่เด็กสองคนนี้อายุหนึ่งขวบ

เด็กทารกอายุหนึ่งขวบสองคนนี้ คนหนึ่งสวมสูทจิ๋วสุดหล่อ อีกคนสวมชุดเจ้าหญิงสีขาว มีมงกุฎประดับบนศีรษะ… เห็นได้ชัดว่าเป็นเด็กผู้ชายและเด็กผู้หญิง

ดังนั้น นี่คือเสี่ยวหานและรุ่ยลางั้นเหรอ?

“คุณรีบมาเร็ว ๆ สิคะ!” รุ่ยลายืนอยู่ที่ประตูห้องรับแขกและตะโกนบอกฟู่สือถิง “มาดูเตียงที่หนูตกแต่งให้คุณสิคะ!”

ฟู่สือถิงวางรูปถ่ายลงแล้วเดินหาไปรุ่ยลาทันที

ห้องพักแขกที่อยู่ชั้นหนึ่งห้องนี้ หันหน้าไปทางทิศใต้ รอบด้านล้อมด้วยหน้าต่างสูงจากพื้นจรดเพดาน สามารถมองเห็นทิวทัศน์ภายนอกได้ในระหว่างวัน

ตอนนี้เองเขาสังเกตเห็นว่าท้องฟ้ามีเมฆหนาในบางจุด

“คุณดูหมอนกระต่ายสีชมพูใบนี้สิคะ คุณชอบหรือเปล่า? แม่ซื้อให้หนูค่ะ มีสองใบ แต่พี่ชายหนูไม่ชอบ ก็เลยให้คุณใช้นะคะ!” รุ่ยลาโชว์หมอนรูปกระต่ายให้ฟู่สือถิงดู

ฟู่สือถิงรู้สึกได้ถึงน้ำใจของเด็กน้อย จึงเผยรอยยิ้มออกมา “ขอบใจนะรุ่ยลา”

ใบหน้าเล็ก ๆ ของรุ่ยลาเปลี่ยนเป็นสีแดง ไม่รู้ว่าทำไมวันนี้พ่ออุ้มเธอแล้วเธอก็ไม่ขัดขืน ยิ่งไปกว่านั้นยังเพลิดเพลินที่พ่ออุ้มเธอสูง ๆ อีกด้วย

“ฉันอาบน้ำก่อนนะ” ฟูสือถิงมองใบหน้าเล็ก ๆ ที่กำลังแดง