ระบบจอมยุทธ์สุดโกงแห่งโลกคู่ขนาน นิยาย บท 178

ตอนที่ 178 เขตทางใต้ของมหาวิทยาลัย (1)

ความเป็นไปของสมาคม ฟางผิงไม่ได้จัดการดูแลเท่าไหร่

ตอนนี้แค่ส่งของภายในมหาวิทยาลัยเท่านั้น เรื่องเล็กๆ แค่นี้ สำหรับพวกนักศึกษาแนวหน้าแล้ว ไม่นับเป็นปัญหาอะไร

ทั้งฟางผิงไม่จำเป็นต้องควบคุมพวกเขาจนเกินไป ความจริงเป็นเรื่องยากเหมือนกันที่จะผูกมัดนักศึกษาพวกนี้

พวกเขาไม่ใช่พนักงานของตัวเอง ไม่ได้รับเงินเดือน ตอนนี้อาศัยความฮึกเหิมเลือดร้อนเป็นตัวขับเคลื่อนเท่านั้น

บีบบังคับมากเกินไป กลับจะให้ผลร้ายมากกว่า

—

วันที่ 14 กุมภาพันธ์

วางแผนตระเตรียมกันมาพักหนึ่ง แพลตฟอร์มทางอินเทอร์เน็ตของหยวนฟางก็เปิดให้แลกเปลี่ยนทรัพยากรภายในมหาวิทยาลัยศิลปะการต่อสู้เซี่ยงไฮ้แล้ว

ช่วงแรกฟางผิงยังไม่เก็บค่าใช้จ่าย เปิดให้แลกเปลี่ยนบนอินเทอร์เน็ตโดยตรง มีนักศึกษาไปส่งของให้ถึงที่

นักศึกษาบางคนอยากลองของใหม่ หลายคนใช้คะแนนแลกเป็นยาบำรุงเลือดและปราณธรรมดาหนึ่งเม็ด รอจนของมาส่งถึงหน้าประตู

มีคนลองสั่งเยอะอยู่เหมือนกัน วันนั้นแพลตฟอร์มได้รับคำสั่งซื้อเป็นจำนวนนับร้อย!

ผลตอบรับไม่แย่เลย แม้ตอนแรกทุกคนยังกังวลอยู่บ้าง ไม่กล้าแลกเปลี่ยนของจำนวนเยอะๆ แต่ก็ถือเป็นการเริ่มต้นที่ดี

คืนนั้นฟางผิงเลี้ยงข้าวทุกคน

ครั้งนี้ฟางผิงยอมกระเป๋าฉีก เอาเงินสมาคมที่มหาวิทยาลัยให้เดือนแรกห้าหมื่นหยวนมาเลี้ยงข้าว!

หนึ่งร้อยกว่าคน เหมาสิบโต๊ะ

โต๊ะหนึ่งห้าพันหยวน สำหรับนักศึกษาที่ยังไม่ได้เป็นผู้ฝึกยุทธ์ งานเลี้ยงเช่นนี้ถือว่าหรูหราอย่างมาก

พวกฟู่ชางติ่งแทบไม่กล้าเชื่ออยู่บ้าง ฟางผิงยอมกระเป๋าฉีกจริงๆ น่ะเหรอ?

เรื่องเงินของสมาคมแทบไม่มีคนรู้เลย

ตอนนี้มีแค่ฝ่ายสำนักงาน โจวเยวี่ยหงรู้เรื่องที่มหาวิทยาลัยจัดสรรเงินให้สมาคม ส่วนคนอื่นๆ ต่างคิดว่าฟางผิงควักจากประเป๋าตัวเอง

กินข้าวด้วยกันแล้ว กลับไม่ได้มีการกินเหล้าเมามายเหมือนที่พวกนักศึกษาทั่วไปทำกัน

ผู้ฝึกยุทธ์ โดยเฉพาะคนที่ยังอยู่ในช่วงคนธรรมดา แทบจะไม่แตะต้องเหล้าบุหรี่เลย

ผู้ฝึกยุทธ์บางคนไม่สนใจเรื่องพวกนี้เช่นกัน พอกลายเป็นผู้ฝึกยุทธ์ เหล้าบุหรี่ไม่ได้ถือเป็นข้อห้าม

แต่แอลกอฮอล์ส่งผลให้เส้นประสาทเป็นอัมพาต ไม่อาจทำให้สมองทำงานประคองสติต่อไปได้ ผู้ฝึกยุทธ์ที่ดื่มเหล้าสูบบุหรี่จึงมีจำนวนไม่เยอะ

เมื่อไม่มีการดื่มเหล้าเคล้าสุรา กินข้าวกันเสร็จแล้วก็จบเรื่องง่ายขึ้น แยกย้ายกลับที่ทางของตัวเองเท่านั้น

—

ถนนด้านนอกมหาวิทยาลัย

เห็นข้างนอกมีผู้คนออกมาเดินคึกคัก คู่รักเดินตามหลังกันมาคู่แล้วคู่เล่า ทุกคนคล้ายจะนึกอะไรออก

“วันนี้วันวาเลนไทน์?”

ฟู่ชางติ่งถามออกมา ปรากฏว่าทุกคนกลับมองหน้ากัน ผ่านไปพักใหญ่ยังคงเงียบกริบ

นักศึกษาศิลปะการต่อสู้พวกนี้ เพื่อเส้นทางผู้ฝึกยุทธ์ คนที่มีเวลาว่างศึกษาดูใจกับคนอื่นจึงมีไม่เยอะจริงๆ

สามารถสอบเข้ามหาวิทยาลัยเซี่ยงไฮ้ได้ ใครจะไม่ทุ่มเทอย่างสุดชีวิตเพื่อเส้นทางนี้บ้างล่ะ

“เทศกาลของต่างชาติ จะสนใจทำไม”

ฟางผิงไม่คิดจริงจัง พวกหยางเสี่ยวม่านที่เป็นผู้หญิง กลับมองพวกหญิงสาวที่ถือช่อดอกไม้ด้วยความอิจฉาอยู่บ้าง

ในมหาวิทยาลัยเซี่ยงไฮ้ คู่รักนักศึกษานั้นมีน้อยถึงน้อยมากจริงๆ

ฟู่ชางติ่งกลับโรแมนติกกว่าฟางผิงไม่น้อย จู่ๆ ก็วิ่งออกมา ก่อนจะกลับมาพร้อมกุหลาบช่อใหญ่

“เธอเอาไปหนึ่งดอก เธออีกดอก…”

เขาส่งดอกกุหลาบให้พวกนักศึกษาหญิงในสมาคมคนละดอก ปรากฏว่านักศึกษาหญิงมีแค่นิดเดียว กุหลาบยังเหลืออีกเยอะ

ฟู่ชางติ่งเห็นแบบนั้นก็ส่งให้ผู้ชายด้วย หัวเราะว่า “ฉลองเทศกาลกันหน่อย วันนี้พวกเราไม่คิดเอาความรักมาเป็นอุปสรรคกับเส้นทางผู้ฝึกยุทธ์ รอในอนาคตพวกเราประสบความสำเร็จ ชายหญิงแบบไหนล้วนหาได้ทั้งนั้น! อย่าอิจฉาไปเลย นักศึกษาของเซี่ยงไฮ้ยังจะกลัวหาคู่ครองไม่ได้ไปทำไม?”

ทุกคนได้ฟังต่างหัวเราะขึ้นมา ทิ้งความรู้สึกผิดหวังไป

VERIFYCAPTCHA_LABELยืนยัน