ระบบจอมยุทธ์สุดโกงแห่งโลกคู่ขนาน นิยาย บท 257

ตอนที่ 257 หน้าประตูวันนี้เมื่อปีกลาย (1)

เสี้ยววินาทีที่เดินออกมาจากทางเดินพลังงาน

ในกลุ่มนั้นมีหลายคนสะอึกสะอื้นอย่างไร้เสียง

อธิการบดีตายในสงคราม!

อาจารย์หลายคนตายในสงครามถ้ำใต้ดินเช่นกัน เพื่อนร่วมชั้น เพื่อนร่วมทีมของพวกเขา มีบางคนที่ต้องอยู่ในถ้ำใต้ดินตลอดกาล

ตอนแรกมีนักศึกษาสูงกว่าขั้นสามตอนปลายเกือบยี่สิบคน ทำภารกิจครั้งเดียว ป้องกันเมืองครั้งเดียว ตอนนี้กลับมาแค่สิบห้าคนเท่านั้น

—

นอกห้องโลหะผสม

ผู้เฝ้าประตูทั้งสองคน ตอนนี้เหลือแค่คนเดียว ชายหน้าแผลเป็นไม่รู้ไปไหนแล้ว

ชายที่คราวนั้นบอกว่ารอกำราบถ้ำใต้ดินได้ จะชำแหละประตูโลหะผสมกับฟางผิง

ฟางผิงเหมือนจะนึกอะไรได้ มองไปทางผู้เฝ้าประตูอีกคนที่กำลังใจลอย เอ่ยว่า “คุณลุงหน้าแผลเป็นเขา…”

“บอกว่าจะไปจับสาวๆ ในถ้ำใต้ดิน”

ผู้เฝ้าประตูคนนั้นดูเหงาหงอยอยู่บ้าง หัวเราะว่า “หมอนั่นเอาแต่คิดจะจับสาวๆ ในถ้ำกลับมาปรับทัศนคติ ตอนนี้คงสมใจหวังแล้ว”

ฟางผิงไม่รู้ว่าชายหน้าแผลเป็นเข้าไปในถ้ำเฉยๆ หรือตายในสงครามด้วย เขาไม่ได้ถามออกไปอีก

หลายวันนี้มีคนตายมากเกินไป

ทุกคนหลีกทางหลบออกมาจากทางเดิน ด้านนอกยังมีผู้ฝึกยุทธ์เดินเข้ามาไม่ขาดสาย แต่ไม่มีผู้ฝึกยุทธ์ระดับล่างอีกแล้ว มีแต่ผู้ฝึกยุทธ์ระดับกลาง

ชั่วพริบตาที่เดินออกมาสู่พื้นโลก กลางอากาศนั้นไม่รู้ว่ายอดฝีมือคนไหน พึมพำบทกลอนออกมา “หน้าประตูวันนี้เมื่อปีกลาย เธอคนนั้นยิ้มให้กับดอกท้อ มาวันนี้คนไม่อยู่รู้แห่งไหน มีแค่ดอกท้อที่บานเหมือนครั้งก่อน…”

—

ฟางผิงไม่รู้ว่ายอดฝีมือคนนั้นไว้อาลัยให้กับใคร

ครอบครัว?

คนรัก?

หรือว่าปรมาจารย์ที่ตายในสนามรบพวกนั้น!

ตอนที่พวกปรมาจารย์เฒ่าพกร่างกายไม่สู้ดีก้าวเข้าไปในถ้ำ ชั่ววินาทีนั้นทุกคนก็รู้ว่าครั้งนี้…คงไปไม่กลับ!

“ปรมาจารย์…”

เดินออกมาจากค่ายทหาร ฟางผิงพึมพำเบาๆ นี่ก็คือปรมาจารย์อย่างนั้นเหรอ?

