ระบบจอมยุทธ์สุดโกงแห่งโลกคู่ขนาน นิยาย บท 238

ตอนที่ 238 หัวสิงโต (2)

ฟางผิงไม่สนใจเรื่องนี้ จ้องมองกำแพงต่อ แม้จะสร้างขึ้นจากเหล็ก ตอนนี้ตัวกำแพงด้านนอกกลับมีรอยขรุขระ ร่องรอยจากดาบและหอกมีให้เห็นเต็มไปหมด

คนอื่นต่างตกใจอยู่บ้าง นี่เป็นครั้งแรกที่ทุกคนเห็นเมืองที่ล้อมรอบด้วยเหล็กอย่างแท้จริง

“น่าเสียดาย ขีปนาวุธเอามาใช้ที่นี่ไม่ได้ ไม่งั้นถ้าขนย้ายเข้ามาคงระเบิดถ้ำใต้ดินได้แล้ว!”

มีคนพึมพำขึ้นมา ถังเฟิงกลับพูดโจมตีว่า “เลิกฝันหวานได้แล้ว แม้จะขนเข้ามาก็อาจไม่ใช่คู่ต่อสู้เสมอไป การใช้อาวุธที่มีอานุภาพทำลายล้างสูงเช่นนี้ คงไม่ได้เผชิญหน้าแค่เมืองๆ เดียว แต่เป็นทั้งถ้ำใต้ดิน! ยิ่งไปกว่านั้นอีกฝ่ายอาจจะมีวิธีจัดการด้วยเช่นกัน ช่วงเวลาที่ระดับความบริสุทธิ์ของหินพลังงานถึงขีดจำกัดจุดๆ หนึ่ง ยอดฝีมือระดับสูงสามารถทำให้หินปลดปล่อยพลังงานออกมาได้ เกิดการระเบิดที่รุนแรง มีอานุภาพทำลายล้างอย่างมาก! ตอนนี้ทางถ้ำใต้ดิน ด้านหนึ่งเป็นเพราะขาดหินพลังงานความบริสุทธิ์สูง อีกด้านคือทำใจสิ้นเปลืองนำหินพลังงานจำนวนมากมาระเบิดไม่ได้ แต่ถ้าพวกเรามีอาวุธพลังทำลายล้าง พวกเธอคิดว่าอีกฝ่ายจะทุ่มเดิมพันหมดหน้าตักใช้วิธีเดียวกันระเบิดพวกเราไหมล่ะ?”

ฟางผิงเบะปาก “แค่ฐานทัพในถ้ำใต้ดิน ระเบิดก็ระเบิดไปสิครับ”

ถังเฟิงเอ่ยอย่างไร้เรี่ยวแรง “ประเด็นอยู่ที่ว่าอาวุธของพวกเรายังใช้ที่นี่ได้ คิดเพ้อฝันไปจะมีประโยชน์อะไร? เอาล่ะ ไปกันได้แล้ว”

ทุกคนทยอยเดินตามกลุ่ม มุ่งไปข้างหน้าพร้อมกัน

—

เป็นครั้งแรกที่เห็นป่าข้างนอก ทุกคนจึงสงสัยใคร่รู้ไปหมด

พืชพรรณในถ้ำใต้ดิน บ้างก็คลับคล้ายคลับคลา บ้างก็ไม่คุ้นตาเลย

ยังมีสัตว์ตัวเล็กๆ บางส่วน รูปร่างเหมือนสัตว์บนพื้นโลกอยู่บ้าง แต่มีขนาดที่ใหญ่กว่า

ทั้งสัตว์พวกนี้ได้รับแสงสะท้อนจากพลังงานดวงอาทิตย์เป็นเวลานาน ภายในร่างกายจึงมีพลังงานรวมตัวอยู่เช่นกัน

ภายในสิบกิโลเมตร นี่เป็นขอบเขตที่รังสีของเมืองความหวังส่องถึง จึงไม่มีอันตรายมากมาย ทั้งไม่มีสิงสาราสัตว์ขนาดใหญ่

อาจารย์ทั้งสองคนเริ่มให้ความรู้กับทุกคน การหาแหล่งน้ำ การสังเกตจุดซุ่มโจมตี การติดตั้งกับดับ…

