พิชิตใจหม่ามี๊ตัวแสบ นิยาย บท 76

ที่แท้ก็แบบนี้นี่เอง

วารุณีนวดไปที่ขมับแล้วลุกขึ้นมากนั่ง ผ้าห่มที่อยู่บนตัวไหลตามลงมา เผยชุดนอนผ้าไหมสีดำที่อยู่ข้างในออกมา

ชุดนอนใหญ่มาก ดูก็รู้ว่าเป็นของผู้ชาย นี่ทำให้เธอรู้สึกกระวนกระวายขึ้นมา “เสื้อผ้าของฉัน......”

นัทธีปิดนิตยสารด้านการเงินลง “วางใจเถอะ เสื้อผ้าของคุณนั้นแม่บ้านเป็นคนเปลี่ยนให้เอง”

แต่แค่ชุดนอนนั้นเป็นของเขาเท่านั้นเอง

หลังจากได้ยินแล้ว วารุณีทำใจให้สงบ รีบยิ้มกลับด้วยความเขินอายกับนัทธี “ขอโทษค่ะประธานนัทธี ฉันตอบสนองรุนแรงเกินไปหน่อย......”

เธอก็ไม่อยาก

เป็นเพราะสถานการณ์ในเมื่อวาน ทำให้เธอมีความเจ็บปวดที่หนักหนาทางจิตใจ

“ไม่เป็นไร ผมเข้าใจ” นัทธีพยักหน้าเบาๆ แสดงออกว่าไม่ได้คิดมาก

วารุณีบีบไปที่แก้ม “ไม่ว่ายังไงแล้ว เมื่อวานก็ขอบคุณประธานนัทธีนะคะ หากไม่ใช่คุณ ฉันอาจจะถูกนิรุตติ์...... จริงด้วย ตอนนี้นิรุตติ์เป็นยังไงบ้างแล้วคะ?”

เธอรีบถาม

นัทธีหรี่ตา น้ำเสียงมีความเย็นชาเล็กน้อย “นอนอยู่ที่โรงพยาบาล”

เมื่อวานเขาถีบกระดูกซี่โครงของนิรุตติ์หักไปไม่กี่คู่

ไม่ถึงสองเดือน นิรุตติ์กลับมาไม่ได้แน่

วารุณีตีไปที่ผ้าปูที่นอนด้วยความสะใจ “สมควรแล้ว!”

เห็นท่าทีที่ดีใจของเธอ นัทธียิ้มโค้งที่ริมฝีปาก แต่ว่าในไม่ช้าก็หายไปแล้ว “มารุตเจอกล้องวงจรปิดที่ห้องตัวหนึ่ง แต่เพราะว่าไม่ได้ถ่ายภาพที่สำคัญเอาไว้ บวกกับนิรุตติ์พูดอย่างยืนหยัดแล้วว่าคุณสมัครใจเอง ดังนั้นจึงไม่สามารถให้โทษกับนิรุตติ์ได้”

“ฉันไม่ได้สมัครใจซะหน่อย!” ความดีใจบนใบหน้าของวารุณีหายไป กลายเป็นความโกรธแค้นแทน

นัทธีนั่งไขว่ห้างแล้วมองเธอ “ผมรู้อยู่แล้วว่าคุณไม่ได้สมัครใจ ไม่เช่นนั้นคุณคงไม่ขอความช่วยเหลือจากผม แต่ผมอยากรู้ว่า ทำไมเขาถึงต้องทำแบบนั้นกับคุณ?”

แววตาของวารุณีเปล่งประกายขึ้น “ในกล้องวงจรปิดก็พูดแล้วไม่ใช่หรอคะ”

“กล้องวงจรปิดนั้นไร้เสียง” นัทธีตอบกลับด้วยเสียงเบา

ได้ยินประโยคนี้แล้ว จิตใจของวารุณีเป็นดั่งการนั่งรถไฟเหาะเลย เพียงแค่แป๊บเดียวก็ขึ้นจากข้างล่างไปยังบนยอดได้

ดีมากจริงๆ

หากเป็นแบบนั้น เขาก็ยังไม่รู้ว่าลูกสองคนนั้นเป็นของเขา!