—

มหาวิทยาลัยศิลปะการต่อสู้เซี่ยงไฮ้

ตอนที่พวกฟางผิงเดินอย่างทุลักทุเลเข้าไปในมหาวิทยาลัย หน้าประตูมีอาจารย์นับสิบคนและสมาชิกคลาสฝึกพิเศษอีกนับสิบคนยืนรออยู่

พวกเขาคารวะผู้ฝึกยุทธ์อย่างเงียบๆ แสดงมารยาทอย่างสูงที่สุดให้กับพวกฟางผิง

ทุกคนต่างยืดหลังตรง ทำความเคารพกลับไป!

คนที่อยู่หน้าสุดคือคณบดีสาขาสังคมศาสตร์ ปรมาจารย์ใหญ่สี่คน สามคนอยู่ในถ้ำ หนึ่งคนอยู่หนานเจียง ตอนนี้เซี่ยงไฮ้ไร้ซึ่งปรมาจารย์

คณบดีสี่คน สามคนลงไปในถ้ำ มีแค่เฉินเจิ้นหวา คณบดีสาขาสังคมศาสตร์รักษาการอยู่ที่นี่

“อธิการพวกเขา…”

ในกลุ่มนั้นมีนักศึกษาหลั่งน้ำตาอย่างเงียบๆ มีคนเช็ดน้ำตาว่า “อธิการ…ตายในสงคราม”

“อาจารย์อู๋เจียงผิง อาจารย์หลันอวี้หรู อาจารย์โจวเฮ่อหราน…ตายในสนามรบหมดแล้ว”

ใบหน้าของเฉินเจิ้นหวาราวกับแก่ลงไปหลายปี ในฝูงชนมีคนก้มหน้าสะอึกสะอื้น

“กลับมาก็ดีแล้วๆ…”

เฉินเจิ้นหวาพึมพำเบาๆ หมุนกายว่า “กลับไปพักผ่อนดีๆ รักษาเนื้อรักษาตัว ทำดีมาก ทำดี…”

เสี้ยวนาทีที่สาวเท้าออกไป ชายชราก็น้ำตาพรั่งพรู

เขารู้นานแล้วว่าควรจะเตรียมใจไว้

แต่มันตั้งหกสิบปี!

อธิการเฒ่าดูแลเซี่ยงไฮ้มาตั้งหกสิบปี ทำไมจากกันไปง่ายๆ แบบนี้ เขาจะทำใจได้ยังไง!

ถือเป็นความสูญเสียของเซี่ยงไฮ้ ความสูญเสียของมวลมนุษยชาติ

—

วันนี้ทั่วทั้งมหาวิทยาลัยต่างถูกปกคลุมไปด้วยความโศกเศร้า

ตอนที่ข่าวสารจากถ้ำใต้ดินเผยแพร่ออกมา คนที่รู้เรื่องต่างเผยความโศกศัลย์อย่างถึงที่สุด

ปรมาจารย์เจ็ดคนตายในสงครามถ้ำใต้ดิน!

สังหารยอดฝีมือเจ็ดคนจากเมืองเทียนเหมิน ไม่เหลือแม้แต่ร่างกาย สู้ในถ้ำใต้ดิน ตายในถ้ำใต้ดิน ฝังในถ้ำใต้ดิน

—

ฟางผิงปฏิเสธที่จะไปห้องพยาบาล เขาได้รับบาดเจ็บแค่ภายนอก ช่วงเวลาที่ออกมาจากถ้ำใต้ดิน เขาคิดแค่เพียงอยากหลับสักตื่นเท่านั้น

ลืมเรื่องของถ้ำใต้ดิน ลืมเรื่องที่มนุษยชาติยังต่อสู้ที่นั่น ลืมเรื่องเพื่อนพ้องร่วมชาติที่ตายในถ้ำใต้ดิน

เขาไม่สามารถกลับไปหาร่างอาจารย์และเพื่อนร่วมชั้นพวกนั้นหลังจากจบสงครามได้ด้วยซ้ำ

VERIFYCAPTCHA_LABELยืนยัน