ระบบจอมยุทธ์สุดโกงแห่งโลกคู่ขนาน นิยาย บท 104

ตอนที่ 104 มหาวิทยาลัยศิลปะการต่อสู้ไม่ใช่มหาวิทยาลัยทั่วไป! (1)

วันต่อมาเป็นวันหยุดพักผ่อนของนักศึกษาใหม่

ทั่วทั้งมหาวิทยาลัยเหมือนจะเงียบสงบลงมา

เช้าตรู่หลังจากฟางผิงออกกำลังกายตามปกติ กินข้าวเสร็จเรียบร้อย ก็เตรียมจะเดินไปยังโซนหอพักของอาจารย์

เพิ่งออกจากโรงอาหาร ฟางผิงกลับเลิกคิ้วเล็กน้อย

—

ฉินเฟิ่งชิงยืนอยู่นอกโรงอาหาร กอดอกด้วยใบหน้าครุ่นคิด “น้องชาย พวกเราเหมือนจะมีวาสนาต่อกันนะ”

“รุ่นพี่ฉิน”

“ตอนนั้นเห็นรุ่นน้อง รู้แค่ว่าปราณนายไม่อ่อนด้อย คงหลอมกระดูกครั้งที่สองแล้ว นึกไม่ถึงว่าจะเป็นครั้งที่สาม มองพลาดไปจริงๆ”

“ทำให้รุ่นพี่ฉินเห็นเรื่องตลกซะแล้ว ผมเพิ่งหลอมกระดูกครั้งที่สามสำเร็จไม่กี่วันก่อนต่างหาก”

“อย่างนี้นี่เอง ฉันยังคิดว่าสายตาตัวเองมีปัญหาซะอีก”

ฉินเฟิ่งชิงคล้ายจะอกภูเขาออกจากอก ใบหน้าปรากฏรอยยิ้มขึ้นมา ฟังสิ ไม่ใช่ฉันดูผิด แต่เขาเพิ่งจะหลอมครั้งที่สามสำเร็จต่างหาก

เมื่อทักทายเป็นพิธีแล้ว ฉินเฟิ่งชิงค่อยวกสู่ประเด็น “รู้จักสมาคมผู้ฝึกยุทธ์หรือเปล่า?”

ฟางผิงพยักหน้า “รู้จักครับ แต่ไม่ได้รู้ลึกอะไรมาก”

“เดินไปคุยไปดีกว่า ครั้งก่อนไม่มีโอกาสพารุ่นน้องเดินเล่น ถือโอกาสนี้แล้วกัน”

ฟางผิงไม่ปฏิเสธคำเชิญของฉินเฟิ่งชิง เขาและฉินเฟิ่งเคยบังเอิญเจอกันหนึ่งครั้ง วันนี้เหมือนเขากำลังรอตัวเองมากกว่า

ในเมื่อพูดถึงสมาคมผู้ฝึกยุทธ์ ก็คงเป็นเรื่องเกี่ยวกับสมาคม

ฟางผิงเดาว่าสมาคมอาจจะอยากได้สมาชิกใหม่

—

หอพักนักศึกษา หอพักอาจารย์และบุคลากร รวมทั้งหอพักของครอบครัวเจ้าหน้าที่…

ตึกที่พักอาศัยเหล่านี้ถูกสร้างล้อมรอบอ่างเก็บน้ำ

แม้จะเป็นอ่างเก็บน้ำ แต่ขนาดไม่ได้เล็กเลย ประมาณหนึ่งร้อยกว่าหมู่ พวกอาจารย์และนักศึกษาต่างชอบเรียกที่นี่ว่า ‘ที่หลบภัย’

อันที่จริงก่อนหน้านี้อ่างเก็บน้ำนั้นเคยมีชื่อเก่า แต่ตอนนี้แทบไม่มีคนรู้แล้ว

ฉินเฟิงชิงไม่รู้เหมือนกัน เขาแนะนำให้ฟางผิงฟัง ก่อนจะเอ่ยด้วยรอยยิ้ม “รู้ไหมว่าทำไมถึงเรียกว่าที่หลบภัย?”

ฟางผิงส่ายหน้าเล็กน้อย

“เพราะบางครั้ง มีแค่ที่นี่ถึงจะสัมผัสกับความสงบได้ ออกจากโซนที่พัก ไปสถานที่อื่นของมหาวิทยาลัย นายต้องต่อสู้ ต้องแย่งชิง ต้องแข่งขัน! ไม่ใช่แค่มหาวิทยาลัย ข้างนอกก็เหมือนกัน โซนที่พักนั้นไม่อนุญาตให้มีการต่อสู้ ไม่อนุญาตให้คนนอกเข้ามา คนนอกไม่กล้าจะเข้ามาเช่นดัน ดังนั้นที่นี่จึงเป็นที่หลบภัยของคนในมหาวิทยาลัย…”

ฟางผิงเคลื่อนสายตาจับจ้องผิวน้ำที่กระจ่างพร่างพราว แสงแดดยามเช้าส่องกระทบคลื่นน้ำที่กระเพื่อมเบาๆ

มองไปก็รู้สึกผ่อนคลายอารมณ์ไม่น้อย

ฟางผิงไม่รับบทสนทนา เอ่ยไปตามตรง “รุ่นพี่ฉินมีเรื่องอะไรพูดมาเถอะครับ อีกเดี๋ยวผมยังต้องไปหาอาจารย์”

“รีบขนาดนั้นเลย!”

ฉินเฟิ่งชิงหัวเราะ ไม่พูดพร่ำอีก เอ่ยอย่างตรงไปตรงมา “รู้จักหวังจินหยางหรือเปล่า?”

“รู้จัก”

ฟางผิงขมวดคิ้วครุ่นคิด ก่อนจะเอ่ยเสริมว่า “พี่หวังเป็นคนสอนพื้นฐานศิลปะการต่อสู้ให้ผม น่าจะพูดแบบนี้ได้ การฝึกวิชาของผู้ฝึกยุทธ์ ผมแทบจะไม่รู้อะไรเลย พี่หวังเป็นคนแนะนำทั้งหมด รุ่นพี่ฉินเป็นศัตรูกับพี่หวัง?”

“พูดว่าเป็นศัตรูไม่ได้หรอก”

VERIFYCAPTCHA_LABELยืนยัน