รวมถึงการแยกแยะรอยเท้า การสะกดรอยตาม ถังเฟิงและเจิ้งหลงเจียงอธิบายอย่างไม่หมกเม็ด

—

ช่วงพัก

“อากาศดีจริงๆ…”

หยางเสี่ยวม่านถอนหายใจ ฟางผิงเอ่ยหยอกว่า “เธอรู้ได้ยังไงว่าที่นี่เป็นอากาศ อากาศเป็นคำที่พวกเราใช้เรียก ที่นี่อาจจะไม่ใช่อากาศก็ได้…”

หยางเสี่ยวม่านกลอกตา เอ่ยอย่างหงุดหงิด “นายหลับในห้องสินะ? เคยทำการทดลองแล้ว เป็นอากาศ”

“มีด้วยเหรอ?”

“แน่อยู่แล้ว”

“เงียบ ช่วงเวลาพักรักษาความสงบด้วย!” ถังเฟิงตำหนิออกมาอีกครั้ง กำชับว่า “อยู่ในป่า ไม่ว่าจะมาคนเดียวหรือหลายคนก็ต้องรักษาความสงบ อย่าเอะอะโวยวายเสียงดัง!”

ฟางผิงยักไหล่ เอ่ยว่า “อาจารย์ ที่นี่ไม่มีม้าบ้างหรือครับ?”

“มี”

ฟางผิงตื่นตัวขึ้นมาทันที รีบเอ่ยว่า “งั้นทำไมไม่ขี่ม้า…”

“เธออยากตาย?”

ถังเฟิงอธิบายว่า “สัตว์ธรรมดาอย่างม้า มีปราณแข็งแกร่ง ไม่อาจกักเก็บไว้ภายใน มักจะปล่อยปราณออกมาได้ตลอดเวลา ง่ายที่จะดึงดูดความสนใจจากสิ่งมีชีวิตขนาดใหญ่ ทั้งเคลื่อนไหวเอิกเกริกเกินไปเป็นอันตรายอย่างมาก ดังนั้นส่วนมากผู้ฝึกยุทธ์จะใช้วิธีเดินเท้า หน่วยทหารมีกองพลม้าเช่นกัน แต่ประสิทธิภาพไม่ค่อยเป็นไปตามที่ใจหวังเท่าไหร่ ในถ้ำใต้ดินสิ่งมีชีวิตที่แข็งแกร่งมีมากเกินไป หากพบกับสิ่งมีชีวิตที่แข็งแกร่งเข้า ทหารม้าพวกนี้จะเกิดความวุ่นวายทันที รวมถึงยอดฝีมือระดับสูง สามารถปล่อยความกดดันข่มขวัญพวกม้าได้ เธอยังไม่ทันบุกเข้าไป อีกฝ่ายก็ใช้พลังจิตกดดันแล้ว พวกทหารม้าแทบจะถูกจัดการเรียบ”

ฟางผิงเอ่ยอย่างตกใจ “พลังจิตใจของผู้ฝึกยุทธ์ระดับสูงสามารถปล่อยได้ไกลขนาดนั้นเลยเหรอครับ?”

เขารู้ว่าพลังจิตใจสามารถปล่อยความกดดันได้ ครั้งก่อนหวงจิ่งเคยข่มขวัญเขา ถูกกดดันจนแทบหายใจไม่ออก

แต่ผู้ฝึกยุทธ์ระดับสูงสามารถปล่อยรัศมีได้ไกลขนาดนั้นเลย?

“ปล่อยได้ไกลมาก ผู้ฝึกยุทธ์ขั้นเจ็ด อย่างน้อยปล่อยได้ในรัศมีสามสิบเมตร ขั้นแปดและขั้นเก้าทำได้ไกลกว่านี้ ดังนั้นทหารม้าจึงเป็นได้แค่ทหารประเภทหนึ่งเท่านั้น ไม่ใช่กำลังหลักที่ใช้ตัดสินผลแพ้ชนะ”

“แบบนี้นี่เอง”

VERIFYCAPTCHA_LABELยืนยัน