พิชิตใจหม่ามี๊ตัวแสบ นิยาย บท 75

“ผมอยากทำอะไร?” นิรุตติ์หัวเราะด้วยเสียงต่ำ “ผู้ชายคนหนึ่งกับผู้หญิงคนหนึ่งอยู่ในห้องเดียวกัน คุณว่ายังสามารถทำอะไรได้อีก?”

“คุณ......” วารุณีเบิกตากว้างด้วยความตกใจ

นิรุตติ์ยกเท้าขึ้นเข้าใกล้เธอ

เธอถอยหลังไปตามสัญชาตญาณ

ในตอนที่ถอยไปถึงหน้าประตู ข้างหลังมีประตูกั้นอยู่ ถอยไม่ได้แล้ว

เธอหันหลังไปด้วยความไม่เชื่อ จับกลอนประตูแล้วใช้แรงบิด อยากจะเปิดประตูให้ได้

ปรากฏว่าเป็นเหมือนที่นิรุตติ์พูดเลย ประตูล็อกจากทางด้านนอกแล้ว

ขณะนี้ นิรุตติ์ใกล้จะมาถึงข้างหน้าแล้ว

วารุณีกัดฟัน ปล่อยมือที่จับกลอนประตูออก วิ่งไปอีกทางหนึ่ง หลังจากที่ดึงระยะห่างระหว่างเขา ก็หยิบแจกันมาป้องกันตัว “คุณอย่าเข้ามานะ เข้ามาอีกฉันแจ้งตำรวจแล้วนะ!”

นิรุตติ์ยักคิ้ว “คุณแจ้งเลย ขอแค่คุณสามารถโทรออก”

“หมายความว่าอะไร?” วารุณีรู้สึกใจไม่ดี

นิรุตติ์ไม่ได้พูดอะไรแล้ว ยืนอยู่ตรงนั้นมองดูเธอด้วยความสนุก

วารุณีกอดแจกันไว้ในอ้อมกอดของตัวเอง มืออีกข้างไปค้นกระเป๋าถือของตัวเอง หยิบโทรศัพท์ออกมา

จากนั้น เธอก็เห็นว่าขีดสัญญาณนั้นว่างเปล่า

“เป็นอย่างนี้ได้ไง?” ริมฝีปากของวารุณีขยับ ในใจของแฝงไปด้วยความผิดหวัง

นิรุตติ์นกมือขึ้น นำเศษผมที่อยู่ตรงหน้าผากปาดไปยังข้างหลัง “เพราะว่าสัญญาณ ก็ได้ถูกฉันปิดกั้นมาก่อนแล้ว นอกจากนี้ ยิ่งไม่มีใครมาเคาะประตู”

ได้ยินประโยคนี้แล้ว วารุณีจับโทรศัพท์แน่น “ฉันเข้าใจแล้ว นี่ก็คือเป้าหมายที่คุณเชิญฉันมาร่วมงานวันเกิดของคุณ!”

“ถูกต้องครับ” นิรุตติ์พยักหน้า ไม่ได้ปกปิดการชื่นชมของตัวเองเลย “ตอนแรกผมคิดไว้ว่าหลังจากที่เต้นรำเรียบร้อยแล้ว ค่อยหาเหตุผลหนึ่ง พาคุณมาที่นี่ แต่คิดไม่ถึงว่านัทธีจะพาพิชญาเข้ามา ถึงแม้จะมีความผิดพลาดนี้ แต่ว่ายังดีที่ผลไม่ได้เปลี่ยนแปลง”

“เพราะอะไร?” วารุณีจ้องไปทางเขาด้วยความโกรธ “นายได้ฉันไป สำหรับนายแล้วมีข้อดีอะไร?”

นิรุตติ์ยิ้มที่มุมปาก “ข้อดีมีเยอะแยะไป คุณน่าจะรู้ ความเกลียดแค้นระหว่างนัทธีกับผมสินะครับ?”

วารุณีพยักหน้า

ช่วงเวลานี้ เธอได้รู้มาจากพวกพนักงานของบริษัท ไชยรัตน์ กรุ๊ปแล้ว ถึงแม้ว่าเขากับนัทธีจะเป็นลูกพี่ลูกน้องกัน แต่กลับเป็นศัตรูกัน

เป็นเพียงเพราะว่าเขาเป็นลูกหลานของภรรยาคนแรก แต่กลับไม่ได้รับการสืบถอดบริษัท ไชยรัตน์ กรุ๊ป ดังนั้นจึงเกลียดแค้นนัทธี

“แต่นี่เกี่ยวอะไรกับฉัน?” วารุณีถามด้วยเสียงที่ดัง

นิรุตติ์จับไปที่คางของตัวเอง “แน่นอนว่ามี อย่างน้อยเธอก็ถือว่าเป็นผู้หญิงของนัทธี ยังเคคลอดลูกให้เขาสองคน หากฉันได้เธอมา แล้วให้เด็กสองคนนั้นเรียกฉันว่าคุณพ่อ คุณว่านัทธีจะกลายเป็นผีบ้าหรือเปล่า?”

วารุณีเหมือนได้ยินเรื่องตลกมากๆ แล้ว ทัศนคติทั้งหมดของเธอได้แตกสลาย “ดังนั้นทุกอย่างที่คุณทำกับฉัน ก็เพื่อที่จะโจมตีประธานนัทธี”

“ถูกต้อง เหตุผลนี้สำหรับผมถือว่ามากพอแล้ว อีกอย่างคุณก็ดูโอเคมากๆ ผมบอกว่าผมชอบคุณ ก็ไม่ใช่ว่าเป็นเรื่องปลอมทั้งหมด เพราะว่าคุณสวยพอ”

พอพูดจบ นิรุตติ์ก็ขยับไปข้างหน้า

วารุณีตกใจร้องจนตะโกนดังขึ้น แล้วโยนแจกันที่อยู่ในมือไปทางเขาเลย แต่ถูกเขากลับไปแล้ว

หลังจากที่เสียงแตกของแจกันดังขึ้นแล้ว ข้อมือของวารุณีก็ถูนิรุตติ์จับไป

ต่อจากนั้น เขาก็บังคับเธอไปยังหน้าโต๊ะน้ำชา มืออีกข้างหนึ่งปาดสิ่งของที่อยู่บนโต๊ะน้ำชาลงบนพื้นทั้งหมด

จากนั้นนิรุตติ์ก็โยนวารุณีลงไปยังบนโต๊ะน้ำชา ทับตัวลงไป ประสานมือทั้งสองของเธอเข้าหากัน ยกขึ้นมาบนศีรษะแล้วใช้แรงกดทับไว้

“ปล่อยฉันออก!” ดวงตาหนึ่งคู่ของวารุณีแดงกระหน่ำ ดิ้นรนด้วยความโมโห ขาทั้งสองขยับไปมาไม่หยุด อยากจะถีบนิรุตติ์ลงไป

นิรุตติ์กลับคิดไว้ตั้งแต่แรกแล้ว งอเข่าข้างหนึ่ง แล้วถีบลงไปยังท้องของเธอ

วารุณีเจ็บจนร้องออกเสียง สีหน้าซีดขาวไปหมดแล้ว

นิรุตติ์ยิ้มอย่างเจ้าเล่ห์แล้วมองเธอ “ที่รัก อย่ายั่วโมโหผมเลย ผมไม่ใช่ผู้ชายที่อ่อนโยนนะครับ”