รอวันหย่า คุณสามีร้าย นิยาย บท 690

ฟู่สือถิงรู้สึกว่าท่าทีของเธอรุนแรงเกินไป ดังนั้นจึงนั่งลงข้างเธอ

พี่เลี้ยงเด็กเดินถือชามซุปไก่เข้ามา ครั้นเห็นพวกเขาสบสายตากันและกัน ดวงตาจับจ้องกันไม่คลาย ก็รีบวางชามซุปลงแล้วถอยออกไปอย่างรู้กาลเทศะทันที

“ถ้าเขาเหนื่อยจริง เขาอยากจะพักผ่อนอยู่ที่บ้านนานเท่าไหร่ก็ได้ ผมไม่คัดค้านหรอก” เขากลัวเด็ก ๆ จะได้ยินจึงลดเสียงลง “ตอนนี้ก็เปิดเทอมมาหนึ่งเดือนแล้ว เขาพักผ่อนอยู่บ้านหนึ่งเดือนแล้วยังพักไม่พอเหรอ?”

“ไว้ฉันจะคุยกับเขาอีกทีค่ะ” ฉินอันอันยกชามซุปขึ้น ตักซุปหนึ่งช้อนเข้าปาก

“ผมเกรงว่าเขาไม่ใช่แค่เหนื่อย แต่กำลังปิดบังบางอย่างกับคุณ” ฟู่สือถิงหยิบช้อนซุปจากมือของเธอ “ลูกชายของคุณซับซ้อนกว่าที่คุณคิดมาก”

เธออยากเอาช้อนซุปคืนมาจากเขา ผลกลับเป็นเขาค่อย ๆ ตักน้ำซุปแล้วป้อนเข้าปากเธอ

“ฉันไม่ได้อยากให้คุณป้อน” เธอหน้าแดงแล้วเอาช้อนกลับคืนมา “ฉันโทรหาคุณครูของเขาเป็นการส่วนตัวแล้ว คุณครูบอกว่าเขาเข้ากับเพื่อนที่ชั้นเรียนได้ดี และตอนค่ายปิดเทอมฤดูร้อนก็ปกติมากด้วย”

“นอกเหนือจากเพื่อนร่วมชั้นแล้ว เขายังอาจจะติดพันกับสิ่งอื่น ๆ ได้ด้วย” ฟู่สือถิงยืนกรานการคาดเดาของตนเอง “ยิ่งไปกว่านั้นถ้าเขาไม่มีปัญหาที่โรงเรียน ยิ่งเป็นไปไม่ได้ที่จะพักอยู่บ้านนานเป็นเดือนแบบนี้”

เดิมทีฉินอันอันไม่ได้สงสัยเรื่องนี้เลย บัดนี้พอเขาพูดแบบนี้ เธอก็กังวลขึ้นมาทันที

“ดื่มซุปก่อนเถอะ” เขายกชามซุปขึ้นมาจิบช้า ๆ แล้ววิเคราะห์ว่า “ถ้าคุณถามตรง ๆ เกรงว่าจะไม่ได้อะไร คุณต้องไปถามไมค์”

“ฉันรู้แล้วค่ะ ไว้ไมค์กลับมา แล้วฉันจะถามเขา” เมื่อดื่มน้ำซุปเสร็จ ฉินอันอันพูดเสียงกระซิบว่า “พูดเสียงเบาแบบนี้ คนที่ไม่รู้จะคิดว่าพวกเราสมรู้ร่วมคิดกัน”

“เขาเพิ่งออกมา พอเห็นผมอยู่เลยกลับเข้าห้องไป” เขาพูดต่อด้วยเสียงแผ่วเบา

“อ้อ…หรือว่า…”

“หรือให้ผมไปคุยกับเขาไหม?” เขาขัดจังหวะเธอ “ถ้าความบาดหมางระหว่างผมกับเขาไม่ได้รับการแก้ไข พอผมย้ายมาอยู่ด้วย จะเกิดความขัดแย้งเอานะ”

ฉินอันอันเลิกคิ้วและมองตรงไปที่ดวงตาแรงกล้าของเขา “คุณคิดว่าคุณสามารถแก้ไขความบาดหมางระหว่างพวกคุณได้ไหมล่ะคะ? การมีความมั่นใจเป็นสิ่งที่ดี แต่เห็นได้ชัดว่าคุณมีความมั่นใจเกินไป”

“แล้วคุณคิดว่าผมควรทำยังไง?” เขาโดนเธอโจมตี อารมณ์จึงเย็นลง “เขาไม่ยอมรับความปรารถนาดีของผมเลย พอเห็นผม เขาก็ซ่อนตัวทันที ผมจนปัญญากับเขาแล้ว”

ปัญหายุ่งยากนี้ เขาไม่โทษเสี่ยวหาน ทั้งหมดเกิดจากเขาเอง

“ครั้งต่อไปคุณไม่ทำผิดเพิ่มอีกก็พอ” เธอเองก็คิดหาวิธีที่ดีไม่ได้ “เสี่ยวหานเป็นคนพูดน้อย คุณต้องอดทนหน่อย”

“ตกลง” เขาเก็บคำพูดของเธอไว้ในใจ “วันนี้คุณไม่ได้งีบหลับตอนเที่ยงเลย ตอนนี้อยากนอนสักหน่อยไหม?”