ระบบจอมยุทธ์สุดโกงแห่งโลกคู่ขนาน นิยาย บท 207

ตอนที่ 207 รวมตัวที่หนานเจียง (1)

หนานเจียง

เมืองชางหนาน

แม้หนานเจียงจะอยู่ในพื้นที่ราบ แต่ไม่ได้หมายความว่าหนานเจียงไม่มีภูเขา

เขาชางซานเป็นภูเขาใหญ่ที่ทอดผ่านหนานเจียง รวมถึงเมืองหยางเฉิงด้วยเช่น ต่างอยู่ภายในอาณาเขตของภูเขาลูกนี้

—

รถค่อยๆ ทะยานเข้าสู่เขตชางหนาน

บนรถ ถังเฟิงเอ่ยอย่างเรียบนิ่ง “คนพวกนี้ถูกปิดล้อมอยู่ภายในเขตชางหนาน ด้านหลังติดเขาชางซาน พวกเธอต้องล้อมปราบปรามฐานที่ตั้งนั่น อยู่ที่ตีนเขาชางซาน เดิมทีมีหมู่บ้านแห่งหนึ่ง ภายหลังทรุดโทรมลง พวกชาวบ้านออกมาหางานทำ ตั้งรกร้างภายในเมือง จึงเหลือแค่คนแก่ไม่กี่คน…”

มีคนขมวดคิ้ว “คนแก่…”

“ถูกฆ่าแล้ว”

มีนักศึกษาหญิงอดเอ่ยขึ้นไม่ได้ “อาจารย์คะ ไม่ใช่บอกว่าวางแผนขับไล่ให้อีกฝ่ายย้ายไปอยู่ในพื้นที่เดียวกันเหรอคะ?”

ถังเฟิงเอ่ยอย่างเคร่งขรึม “แม้จะวางแผนอย่างรอบคอบแค่ไหน ก็ไม่อาจเป็นไปตามแผนได้ร้อยเปอร์เซ็นต์เช่นกัน แผนเดิมไม่ใช่ขับไล่ให้อีกฝ่ายมาอยู่ที่หมู่บ้านนี้ แต่เป็นหมู่บ้านร้างตรงไหล่เขา แต่เหตุไม่คาดฝันเกิดขึ้นได้เสมอ แผนการไม่อาจเป็นเหมือนที่พวกเราคิดไว้ทั้งหมด จึงเกิดเป็นเหตุการณ์เช่นนี้…หากพูดโหดร้ายหน่อย ยังอยู่ในขอบเขตที่ทุกคนรับได้”

ทุกคนต่างพูดไม่ออก ให้ผู้ฝึกยุทธ์นอกรีตถูกล้อมไว้ในสถานที่แห่งเดียวกัน เทียบกับพวกคนแก่ตายไปไม่กี่คน เหมือนจะคุ้มค่าอย่างมาก

แต่คนที่ขึ้นชื่อว่าเป็นผู้เสียสละพวกนั้น พวกเขาจะคิดว่าคุ้มค่าหรือเปล่า?

ถังเฟิงเปลี่ยนประเด็นอื่น เอ่ยต่ออย่างรวดเร็ว “หมู่บ้านตั้งอยู่ที่ตีนเขา พวกเราจะอยู่ลึกลงไปในภูเขา ตั้งแนวป้องกันเหมือนปากทางเข้าแห่งอื่น แต่ว่าแถวๆ นี้ไม่มี ก็หมายความว่าอีกฝ่ายสามารถหนีขึ้นเขาได้ตลอดเวลา ภูมิประเทศบนเขาค่อนข้างซับซ้อน ท้ายที่สุดพวกเธออาจจะต้องต่อสู้กันในป่า ระวังตัวด้วย พื้นที่และสภาพแวดล้อมค่อนข้างซับซ้อน นั่นหมายความว่าอันตรายสูง!”

ฟางผิงเอ่ยปาก “ในหมู่บ้านมีกี่คน? เป็นผู้ฝึกยุทธ์ทั้งหมดเหรอครับ?”

“ไม่ มีคนธรรมดาด้วย…แต่ว่าตอนนี้ไม่ว่าจะคนธรรมดาหรือผู้ฝึกยุทธ์ให้สังหารโดยไม่ต้องละเว้น!”

ถังเฟิงเอ่ยอย่างเลือดเย็น “จำไว้ให้ดี อย่าให้เหลือรอด! ฆ่าให้หมด! ส่วนจำนวนคน มีประมาณสามร้อยคน ในนั้นมีคนธรรมดาเท่าไหร่ ยังไม่อาจให้คำตอบที่ชัดเจนได้”

“สามร้อยคน?”

ทุกคนแปลกใจอยู่บ้าง อวี๋ซั่งหวาเอ่ยว่า “อาจารย์ แล้วฝั่งมหาวิทยาลัยศิลปะการต่อสู้มีทั้งหมดกี่คน?”

“เซี่ยงไฮ้เก้าสิบเจ็ดคน ปักกิ่งแปดสิบคน มหาวิทยาลัยของหนานเจียงอีกสามแห่งรวมสี่สิบคน มหาวิทยาลัยแห่งอื่น หลักๆ มาจากสามมณฑลทางใต้ หนานหูและหนานเจ๋อประมาณหกสิบคน”

“งั้นก็เกือบสามร้อยคนแล้ว…”

อวี๋ซั่งหวาครุ่นคิด “จำนวนคนของเราและพวกเขาเท่ากัน ฝั่งเราอ่อนแอที่สุดคือผู้ฝึกยุทธ์ขั้นสอง พวกเขายังมีคนธรรมดา…”

การฝึกแบบนี้จะยากจริงๆ อย่างนั้นเหรอ?

ถังเฟิงกลับแค่นเสียงว่า “อย่าประเมินใครต่ำเกินไป ไม่งั้นพวกเธอจะตายไว! ยิ่งไปกว่านั้นท่ามกลางคนพวกนี้อาจจะมีผู้ฝึกยุทธ์ขั้นสามอยู่ หลักๆ ต้องให้พวกเธอสำรวจเอาเอง”

ฟางผิงแทรกบทสนทนา “มีผู้ฝึกยุทธ์ขั้นสามด้วยเหรอครับ?”

“ไม่รู้”

ฟางผิงหมดคำจะพูด นี่มันอะไรกัน?

ไม่รู้?

พูดขนาดนี้ อาจจะมีงั้นสินะ?

ผู้ฝึกยุทธ์ขั้นสองกลุ่มหนึ่งรวมกับขั้นสามไม่กี่คนปะทะกับผู้ฝึกยุทธ์ระดับกลาง นั่นเป็นอันตรายอย่างมาก เว้นเสียจะเอาชีวิตคนเข้าแลก

—

ระหว่างที่ทุกคนพูดคุย ท้องฟ้าก็มืดขึ้นเรื่อยๆ

เวลาตีหนึ่ง รถหยุดลงที่ฐานทัพแห่งหนึ่งในเขตชางหนาน

รถของเซี่ยงไฮ้เพิ่งจะมาถึง ไม่นานก็มีรถอีกหลายคันจอดที่หน้าประตู

พวกฟางผิงลงจากรถ อาศัยแสงไฟจากหน้าประตูมองสำรวจคน

ปรากฏว่าเห็นคนคุ้นหน้าจริงๆ

ไม่ไกลกันมาก ฟางเหวินเสียงถลึงตามองฟางผิงอย่างชิงชัง

VERIFYCAPTCHA_LABELยืนยัน