รอวันหย่า คุณสามีร้าย นิยาย บท 564

เขาไปบังคับให้เธอคืนเงินตอนไหน?!

เธอนั้นแหละ บังคับตัวเอง!

“นายคิดว่าฉันไปหาเธอเพราะอยากได้เงินเหรอ?” ในขณะที่พูด น้ำเสียงของเขาก็สั่นเทา

โจวจื่ออี้ส่ายหน้าอย่างแรง “ผมรู้ว่าคุณไม่มีทางอยากได้เงินจากเธอ แต่คุณสามารถบอกให้เธอไม่ต้อ

คืนเงินคืนได้นะครับ”

“นายคิดว่าเธอจะฟังฉันเหรอ?” น้ำเสียงของเขาฟังดูประชดประชัน “ทำไมนายถึงคิดว่าเธอจะฟังฉันล่ะ?!”

โจวจื่ออี้ตกตะลึง

“ไมค์สั่งให้นายบอกเรื่องนี้กับฉันเหรอ?” ลูกกระเดือกของฟู่สือถิงกลิ้งขึ้นลงและคิ้วของเขาก็ขมวดแน่นขึ้น

โจวจื่ออี้ส่ายหน้า “เขารู้ว่าถึงพูดกับคุณก็ไม่มีประโยชน์ แต่...ผมคิดว่าแม้ว่าคุณจะบอกว่ามันไม่มีประโยชน์ อย่างน้อยคุณก็ได้แสดงความรู้สึกของคุณ ถ้าเธอไม่ฟัง ต่อไปถ้าเกิดเรื่องอะไรขึ้นมา ก็ไม่มีใครมาตำหนิคุณได้”

“ฉันเข้าใจแล้ว นายออกไปเถอะ”

ฟู่สือถิงไม่กลัวใครตำหนิ เขาแค่กลัวว่าจะมีบางอย่างเกิดขึ้นกับร่างกายของเธอ

หลังจากที่โจวจื่ออี้ออกไป เขาก็หยิบโทรศัพท์ขึ้นมากดหมายเลขของฉินอันอันแล้วโทรออก

หลังจากโทรออกแล้ว มีเสียงเรียกแต่ไม่มีใครรับสาย หลังจากที่ระบบวางสายโดยอัตโนมัติ เขาก็วางโทรศัพท์ลง

ตอนนี้เขารู้สึกเหมือนเป็นหุ่นเชิด ซึ่งด้ายนั้นอยู่ในมือของเธอ

เขากำลังจะเป็นบ้าเพราะเธอ!

เขาหยิบถ้วยกาแฟขึ้นมาแต่กลับพบว่ามันว่างเปล่า

เขากดโทรหาเลขา ครู่หนึ่งเลขาก็เคาะประตูแล้วเข้ามา

ทันใดนั้นโทรศัพท์มือถือบนโต๊ะก็ดังขึ้น

เขาหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาและเห็นชื่อของฉินอันอัน ดวงตาของเขามืดลงพลันรับสายทันที “ฉินอันอัน! คุณต้องการจะทำอะไร? คุณจะทำอะไรกันแน่?!”

เสียงตะคอกของเขาทำให้เลขาตกตะลึง!

อีกฝั่งหนึ่งของโทรศัพท์ ฉินอันอันก็ตกตะลึงเช่นกัน

เมื่อเผชิญกับคำตำหนิของฟู่สือถิง ฉินอันอันก็ค่อย ๆ หายใจแรงขึ้น จากนั้นก็สงบลง “ฉันรับงานผ่าตัดเพื่อเงิน และงานก็ไม่ได้หนักอะไร อยู่ในช่วงที่ร่างกายของฉันสามารถทนได้ นี่ไม่ใช่งานที่ยุ่งยาก อีกอย่าง ตอนนี้ก็ดึกมากแล้ว ฉันจะไปพักผ่อนแล้ว”

หลังจากที่เธอพูดจบ เธอก็ไม่ได้วางสายโทรศัพท์ทันที เธออยากเห็นปฏิกิริยาของเขา

แต่เขาไม่แสดงปฏิกิริยาใด ๆ

หลังจากเงียบไปครู่หนึ่ง เธอก็วางสายโทรศัพท์ไป

คงเป็นไมค์ที่บอกพวกเขาเรื่องงานของเธอ ไม่อย่างนั้นฟู่สือถิงคงไม่โกรธขนาดนี้

เธอปิดไฟ นอนลงและบังคับตัวเองให้หลับตา

ทุกอย่างที่เธอทำเธอรู้ตัวดี

เธอเป็นหนี้เขามากจนต้องหาทางหาเงินมาชดใช้หนี้ก้อนนี้

......

ฟู่สือถิงกลับไปนั่งที่เก้าอี้ทำงานของเขา