ระบบจอมยุทธ์สุดโกงแห่งโลกคู่ขนาน นิยาย บท 220

ตอนที่ 220 หลายเรื่องดีมาถึงหน้าประตู (2)

หวงจิ่งหมดคำจะพูด เอ่ยว่า “ไม่เกี่ยวกับเซี่ยเหล่ย”

ฟางผิงนึกออกทันที เอ่ยอย่างโมโห “งั้นอาจารย์ถังสินะครับ? เขาทำเกินไปแล้ว! จะสงสัยเรื่องฝีมือการทำธุรกิจผมไม่ว่า แต่มาสงสัยเรื่องนิสัยใจคอของผม! คณบดี อาจารย์ที่ใส่ร้ายนักศึกษาแบบนี้ ผมแนะนำว่าให้เขาลงไปฆ่าพวกถ้ำดีกว่า สังหารขั้นหกสักร้อยคนเป็นการชดเชยความผิด…”

“เงียบ!”

หวงจิ่งกระแอมไอเบาๆ เจ้าเด็กนี้ในหัวคิดอะไรอยู่? จะหลอกให้ถังเฟิงไปตายหรือไง?

คร้านจะสนใจเขาอีก หวงจิ่งมีเรื่องต้องทำอีกมากมาย มีเวลามาต่อปากต่อคำกับเขาที่ไหน เอ่ยอย่างครุ่นคิดว่า “มหาวิทยาลัยมอบให้หนึ่งแสนคะแนน เบิกออกมาล่วงหน้าก็ไม่ใช่เรื่องง่ายแล้ว มากกว่านี้คงไม่ได้ เงินทุนของมหาวิทยาลัยอยู่ในสภาวะตึงเครียดเหมือนกัน เทอมหน้านักศึกษาใหม่เข้าเรียน มหาวิทยาลัยยังต้องเบิกยาบำรุงและอาวุธล่วงหน้าเพื่อเติมเต็มความต้องการของนักศึกษาใหม่ ปีนี้เซี่ยงไฮ้รับนักศึกษาเพิ่มมากขึ้น เป็นครั้งแรกที่รับนักศึกษาถึงสองพันคน ตอนนี้มหาวิทยาลัยกำลังปวดหัวกับเงินทุนอยู่เหมือนกัน…”

“ไม่ใช่ว่ามหาวิทยาลัยปักกิ่งให้ทรัพยากรพวกเราอีกสิบเปอร์เซ็นต์เหรอครับ?”

หวงจิ่งถอนหายใจ “ยังขาดแคลนอยู่ดี…”

“คณบดี ในความคิดผมอันที่จริงอยากจะแก้ไขปัญหาไม่ใช่เรื่องยาก มหาวิทยาลัยของพวกเรามีผู้ฝึกยุทธ์ระดับสูงที่เรียบจบไปไม่น้อย เปิดรับบริจาคจากพวกเขา เป็นคนมีเงินกันทั้งนั้น…”

หวงจิ่งถลึงตามองเขา ฟางผิงกลับเป่าหูว่า “คณบดี เรื่องนี้ผมคิดว่ามีความเป็นไปได้ หรือจะให้ผมรับผิดชอบดี? ผมจะเปิดรับบริจาคให้มหาวิทยาลัย คงไม่ได้มากมายขนาดนั้น สักแปดร้อยล้านหรือหนึ่งพันล้าน ผมคิดว่าไม่มีปัญหา”

มหาวิทยาลัยเซี่ยงไฮ้ก่อตั้งครบหกสิบปีแล้ว มียอดฝีมือจบไปตั้งเท่าไหร่?

