พิชิตใจหม่ามี๊ตัวแสบ นิยาย บท 77

บนภาพถ่ายคือชายหนึ่งหญิงหนึ่งสองคน หนุ่มสาวมากๆ มองจากดวงตาและคิ้วแล้วมีความคล้ายนัทธีมาก

หรือว่าจะเป็นคุณพ่อคุณแม่ของนัทธี?

ตามที่คิดเอาไว้เลย คำตอบของป้าส้มยืนยันการคาดเดาของวารุณีแล้ว

“คือคุณพ่อคุณแม่ของคุณผู้ชายค่ะ เสียชีวิตไปแล้ว”

วารุณีวางแก้วน้ำลง “เสียชีวิตยังไงหรอคะ?”

ป้าส้มถอนหายใจ “ขอโทษนะคะคุณวารุณี ฉันไม่สามารถบอกคุณได้ นี่คือข้อห้ามของคุณผู้ชายค่ะ”

“แบบนี้หรอคะ งั้นหนูไม่ถามแล้วค่ะ” วารุณีพยักหน้า แสดงออกว่าเข้าใจ

ป้าส้มลุกขึ้น “งั้นคุณวารุณีคุณพักผ่อนก่อนเถอะค่ะ ฉันยังมีเสื้อผ้าที่ไม่ได้ซัก ไปทำงานก่อนนะคะ”

“ค่ะ” วารุณียิ้มตอบ

หลังจากที่ป้าส้มไปแล้ว เธอหยิบรีโหมดขึ้นมาเปิดโทรทัศน์แล้วดู

ดูไปสักพัก รู้สึกว่าในกระเพาะอาหารดีขึ้นเยอะมาก เตรียมตัวจะบอกลาแล้ว

เมื่อคืนเธอไม่ได้กลับบ้านทั้งคืน คิดว่าอารัณกับไอริณคงจะเป็นห่วงมากๆ แน่ๆ

พอคิดอยู่ วารุณีก็ลึกขึ้น เตรียมขึ้นตึกไปหานัทธี

แต่เธอยังไม่ทันยกเท้าขึ้น เงาของนัทธี ก็ปรากฏอยู่ตรงหน้าบันไดแล้ว

“ประธานนัทธี คุณมาได้พอดีเลยค่ะ”

“ทำไมหรอ?” นัทธีมองไปทางเธอ

วารุณีชี้ไปทางนาฬิกา “เวลาไม่เช้าแล้ว ฉันควรกลับแล้วค่ะ กำลังจะบอกกับคุณพอดีเลย”

“ผมไปส่งคุณ” นัทธีเดินไปทางประตู ไม่ได้ให้โอกาสเธอปฏิเสธเลย

ณ บนรถ มือของนัทธีวางอยู่บนพวงมาลัย จู่ๆ ก็พูดขึ้นว่า “เรื่องเมื่อวานที่เสื้อผ้าของคุณถูกพิชญาเหยียบ ยังไม่มีผลออกมา”

“เป็นไปได้ยังไงคะ?” วารุณีประสานมือแน่น

ในแววตาของนัทธีมีความรู้สึกผิด “กล้องวงจรปิดในห้องโถงงานเลี้ยงต่างก็ถูกนิรุตติ์ปิดไปหมด ดังนั้นไม่สามารถยืนยันได้ว่าพิชญาได้ตั้งใจเหยียบกระโปรงของคุณหรือเปล่า”

“หรอคะ......” วารุณีเม้มริมฝีปากด้วยความไม่พอใจเล็กน้อย

สัญชาตญาณของเธอบอกกับเธอ พิชญานั้นตั้งใจ แต่ว่าไม่มีหลักฐาน ทำให้น่าโมโหมากจริงๆ

“แต่ว่าคุณวางใจได้เลย ทางพิชญา ผมก็ได้กำหนดโทษให้กับเธอแล้ว” นัทธีเปลี่ยนเกียร์แล้วพูด

วารุณีเอียงหัวไปทางเขา “โทษอะไรคะ?”

“พนักงานอาสาสมัคร 72 ชั่วโมง มีการถ่ายทอดสดตลอดกระบวนการ” นัทธีตอบกลับด้วยความเฉยชา

วารุณียักคิ้ว

งั้นตอนนี้ พิชญาก็กลายเป็นตัวตลกของวงสังคมแล้วไม่ใช่หรอ?

พอนึกถึงจุดนี้ วารุณีรีบหยิบโทรศัพท์ออกมา หาช่องถ่ายทอดสดที่พิชญาทำอาสาสมัคร

ในไม่ช้า ก็หาช่องถ่ายทอดสดเจอแล้ว

วารุณีกดเข้าไป เห็นภาพพิชญาสวมเสื้อพนักงานทำความสะอาดพอดี เหยียบอยู่บนเปลือกกล้วย แล้วล้มลงอย่างหนัก

“ฮึ!” วารุณีทนไม่ไหว หัวเราะออกมาอย่างหนัก ทั้งรถต่างก็เต็มไปด้วยเสียงหัวเราะฮ่าฮ่าฮ่าของเธอ

นัทธีมองเธอด้วยหางตาไปหนึ่งที เห็นสภาพที่ยิ้มอย่างเบิกบานของเธอแล้ว จู่ๆ ก็รู้สึกใจอ่อน “เห็นอะไรหรอทำไมตลกขนาดนี้??”

“ฉันเห็นผู้จัดการพิชญาล้ม ตลกมากเลยค่ะ” วารุณีเช็ดน้ำตาที่หลายออกมาแล้วพูดว่า “แล้วก็ความเห็นพวกนี้ด้วย ยิ่งตลกไปอีก!”

“งั้นหรอ” นัทธีสีหน้าเงียบสงบมาก เห็นได้อย่างชัดเจนเลยว่าไม่ได้มีความสนใจขนาดนั้นกับเรื่องที่เธอพูด

ขณะนี้ จู่ๆ ก็มีแมวตัวหนึ่งวิ่งออกมาจากแปลงดอกไม้ แล้วหยุดอยู่กลางถนนพอดี

วารุณีเห็นแล้ว สีหน้าเปลี่ยนทันที “ประธานนัทธี!”

นัทธีทำสีหน้าเข้ม อยากเหยียบเบรกแต่ว่าไม่ทันแล้ว จึงหมุนพวงมาลัย นำหัวรถหมุนไปทางแปลงดอกไม้ จากนั้นรีบปลดเข็มขัดนิรภัยออกด้วยความเร็ว แล้วพุ่งทับไปทางวารุณี รีบกอดเธอไว้ในอ้อมกอดแน่น กดทับลงบนที่นั่งข้างคนขับ

ปัง!

ตัวรถสั่นอย่างแรงไปทีหนึ่ง มีเสียงวี่วอของรถตำรวจดังขึ้น

วารุณีตกใจจนตะโกนร้องเสียงดัง

นัทธีแอบกอดเธอแน่นยิ่งขึ้น

ผ่านไปสักพัก ตัวรถหยุดนิ่งแล้ว เสียงของรถตำรวจก็ไม่มีแล้ว ทุกอย่างเงียบสงบแล้ว

นัทธีจึงจะปล่อยวารุณีออก ลุกขึ้นมาจากบนตัวของเธอ

วารุณีก็ลุกขึ้น มองออกไปทางกระจกที่กั้นลม

เห็นกระจกแตกเป็นลายใยแมงมุม ทั้งตัวของเธอรู้สึกขนลุกชาไปหมด หลังของเธอเย็นไปหมดแล้ว