ขณะที่คิดอยู่ วารุณีก้มหน้าลง ปกปิดความตื้นตันในแววตา แต่ใบหน้ากลับพูดด้วยความรู้สึกผิดว่า “ขอโทษค่ะประธานนัทธี ฉันยังไม่สามารถบอกคุณได้ชั่วคราว”

นัทธีเม้มที่ริมฝีปาก “ไม่เป็นไร คุณไม่อยากพูดก็ช่างเถอะ ถึงแม้ว่าโทษที่นิรุตติ์ทำกับคุณ ทางสถานีตำรวจจะไม่สามารถให้โทษอย่างเป็นทางการได้ แต่ว่าผมจะให้เขาออกจากสํานักงานใหญ่”

“อื้ม ขอบคุณค่ะ” วารุณีจับไปที่ผ้าห่ม รู้สึกขอบคุณจากใจจริงๆ

จากนั้น เธอเหมือนจะนึกอะไรออก จับไปที่ลำคอ เห็นว่าบนคอนั้นว่างเปล่า ทันใดนั้นก็กระวนกระวายแล้ว

นัทธีลุกขึ้น หยิบสร้อยคอที่มีแสงเปล่งประกายสีแดงออกมาจากกระเป๋า “คุณกำลังหาสิ่งนี้?”

วารุณีมองไป คือ Heart of Fire จริงๆ ด้วย รีบพยักหน้า “ใช่ค่ะ”

“ให้คุณ” นัทธียื่นสร้อยคอไปยังข้างหน้าของวารุณี

วารุณีกลับปฏิเสธ “ประธานนัทธี รบกวนคุณช่วยฉันคืนสิ่งนี้ให้นิรุตติ์หน่อยเถอะค่ะ”

คืนกลับไป เธอก็ไม่ติดค้างอะไรนิรุตติ์แล้ว

“คืนให้นิรุตติ์? นัทธีขมวดคิ้ว”

วารุณีอื้มไปเสียงหนึ่ง

นัทธีเก็ยมือลง ใช้แรงบีบสร้อยคอแน่นมาก กลิ่นอายรอบๆ ข้างก็ดูแย่ลง

วารุณีรู้สึกได้แล้ว กะพริบตาด้วยความไม่เข้าใจ “เป็นอะไรคะประธานนัทธี?”

นัทธีปิดตาลง ราวกับว่ากำลังกดทับอะไรอยู่ ผ่านไปสองวินาที จึงจะเปิดปากพูดด้วยความเย็นชาว่า “สร้อยคอเส้นนี้ ไม่เกี่ยวข้องกับนิรุตติ์!”

“ไม่เกี่ยวข้อง?” วารุณีอึ้งไปเลย

ความหมายของเขาคือ นิรุตติ์ไม่ได้เป็นคนซื้อสร้อยคอ แต่ว่า......

“ประธานนัทธี คุณเป็นคนให้สร้อยคอกับฉัน?” วารุณีกลืนน้ำลาย ถามพร้อมกับหัวใจที่เต้นเร็วมาก

นัทธีก้มหน้าลงไม่พูด เห็นได้อย่างชัดเจนเลยว่ายอมรับแล้ว

วารุณีเบ้ปากที่มุมปาก “ฉันไม่รู้ ฉันคิดว่านิรุตติ์เป็นคนซื้อ แต่ว่าประธานนัทธีคะ คุณให้สร้อยคอฉันทำไมคะ?”

“เป็นรางวัลของBath fire rebirthเท่านั้นเอง” นัทธีนำสร้อยคอวางลงบนมือของเธอ แล้วตอบกลับอย่างธรรมดาไปประโยคหนึ่ง

วารุณีกัดริมฝีปาก “แต่ว่าแพงเกินไปแล้วค่ะ ฉันก็ยังไม่สามารถรับไว้ได้ ประธานนัทธี คุณเอากลับไปเถอะค่ะ”

นัทธีไม่ได้เคลื่อนไหวอะไร มองเธอด้วยแววตาที่ลึกซึ้ง “ของที่ส่งมอบไปแล้ว ไม่มีเหตุผลที่จะรับกลับมา คุณไม่เอาก็ทิ้งไปเถอะ”

“แค่ก!” วารุณีเกือบจะสำลักน้ำลายของตัวเอง