ระบบจอมยุทธ์สุดโกงแห่งโลกคู่ขนาน นิยาย บท 296

ตอนที่ 296 สิบปรมาจารย์ใหญ่รวมตัวที่ปักกิ่ง (2)

ฟางผิงส่ายหัวว่า “คณบดี ไม่ได้คำนวณกันแบบนี้ พวกเราขยายขนาดการผลิต พวกนักศึกษาจะยิ่งแข็งแกร่งขึ้น ได้รับรางวัลมากขึ้น รวมถึงสถานการณ์ที่เลวร้ายในปัจจุบัน หลังจากนี้ไม่แน่ว่าผู้ฝึกยุทธ์ขั้นสองอาจต้องเข้าถ้ำใต้ดินทั้งหมด ในเมื่อเป็นแบบนี้พวกเราจะยิ่งได้รับของรางวัลมากขึ้น หากเพิ่มความสามารถขึ้นถึงหนึ่งเท่า งั้นก็นับว่าพวกเราพึ่งพาตัวเองได้แล้ว ทั้งยังสามารถจัดสรรวัตถุดิบแบบเดียวกันให้พวกบริษัทใหญ่ได้ อันที่จริงจุดนี้ไม่ได้ขัดแย้งกัน”

อู๋ขุยซานเอ่ยทุ้มลึกว่า “ดังนั้นเธอเลยตัดสินใจอย่างแน่วแน่ว่าจะขยายสายการผลิตภายในมหาวิทยาลัย?”

“ไม่ใช่ มหาวิทยาลัยต่างหากที่ตัดสินใจแบบนี้” ฟางผิงเอ่ยอย่างเรียบนิ่ง “ผมทำทั้งหมดเพื่อมหาวิทยาลัย ผมไม่ได้ขาดแคลนเรื่องพวกนี้ ไม่ได้ขาดแคลนเงินหรือยาบำรุงในการฝึกวิชา ทั้งยังก้าวหน้าได้อย่างรวดเร็ว ผมเป็นแค่ผู้ฝึกยุทธ์ขั้นสี่คนหนึ่งไม่ใช่อธิการของมหาวิทยลัยเซี่ยงไฮ้ สิ่งที่ผมทำทุกอย่างในตอนนี้ล้วนเพื่อมหาวิทยาลัย เพื่อนักศึกษาและอาจารย์ ผมแค่ไม่อยากเห็นทุกคนไปตายเสียเปล่าในถ้ำใต้ดินเพราะความสามารถไม่พออีกแล้ว อธิการทั้งสองเพิ่งจะรับตำแหน่ง อธิการเฒ่าสละชีวิตในถ้ำใต้ดิน มหาวิทยาลัยเซี่ยงไฮ้กำลังอยู่ในช่วงที่ต้องฟื้นฟู ไม่ช่วงชิงเวลานี้ ต้องช่วงชิงเมื่อไหร่อีก? หรือต้องรอให้ถึงวันที่อธิการและคณบดีทำสงครามในถ้ำตายนอกบ้านเกิดก่อนถึงค่อยเปลี่ยนแปลง?”

อู๋ขุยซานเคาะโต๊ะเบาๆ ผ่านไปพักหนึ่งค่อยเอ่ยว่า “รัฐบาลอาจจะไม่อนุมัติเสมอไป…”

หวงจิ่งรับบทสนทนา “พวกบริษัทใหญ่อาจจะลอบสร้างปัญหาเหมือนกัน”

ฟางผิงเอ่ยด้วยสีหน้าโมโห “งั้นก็ให้พวกเขาไปทำสงครามในถ้ำใต้ดิน ตายในนั้นให้รู้แล้วรู้รอดไปเลย! ปรัชญาที่พวกคุณประกาศให้พวกนักศึกษาอย่างพวกเราฟังคือผู้ฝึกยุทธ์ต้องกล้าต่อสู้ ต้องต่อสู้เท่านั้น!”

