ระบบจอมยุทธ์สุดโกงแห่งโลกคู่ขนาน นิยาย บท 105
ตอนที่ 105 อัจฉริยะหรือจะสู้คนมีความสามารถ (2)
หลู่เฟิ่งโหรวตัดบทว่า “ได้ยินมาจากใคร? ช่างเถอะ ไม่มีความจำเป็นต้องสนใจเรื่องพวกนี้ นายยังไม่ใช่ผู้ฝึกยุทธ์ด้วยซ้ำ ใครจะมาคิดเล่นงาน อย่าหลงตัวเองเกินไป นี่เป็นการแข่งขันระหว่างมหาวิทยาลัยทั่วไปกับมหาวิทยาลัยชื่อดัง ไม่เกี่ยวกับพวกนาย! แต่ตอนนี้หวังจินหยางมีส่วนเกี่ยวพันอยู่จริงๆ อาจารย์ของเขาติดอยู่ใน…อยู่ในสถานที่อันตราย เขาอยากจะทะลวงด่านให้เร็วที่สุด แต่เมื่อไม่มีอำนาจและการสนับสนุนของครอบครัว เขาจึงเลือกทำตัวเป็นจุดสนใจ ยอมฝ่าฟันเพื่อมณฑลหนานเจียง เพื่อมหาวิทยาลัยหนานเจียง แลกเปลี่ยนกับทุกสิ่งที่เขาต้องการ! หวังจินหยางอาจจะตายไว ทั้งอาจจะพัฒนาอย่างพุ่งพรวด นี่เป็นเส้นทางที่เขาเลือกเอง คนอื่นไม่อาจซ้ำรอยได้ง่ายๆ แต่นายอย่าได้กังวลเกินไป หวังจินหยางไม่ใช่พวกไร้สมอง เขายังมีปรมาจารย์หนุนหลังอยู่ คงไม่ต้องห่วงเรื่องความปลอดภัย หากเขาสามารถทะลวงขั้นเป็นปรมาจารย์ได้รวดเร็วจริงๆ ปรมาจารย์สองคน ไม่ว่าจะอยู่ที่ไหนล้วนเป็นพลังที่ไม่อาจมองข้าม! เมื่อเรื่องเกี่ยวพันถึงปรมาจารย์ ระยะห่างก็จะไกลจากนาย ตอนนี้นายไม่มีความจำเป็นต้องสนใจ นายอยากจะทะลวงด่านเป็นผู้ฝึกยุทธ์นี่? ยื่นคำร้องขอยาบำรุงหรือยัง?”
“ผมมีแล้ว”
ฟางผิงเก็บเรื่องพวกนี้ไว้ในใจ ไม่คิดจะสาวความต่อ เหมือนที่หลู่เฟิ่งโหรวบอก เขายังอ่อนแอเกินไป ไม่มีคุณสมบัติพอจะเข้าไปเกี่ยวข้องเรื่องนี้ด้วยซ้ำ
การแข่งขันของผู้ที่อยู่เบื้องหลังเหล่าหวัง เกี่ยวพันไปถึงการแข่งขันของมหาวิทยาลัยศิลปะการต่อสู้และพวกปรมาจารย์ ไม่ใช่สิ่งที่เขาจะเข้าไปยุ่งได้
เรื่องที่สำคัญในตอนนี้คือการทะลวงด่านเป็นผู้ฝึกยุทธ์
“มีก็ดีแล้ว เอาแบบนี้ พรุ่งนี้ฉันจะไปหานายที่หอพัก นายเตรียมตัวสักหน่อย ดีแล้วที่เลือกทะลวงด่าน ความจริงนายหลอมกระดูกสามครั้ง การปะทุปราณระหว่างทะลวงด่านจะไม่ส่งผลกระทบร้ายแรงต่อนาย ขึ้นชื่อว่าเป็นอาจารย์ของนาย ฉันหวังให้นายก้าวหน้าอย่างรวดเร็วอยู่แล้ว แต่ก็ไม่อยากให้ก้าวกระโดดเร็วเกินไปจนต้องไปพัวพันกับเรื่องพวกนี้ จำบทเรียนของรุ่นพี่พวกนั้นของนายไว้ให้ดี พวกเขาตายไปกว่าครึ่งแล้ว หลายปีที่ผ่านมา ฉันใกล้ชิดผูกพันกับพวกเขา แต่เมื่อฉันมองพวกเขาเป็นลูกของตัวเอง เป็นคนผมขาวที่ต้องส่งศพคนผมดำ ฉันค่อยเข้าใจขึ้นมาและก้าวข้ามขีดจำกัดของตัวเอง ฉันเป็นแค่อาจารย์ของพวกนาย ส่วนเส้นทางพวกนายต้องเป็นคนเลือกเอง…หากมอบความผูกพันให้พวกนาย นายตายฉันคงเสียใจ กลับกันฉันตาย นายคงเสียใจไม่ต่างกัน เรื่องนี้ไม่ต้องคิดจริงจัง”
“หวังจินหยางก็เป็นแบบนี้ จางชิงหนานไม่รู้ว่าเป็นหรือตาย ความจริงอาจจะตายไปนานแล้ว แต่หวังจินหยางยังเพ้อฝันว่าจะช่วยเขาได้ หากไม่ใช่แบบนี้ เขาคงไม่มีความจำเป็นต้องทำเรื่องทั้งหมด…”
หลู่เฟิ่งโหรวถอนหายใจ เธอไม่ใช่ไร้ความรู้สึก ทั้งไม่ได้ชอบเรื่องวุ่นวาย แต่ไม่อยากให้พวกลูกศิษย์ผูกพันกับตัวเองอีกแล้ว
มันเกินกว่าจะรับได้!
