ระบบจอมยุทธ์สุดโกงแห่งโลกคู่ขนาน นิยาย บท 111

ตอนที่ 111 ซุ่มฝึกวิชา (1)

ปลายเดือนกันยายน ฟางผิงไม่เป็นที่สนใจอีกแล้ว

ช่วงเวลาสว่างไสวตอนเปิดเรียน ค่อยๆ ถูกคนลืมเลือนเพราะคนอื่นต่างทยอยแสดงความโดดเด่นออกมา

ฉายา ‘ดาวเด่นหน้าใหม่’ ตอนนี้แทบไม่มีใครเรียกแล้ว

ปลายเดือนกันยายน คนที่โดดเด่นที่สุดยังคงเป็นพวกผู้ฝึกยุทธ์ที่หลอมกระดูกสองครั้งแล้ว

จ้าวเหล่ยหลอมกระดูกสำเร็จสี่สิบชิ้น การพัฒนาไม่ช้าลงเลย ภายในเวลาหนึ่งเดือน หลอมกระดูกแล้วเก้าชิ้น กระทั่งถังเฟิงยังชมไม่ขาดปาก

ฟู่ชางติ่งไม่ช้าไปกว่ากัน ตอนนี้หลอมกระดูกสามสิบแปดชิ้นแล้ว

ในหมู่ผู้หญิง หยางเสี่ยวม่านหลอมกระดูกไปสามสิบแปดชิ้นแล้วเช่นกัน เฉินอวิ๋นซีช้ากว่าหน่อย หลอมสำเร็จสามสิบเจ็ดชิ้น

คนพวกนี้ถึงจะนับว่าเป็นที่น่าสนใจในช่วงนี้

ทั้งหลายคนในนี้เข้าร่วมกับสมาคมผู้ฝึกยุทธ์ของมหาวิทยาลัยศิลปะการต่อสู้เซี่ยงไฮ้เช่นกัน ฟางผิงไม่ได้ไปตอนที่พวกเขาเปิดรับสมาชิกด้วยซ้ำ

เขาวนเวียนอยู่แค่สามที่ หอพัก ตึกเรียนและห้องฝึกซ้อม

คนอื่นๆ จะเห็นฟางผิงแค่ตอนเรียนวิชาวัฒนธรรมเท่านั้น

นอกเหนือจากนั้นแทบจะไม่เจอเขาเลย แม้ในชั้นเรียนจะจัดกิจกรรมขึ้นมาหลายครั้ง ฟางผิงก็ไม่เคยเข้าร่วม

เวลาไม่ถึงหนึ่งเดือน แม้นักศึกษาใหม่ที่เป็นผู้ฝึกยุทธ์และหลอมกระดูกสองครั้งจะมีชื่อเสียงกว่าฟางผิง เขากลับไม่สนใจเรื่องนี้ ผู้ฝึกยุทธ์ไม่ได้แข่งขันเรื่องชื่อเสียง โดยเฉพาะลำดับขั้นของเด็กใหม่ แบ่งอาจารย์ ทั้งได้คะแนนเป็นที่เรียบร้อยแล้ว เวลานี้ไม่มีความจำเป็นต้องแสดงฝีมืออะไร

—

คนที่มีโอกาสใกล้ชิดกับฟางผิง กลับเป็นจ้าวเสวี่ยเหมย

ปลายเดือนกันยายน

ห้องฝึกซ้อม

จ้าวเสวี่ยเหมยฝึกการแทงเท้า พลางมองฟางผิงอย่างสงสัย

ตอนเปิดเทอม เธอคิดว่าผู้ชายคนนี้ชอบทำตัวเป็นจุดสนใจ วางท่าและขี้อวดอยู่บ้าง

แต่ช่วงนี้เธอพบว่า ฟางผิงไม่เหมือนภาพในจินตนาการอย่างมาก พูดน้อย ดูสุขุมนิ่งลึก

ทุกคนต่างเป็นวัยรุ่น กระทั่งพวกจ้าวเหล่ย บางครั้งยังอดอวดตัวเองไม่ได้ อยากจะเปิดเผยให้ทุกคนรู้

พวกเขาหลอมกระดูกกี่ชิ้นแล้ว ล้วนเปิดเผยออกมาเองทั้งนั้น ไม่งั้นคนนอกจะรู้ได้ยังไง?