มีทั้งผู้ว่ามณฑล นักธุรกิจแนวหน้า นายพลในหน่วยทหาร ผู้มีอิทธิพลในแวดวงการเมือง วงการอื่นๆ ก็ไม่ต่างกัน

ฟางผิงคิดว่าจะยืมโอกาสนี้เข้าไปทำความรู้จักกับพวกผู้ใหญ่ในแต่ละวงการหน่อย

ทั้งสามารถบุกเบิกลู่ทางให้ธุรกิจตัวเองได้ด้วย ถือโอกาสดูว่าจะหาเจ้าของบริษัทที่มีเงินหนามาร่วมลงทุนกับตัวเองได้หรือเปล่า

“ปีนี้มหาวิทยาลัยเซี่ยงไฮ้ก่อตั้งครบรอบหกสิบปี ผมคิดว่าควรจัดงานเลี้ยงสักครั้ง ถือโอกาสรับบริจาคไปด้วย”

หวงจิ่งเงียบไปพักหนึ่ง “ไว้ค่อยว่ากัน ให้ศิษย์เก่ายื่นมือช่วย…”

ผู้ฝึกยุทธ์ต้องสนใจเรื่องหน้าตาเช่นกัน

ฟางผิงกลับไม่คิดแบบนั้น พวกยอดฝีมือจะใส่ใจเงินแปดเก้าล้านหรือไง?

ยิ่งไปกว่านั้นเซี่ยงไฮ้ยังทำเพื่อบ่มเพาะผู้ฝึกยุทธ์แนวหน้า บริจาคสักนิดหน่อยจะเป็นไรไป?

พูดถึงเรื่องพวกนี้ หวงจิ่งกลับลืมประเด็นก่อนหน้านี้ไป โบกไม้โบกมือว่า “เข้าใจแล้ว เธอออกไปก่อนเถอะ”

“งั้นผมของตัวก่อน คณบดี หากมหาวิทยาลัยจะรับบริจาคจริงๆ ให้ผมรับผิดชอบได้ ผมเป็นแค่นักศึกษา ไม่เสียหาย…”

“ออกไป!”

หวงจิ่งโบกมือไล่ เจ้าเด็กนี้ กับเรื่องแบบนี้กระตือรือร้นเชียว

เห็นฟางผิงกำลังจะออกไป จู่ๆ หวงจิ่งก็เอ่ยขึ้น “ใช่สิ ไปหาผู้เฒ่าหลี่หน่อย บอกว่าคำร้องของเขาได้รับอนุญาตแล้ว”

“คำร้อง?”

“เธอบอกเขาก็จะรู้เอง”

“ครับ ผมจะไปเดี๋ยวนี้”

ฟางผิงไม่ชักช้าอีก ไม่นานก็ออกจากห้องทำงานคณบดี มุ่งหน้าไปยังฝ่ายบริการ

—

ตอนนี้ฝ่ายบริการเงียบเหงาลงไม่น้อย

ก่อนหน้านี้เปิดช่องให้บริการมากมาย ตอนนี้ส่วนมากกลับปิดหมด ผู้ฝึกยุทธ์ที่เฝ้าอยู่ก็ไม่ได้มีเยอะเหมือนเมื่อก่อนแล้ว

เห็นฟางผิง ตาเฒ่าหลี่เอ่ยอย่างเกียจคร้านว่า “มีคะแนนมาอีกแล้ว?”

“เปล่า ช่วงนี้ผมไม่ได้ทำภารกิจจะมีคะแนนได้ยังไง”

ฟางผิงส่ายหัว แต่ไม่นานก็จะมีแล้ว

หนึ่งแสนคะแนน วันหนึ่งให้ยืมออกไปก็เข้าบัญชีสามสิบคะแนนแล้ว ผู้ฝึกยุทธ์ขั้นหนึ่งขั้นสองและคนธรรมดา มีโอกาสเกิดเรื่องน้อย

พอถึงสิ้นเดือนก็จะเป็นเก้าร้อยคะแนน หากให้ขั้นสามยืมด้วยดอกเบี้ยที่สูงขึ้นหน่อย อย่างน้อยจะได้หนึ่งพันคะแนน

ตกมาถึงมือฟางผิงหนึ่งร้อยคะแนน

และรอจนถึงเดือนถัดไป หนึ่งพันคะแนนจะเปลี่ยนเป็นเงินทุน ให้ยืมออกไปอีก จะได้กำไรเพิ่มมาอีกสิบคะแนน…

ทั้งกำไรพวกนี้เป็นของฟางผิงเพียงคนเดียว

มหาวิทยาลัยเก็บกำไรแค่สิบเปอร์เซ็นต์จากโควต้าคะแนนเท่านั้น

VERIFYCAPTCHA_LABELยืนยัน