ลูกศิษย์ที่เธอรับเข้ามากลุ่มแรกมีสามคน เป็นคนที่เธอดูแลเหมือนเป็นลูก!
ผลลัพธ์ล่ะ?
ทั้งสามคนยินดีไปถ้ำใต้ดิน ตายไปสอง พิการอีกหนึ่ง!
หลู่เฟิ่งโหรวอยากร้องไห้กลับไม่รู้ว่าจะไปร้องที่ไหน อยากล้างแค้นก็ไม่รู้ว่าต้องจัดการกับใคร!
หลังจากนั้นลูกศิษย์ยังตายคนแล้วคนเล่า เธอรับไม่ไหวไปตั้งนานแล้ว
ตอนนี้รับลูกศิษย์เป็นเพราะได้รับคำสั่งมา
คุยกับฟางผิงไม่กี่คำ หลู่เฟิ่งโหรวก็เอ่ยปากไล่คน “เอาล่ะ ตามนี้แล้วกัน ฉันจะนอนกลางวันแล้ว”
ฟางผิงกลืนไม่เข้าคายไม่ออก จะไล่คนตรงเกินไปแล้ว
แต่แบบนี้ก็ดีเหมือนกัน หลู่เฟิ่งโหรวชอบทำอะไรง่ายๆ ลดปัญหาของเขาไปได้เช่นกัน
รอจนฟางผิงหยัดกายขึ้น หลู่เฟิ่งโหรวคล้ายจะคิดอะไรได้ รีบบอกเลขออกมารัวๆ “นี่เป็นเบอร์โทรของรุ่นพี่ มีเรื่องสามารถติดต่อเธอได้ แต่ถ้าไม่มีอะไร อย่าได้รบกวนคนอื่น แน่นอนว่าถ้ามีผู้ฝึกยุทธ์ระดับสูงกว่ามาหาเรื่องนาย ติดต่อเธอได้เลย หากเป็นอาจารย์ก็บอกฉันโดยตรง นายจะตายในภารกิจได้ ตายข้างนอกไม่เป็นไร แต่ถ้าเกิดเรื่องในมหาวิทยาลัยให้มาหาฉัน!”
“ขอบคุณครับอาจารย์”
หลู่เฟิ่งโหรวโบกมือไล่คน ไม่สนใจสักนิดว่าเขาจะซาบซึ้งหรือเปล่า
—
รอฟางผิงจากไปแล้ว หลู่เฟิ่งโหรวครุ่นคิดเล็กน้อย ก่อนจะต่อสายหาใครบางคน “พวกคุณจะสู้ก็สู้กันเอง อย่าลากมาเกี่ยวข้องกับคนที่ไม่รู้เรื่องรู้ราว โดยเฉพาะทางฉัน! อย่าหาเรื่องให้ฉัน หากแตะโดนขนฉันแค่เส้นเดียว ฉันจะตัดคอพวกคุณทั้งตระกูล!”
ปลายสายอีกฝั่งตกตะลึงไปพักใหญ่ ก่อนจะเอ่ยว่า “คุณเป็นภรรยาผมนะ!”
“หย่าไปนานแล้ว!”
“งั้นเหรอ?”
“ไร้สาระ!”
“งั้นที่คุณอ้างชื่อผมไปข่มคนอื่นล่ะ?”
“ฉันพอใจ คุณจะทำไม รอฉันทะลวงเป็นปรมาจารย์แล้ว คุณจะไปไหนก็ไปเลย!”
“…”
ปลายสายนั้นไร้คำจะเอ่ย ผ่านไปพักหนึ่งค่อยเอ่ยด้วยเสียงอ่อนล้า “ไม่หรอก แค่มองภาพรวมเป็นหลักเท่านั้น ไม่มีใครคิดจะลากเรื่องไปเกี่ยวพันกับคนอื่นหรอก มหาวิทยาลัยศิลปะต่อสู้เซี่ยงไฮ้แย่งชิงทรัพยากรมากมายขนาดนี้เพื่อให้ผมหรือไง? ลูกสาวของผมตายไปนานแล้ว ภรรยาก็หย่าไปแล้ว หัวเดียวกระเทียมลีบอย่างผมจะแย่งชิงทั้งหมดไปเพื่อใคร? ผมทำเพื่อรวบรวมทรัพยากร…”
“อย่าพูดถึงเรื่องพวกนี้กับฉัน ไม่เกี่ยวข้องอะไรกัน!”
หลู่เฟิ่งโหลวตัดบท วางสายไปทันที
—
ด้านนอกประตู
VERIFYCAPTCHA_LABELบทใหม่
ประวัติการอ่าน
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: ระบบจอมยุทธ์สุดโกงแห่งโลกคู่ขนาน