“แต่ตอนนี้พวกเรามีปัญหากับการฝึกวิชา มีสิทธิ์อะไรไปรบกัน!”

“บอกว่าเป็นผู้ฝึกยุทธ์ เป็นชนชั้นอภิสิทธิ์ อันที่จริงก็เป็นแค่กลุ่มคนน่าสงสารที่เดินอยู่บนรอยต่อของความเป็นความตาย!”

“ไม่กลัวกระทั่งความตาย ยังต้องกลัวอะไรอีก!”

“พวกบริษัทใหญ่เห็นพวกเราเป็นอะไร? ทำงานให้ฟรีๆ? ใช้ชีวิตและเลือดเนื้อไปแลกเปลี่ยนทรัพยากรที่แทบไม่เพียงพอต่อการฝึกวิชา?”

“นี่เป็นสาเหตุที่พวกเราตายในสงครามไม่ใช่หรือไง?”

“อย่าพูดถึงปกป้องมนุษยชาติเลย กระทั่งตัวพวกเราเองยังปกป้องไม่ได้ ใครมาปกป้องพวกเราได้บ้าง?”

“พวกเราไม่มีครอบครัวและญาติพี่น้องเลยหรือไง?”

“วันนี้มองพวกเราเป็นแมงเม่า งั้นพวกเราก็จะมองพวกเขาเป็นศัตรู! พวกเราไม่ได้ร้องขออะไรเกินตัว พวกเรามอบรางวัลของตัวเองให้กับมหาวิทยาลัยเป็นความผิดหรือไง?”

“ศัตรูอยู่ตรงหน้า คนที่ตายก็เป็นผู้ฝึกยุทธ์ระดับล่างอย่างพวกเรา แม้จะมีปรมาจารย์ตายในสนามรบก็ตายจากพลังรอบนอก!”

“วันนี้ไม่เปลี่ยนแปลง วันหน้าก็อย่ามาโทษพวกเราว่าไม่สู้เพื่อมวลมนุษย์ชาติ!”

ประโยคสุดท้ายที่ฟางผิงพูดออกมา ปรมาจารย์ใหญ่ทั้งสองตะคอกออกมาพร้อมกันทันที “ไร้สาระสิ้นดี!”

ฟางผิงเอ่ยอย่างคับแค้นใจ “ใช่ ไร้สาระ แต่ก็เป็นความในใจของผมเหมือนกัน ผู้ฝึกยุทธ์ไม่คำนึงถึงชีวิต ไม่มีกระทั่งทรัพยากรที่เพียงพอต่อการฝึกวิชา นี่นับเป็นเรื่องอะไรกัน? บริษัทยาบำรุงและผลิตอาวุธหาเงินได้ตั้งมากมาย แล้วเงินล่ะ? หรือยังไม่พูดถึงเงิน พวกเราจัดสรรทรัพยากรให้มากขนาดนั้น ยาบำรุงและอาวุธที่พวกเขาผลิตออกมา อย่างน้อยน่าจะมีจำนวนมากกว่าสามเท่าที่มอบให้พวกเรา ส่วนที่เหลืออีกหกสิบเปอร์เซ็นต์ไปไหนแล้วล่ะ?”

“ส่วนหนึ่งไหลเข้าสู่สังคม…”

“ไม่ได้เยอะขนาดนั้น” ฟางผิงพูดตัดบทหวงจิ่ง

หวงจิ่งมองเขาแวบหนึ่ง ผ่านไปสักพักจึงเอ่ยว่า “ไอ้หนู ตัวเลขพวกนี้เธอคำนวณเองหรือพูดทึกทักขึ้นมา?”

“แค่ผลสรุปง่ายๆ ผมถามพวกรุ่นพี่ที่ฝึกงานอยู่ที่บริษัทยาบำรุงและอาวุธ รวมถึงพวกคนที่ทำงานในหน่วยทหารด้วย รางวัลจากถ้ำใต้ดินมีมากกว่าที่จัดสรรให้พวกเราสองเท่าในตอนนี้!”

