ระบบจอมยุทธ์สุดโกงแห่งโลกคู่ขนาน นิยาย บท 312

ตอนที่ 312 ออกด่าน (2)

ซ่งอิ๋งจี๋จำได้แล้ว ตัวเขานั้นจากขั้นสี่ตอนกลางถึงตอนปลาย ใช้เวลาไปเกือบสามปี

ในช่วงเวลาขั้นสี่ เขาใช้เวลาไปประมาณแปดปี

ขั้นห้าใช้เวลาไม่น้อยเช่นกัน ประมาณสิบปี

นี่ถือว่าเร็วแล้ว ปีนี้เขาเพิ่งจะอายุห้าสิบ หากเข้าสู่ขั้นหกก็นับเป็นผู้ที่มีฝีมือโดดเด่นคนหนึ่งในประเทศจีนเช่นกัน

ก่อนหน้านี้ซ่งอิ๋งจี๋ยังพอใจไม่น้อย

แต่ตอนนี้…มักรู้สึกว่าตัวเองแก่จริงๆ

แต่ฉันเพิ่งจะห้าสิบปีเอง!

“อาจารย์ พวกเราไปกันเถอะครับ”

ซ่งอิ๋งจี๋ยังกำลังตั้งคำถามกับชีวิต ฟางผิงก็เรียกหลู่เฟิ่งโหรวออกไปแล้ว

ซ่งอิ๋งจี๋คิดว่าฟางผิงอาจจะฝึกวิชานานเกินไป สติกลับมาไม่เต็มที่ จำเป็นต้องเอ่ยเตือนออกไป “ฟางผิง เธอฝึกวิชาหกวันหกคืน ตอนนี้เข้าวันที่เจ็ดแล้ว!”

“อ้อ ขอบคุณอาจารย์ซ่งที่เป็นห่วง ผมไม่เป็นไร”

ซ่งอิ๋งจี๋ใบหน้าดำคล้ำ ฉันเป็นห่วงหรือไง? ฉันกำลังเตือนความจำอยู่!

เจ้าเด็กนี้อย่าแสร้งตีหน้าซื่อได้หรือเปล่า?

“เธอฝึกวิชาหลายวันขนาดนี้ คะแนนที่จ่ายมาล่วงหน้า…”

“หมดแล้วเหรอครับ?”

“ฟางผิง!”

ซ่งอิ๋งจี๋หน้าดำทะมึนเตรียมจะคลุ้มคลั่ง ฉันว่าแล้วนายต้องคิดเบี้ยวหนี้!

ฟางผิงเอ่ยอึกอักว่า “อาจารย์ ผมนึกไม่ถึงเหมือนกันว่าครั้งนี้จะใช้เวลานาน ไม่งั้นผมคงไม่มาห้องแหล่งพลังงานหรอก…”

คุณคิดว่าผมลืมไปจริงๆ หรือไง?

ประเด็นอยู่ที่ว่ามันแพงเกินไป!

ก่อนหน้านี้จ่ายล่วงหน้าไปหนึ่งพันห้าร้อยคะแนน คิดว่าน่าจะพอแล้ว

เงินตั้งหลายสิบล้าน ฝึกวิชาหลายวันยังไม่พออีก?

ใครจะรู้ว่าหลอมหัวใจมันยากขนาดนี้ ใช้เวลาไปเจ็ดวันหกคืนถึงจะหลอมหัวใจเป็นหนึ่งเดียวได้ ตอนนี้คุณจะให้ผมจ่ายเพิ่ม นี่ไม่ใช่ขูดเลือดขูดเนื้อผมหรือไง?

ก่อนหน้านี้ได้รับรางวัลมาหนึ่งหมื่นห้าพันหกร้อยคะแนน ตอนนี้เหลือแค่หนึ่งหมื่นสี่พันคะแนนแล้ว

หากให้ฟางผิงควักคะแนนให้อีก เขาคงต้องอกแตกตายแน่ๆ

ซ่งอิ๋งจี๋เอ่ยอย่างไม่สบอารมณ์ “นั่นมันเรื่องของเธอ”

เจ้าเด็กนี้ฉันบังคับนายมาหรือไง?

ตอนที่นายเข้าประตูมา เรียกฉันเหล่าซ่งอย่างนั้นเหล่าซ่งอย่างนี้ เหิมเกริมอย่างถึงที่สุด วางท่าอย่างถึงที่สุด ตอนนี้จ่ายเงินกลับหัวหดซะแล้ว?

ฟางผิงจนใจอยู่บ้าง ผ่านไปสักพักจึงเอ่ยว่า “อาจารย์ ลดให้หน่อยเถอะครับ ครั้งนี้ผมฝึกวิชานานขนาดนี้ ยังไงก็ควรลดราคาให้กันบ้าง?”

“ขอโทษที ไม่มีหรอก”

ซ่งอิ๋งจี๋ปฏิเสธตรงๆ จะเอาส่วนลดที่ไหนมาให้เธอ

ฟางผิงมองหลู่เฟิ่งโหรว หลู่เฟิ่งโหรวทำราวกับไม่ได้ยินบทสนทนาของทั้งสองคน ฟางผิงไม่ได้ขาดแคลนเงิน ไม่มีความจำเป็นต้องกังวลแทนเขา

“เงินสดสามสิบล้านพอหรือเปล่าครับ?”

ฟางผิงอยากกระอักเลือดอยู่บ้าง ฝึกวิชาที่นี่แพงเกินไปแล้ว ครั้งหน้าตีให้ตายยังไงฉันก็ไม่มาแล้ว

เขาใช้ค่าทรัพย์สินฟื้นฟูปราณอาจจะไม่เสียเยอะเท่านี้เสมอไป ไม่สิ เสียน้อยกว่านี้อยู่แล้ว

แน่นอนว่ามาฝึกวิชาที่ห้องแหล่งพลังงานก็ไม่ได้ไร้ประโยชน์เช่นกัน พลังงานพลุ่งพล่าน หลอมได้ทั่วร่างกาย

แต่ยังอยู่ที่แพงเกินไป

“หนึ่งพันสามร้อยแปดสิบคะแนน สามสิบล้านไม่พอ”

“ตอนนี้คะแนนเฟ้อขึ้นมาแล้ว ไม่ได้เยอะ…”

“เธอก็หารือเรื่องอัตราแลกเปลี่ยนกับมหาวิทยาลัยสักหน่อยสิ”

“ก่อนหน้านี้อาจารย์ยังติดเงินผมสิบล้าน ช่วยชดเชยให้ผมแล้วกัน นี่คงเพียงพอแล้ว…”

ซ่งอิ๋งจี๋นิ่งงันไป ฉันแม่งไปติดเงินนายสิบล้านตั้งแต่ตอนไหน?

นายอ้าปากพูดเองเออเอง?

ฟางผิงไม่พูดอีก ควักบัตรเอทีเอ็มวางบนโต๊ะ เอ่ยอย่างรวดเร็ว “ในนี้มีสามสิบล้าน รหัสเขียนอยู่ข้างหลัง อาจารย์ ผมขอตัวก่อนนะครับ”

ครั้งนี้ฟางผิงวิ่งแจ้นไปแทบไม่เหลียวหลัง

“ฟางผิง!”

ซ่งอิ๋งจี๋ตะโกนเสียงดัง ก่อนจะมองหลู่เฟิ่งโหรวที่ยังไม่ไปไหน เอ่ยอย่างจนใจ “เด็กคนนี้ อาจารย์หลู่…”

VERIFYCAPTCHA_LABELยืนยัน