ระบบจอมยุทธ์สุดโกงแห่งโลกคู่ขนาน นิยาย บท 146

ตอนที่ 146 ความหมายที่แท้จริงของเคล็ดวิชาต่อสู้ (1)

เดือนธันวาคมอากาศค่อยๆ เย็นลง

ทางใต้ยังพอว่า แต่บางแห่งในทางเหนือกลับเริ่มมีหิมะตกแล้ว

เขตสือเหมินของทางเหนือ ไม่กี่วันก่อนเกิดพายุหิมะถล่ม

โลกภายนอกต่างคิดว่าเป็นเพราะสภาพอากาศแปรปรวน เดิมทีทางเหนือก็อากาศหนาวอยู่แล้ว จึงไม่ได้สนใจอะไรมาก

แต่พวกฟางผิงกลับรู้ดี สภาพอากาศที่เลวร้ายต้องมีส่วนเกี่ยวข้องกับการเปลี่ยนแปลงของถ้ำใต้ดินแน่

—

โซนหอพัก

ข้างที่หลบภัย

ฟางผิงเปลี่ยนสถานที่ฝึกวิชาของตัวเอง จากห้องฝึกซ้อมเป็นที่หลบภัย

จากคำพูดของหลู่เฟิ่งโหรว ที่นี่เงียบสงบ ทั้งอากาศดีกว่าเล็กน้อย

แต่ตามที่ฟางผิงเข้าใจ เป็นเพราะอาจารย์คนนี้ของเขา ไม่ชอบเรื่องยุ่งยาก ระยะทางจากโซนหอพักถึงห้องฝึกซ้อมอยู่ไกลกันทีเดียว

ริมอ่างเก็บน้ำ

ดาบยาวในมือฟางผิงเคลื่อนไหวอย่างว่องไว สิ้นเสียงคำราม ดาบก็ฟันลงมาทันที!

ก้อนหินริมอ่างเก็บน้ำปรากฏรอยแยกในชั่วพริบตา ก่อนจะแตกออกเป็นหลายก้อน

ฟางผิงสูดลมหายใจเข้าลึก แววตาปรากฏความดีใจ

หลู่เฟิ่งโหรวที่อยู่ด้านข้างขมวดคิ้วเล็กน้อย “กลับไปจัดหินพวกนั้นให้ดีๆ ด้วย ให้เธอฝึกวิชา ใครใช้ให้ทำลายสิ่งแวดล้อมกัน?”

ฟางผิงยิ้มเจื่อนขึ้นมาทันที เอ่ยอย่างตื่นเต้นว่า “อาจารย์ ดาบตัดหินได้…”

“ภูมิใจมากงั้นสิ?”

“เปล่าครับ…”

ปากบอกปฏิเสธ แต่ความจริงกลับชัดเจน เขารู้สึกภูมิใจอยู่บ้างจริงๆ

นี่เพิ่งจะสามวัน เขาสามารถฝึกดาบแรกออกมาได้แล้ว

“รอเธอฟันออกมาได้เจ็ดดาบในครั้งเดียวค่อยภูมิใจตอนนั้นก็ไม่สาย!”

หลู่เฟิ่งโหรวกล่าวโจมตี ก่อนจะมองหินที่แตกกระจุย ขมวดคิ้วเล็กน้อยว่า “พลังกระจัดกระจายเกินไป เมื่อไหร่ที่เธอฟันให้หินแตกเป็นสองส่วนได้ในดาบเดียว นั่นถึงจะนับว่าเป็นความสำเร็จเล็กๆ”

เมื่อครู่ฟางผิงไม่ได้ฟันหินให้แตก แต่เป็นการกระทบต่างหาก!

เมื่อได้ฟัง ฟางผิงจึงเอ่ยอย่างจนใจ “ดาบเฟิ่งจุ่ยยึดความแข็งแรงเป็นหลัก…”

VERIFYCAPTCHA_LABELยืนยัน