“หน่วยทหารสิ้นเปลืองไปส่วนหนึ่งเช่นกัน หน่วยทหารไม่ได้มีรางวัลจากการทำสงครามทุกวัน จะเฝ้าเมืองเสียส่วนใหญ่”

“นั่นก็ต้องมีเหลืออยู่ดี!”

หวงจิ่งและอู๋ขุยซานสบสายตากัน ผ่านไปพักหนึ่ง หวงจิ่งจึงเอ่ยอย่างลำบากใจว่า “เธอค่อนข้างละเอียดกับตัวเลขจริงๆ อันที่จริงไม่ถือว่าเป็นความลับใหญ่อะไร รัฐบาลกลางยังบ่มเพาะทีมทหารผู้ฝึกยุทธ์จำนวนหนึ่งไว้ นับได้ว่าเป็นทหารกองหนุน เธอคิดว่าทุกครั้งที่ทางเข้าถ้ำใหม่ปรากฏ ทีมผู้ฝึกยุทธ์ทหารพวกนั้นโยกย้ายมาจากที่อื่นจริงๆ หรือไง? เรื่องนี้เธอน่าจะกระจ่างใจดี ในเมื่อเธอคำนวณเงินเหลือจากยาบำรุงและอาวุธได้ ก็น่าจะคำนวณได้ว่าหลายปีนี้เกิดทางเข้าใหม่หลายแห่ง ต้องตั้งฐานทัพของผู้ฝึกยุทธ์ขึ้นมาอีกเท่าไหร่?”

อู๋ขุยซานพูดเสริมว่า “ภารกิจของกองตั้งมั่นเฝ้าระวังทั้งสี่ ด้านหนึ่งเพื่อเฝ้าระวังพื้นที่แห่งใดแห่งหนึ่ง อีกด้านก็เพื่อบ่มเพาะทหารกองหนุน แน่นอนว่าอยากรู้ลลงลึกกว่านี้ จะเข้าใจว่าเป็นการถ่วงดุลก็ได้ เธอน่าจะเข้าใจดี จิตใจมนุษย์ยากจะคาดเดา หน่วยทหารมีอำนาจมาก รัฐบาลกลางจึงแบ่งอำนาจออกเป็นหลายระบบ นี่ก็สมเหตุสมผลเช่นกัน”

ฟางผิงถอนหายใจว่า “ตอนนี้ผมเข้าใจแล้ว ผมก็ว่าสิ่งที่พวกเราเห็นอาจจะไม่ใช่ทั้งหมด ไม่ว่าจะยังไง ขยายสายการผลิตในมหาวิทยาลัยน่าจะไม่มีปัญหา อธิการทั้งสองคนเห็นว่ายังไง? ผมเป็นแค่ผู้ฝึกยุทธ์ขั้นสี่คนหนึ่ง ไม่มีคุณสมบัติไปเจรจาต่อรอง ถ้าอธิการทั้งสองไม่เห็นด้วย งั้นก็ทำเป็นว่าผมไม่ได้พูด ผู้ฝึกยุทธ์ขั้นสี่ตัวเล็กๆ นับเป็นอะไรกัน จะมีหรือไม่มีผมก็ได้ อย่างมากเขตทางใต้ก็มีหลุมศพเพิ่มขึ้นมาอีกเท่านั้น เถ้ากระดูกของนักศึกษาส่งกลับไปที่บ้านบ้างก็เพียงพอแล้ว ผมคิดว่าโอกาสที่ตัวเองจะกลายเป็นเถ้ากระดูกมีน้อยมาก ต่อให้บาดเจ็บล้มตายมากกว่านี้ก็ไม่เกี่ยวกับผม!”

VERIFYCAPTCHA_LABELยืนยัน