แต่ฟางผิงกลับไม่เคยพูดเรื่องพวกนี้เลย หลู่เฟิ่งโหรวไม่ถามเขาเช่นกัน ความจริงอาจจะมองออก แต่ไม่พูดออกมาเท่านั้น

คลุกคลีกับฟางผิงมาประมาณหนึ่งเดือน จ้าวเสวี่ยเหมยเห็นฟางผิงเอาแต่ฝึกวิชาคนเดียวอย่างน่าเบื่อ

อดถามออกไปไม่ได้ “นี่ นายหลอมกระดูกกี่ชิ้นแล้ว?”

“ฉันมีชื่อ” ฟางผิงเอ่ยอย่างเรียบนิ่ง ถามกลับว่า “เธอล่ะ?”

“35 ชิ้น”

จ้าวเสวี่ยเหมยไม่คิดปิดบัง เอ่ยด้วยน้ำเสียงผิดหวังอยู่บ้าง

“ตอนแรกยังตามทันคนอื่น แต่เดือนเดียวฉันกลับหลอมกระดูกได้แค่สี่ชิ้น ช้ากว่าพวกเขาไปเกือบครึ่ง อันที่จริงฉันคิดว่าเริ่มแรกฉันไม่ได้ช้าไปกว่าใครเลย หลอมไปแล้วตั้งสามสิบเอ็ดชิ้น ใครจะรู้ว่า ยิ่งนานเข้ากลับช้ากว่าทุกคนเสียอย่างนั้น”

“งั้นทำไมตอนแรกเธอถึงไม่หลอมกระดูกสองครั้งล่ะ?”

จ้าวเสวี่ยเหมยไม่ได้มีท่าทีหงุดหงิด “นายคิดว่าใครก็ทำได้หรือไง? ฉันสะสมปราณถึงหนึ่งร้อยหกสิบเก้าแคล หลังจากนั้นให้ตายยังไงก็เพิ่มไม่ได้แล้ว กินยาบำรุงไม่ช่วยอะไรเหมือนกัน กลับทำให้ปราณพลุ่งพล่านขึ้นมา เกือบระเบิดร่างตัวเอง ไม่มีทางเลือก ฉันจึงทำได้แค่ทะลวงด่าน กลายเป็นผู้ฝึกยุทธ์ตอนที่ปราณหนึ่งร้อยหกสิบเก้าแคล ดังนั้นตอนแรกฉันเลยหลอมกระดูกได้อย่างรวดเร็ว ไม่มีปัญหาอะไร รอจนเข้ามหาวิทยาลัยค่อยค้นพบว่า ฉันช้ากว่าคนอื่นอยู่มาก เฮ้อ น่าอิจฉาพวกนายจริงๆ นายหลอมกระดูกสามครั้ง ทะลวงเป็นผู้ฝึกยุทธ์เกือบหนึ่งเดือนแล้ว คงหลอมกระดูกได้เร็วสินะ จ้าวเหล่ยใช้เวลาหนึ่งเดือนหลอมเก้าชิ้น อย่างน้อยนายคงหลอมได้สิบชิ้น!”

“ประมาณนั้น”

ฟางผิงตอบไปลวกๆ จ้าวเสวี่ยเหมยไม่พอใจอยู่บ้าง ประมาณนั้นมันเท่าไหร่ล่ะ?

ระยะเวลาในการหลอมกระดูก แค่ชิ้นเดียวก็มีความแตกต่างกันมากแล้วเถอะ!

VERIFYCAPTCHA_LABELยืนยัน