ระบบจอมยุทธ์สุดโกงแห่งโลกคู่ขนาน นิยาย บท 332

ตอนที่ 332 มุ่งหน้าสู่ปักกิ่ง (2)

เดินออกมาจากห้องทำงานอธิการ เดิมทีฟางผิงคิดจะไปสมาคมผู้ฝึกยุทธ์ แต่ครุ่นคิดแล้วก็เปลี่ยนทาง เดินไปยังฝ่ายบริการแทน

ฝ่ายบริการ

ตาเฒ่าหลี่ยังคงไม่อยู่เหมือนเดิม

อาจารย์ที่มารับหน้าที่แทนตาเฒ่าหลี่ชั่วคราวบอกว่า “ช่วงนี้คณบดีหลี่เข้าด่านเก็บตัวอยู่ตลอด ในช่วงเวลาสั้นๆ นี้น่าจะยังไม่ออกมา”

“เขาเข้าด่านนานไปแล้ว…”

ฟางผิงขมวดคิ้วเล็กน้อย ตั้งแต่กลับมาครั้งก่อนไม่นานตาเฒ่าหลี่ก็เข้าด่าน

จนถึงตอนนี้ผ่านมาหนึ่งเดือนแล้ว

การเข้าด่านของผู้ฝึกยุทธ์ อันที่จริงไม่ใช่เรื่องที่ใช้เวลานาน อย่างต่ำสองสามวัน อย่างมากก็สิบวันถึงครึ่งเดือน ครั้งนี้ตาเฒ่าหลี่เข้าด่านหนึ่งเดือนใช้เวลานานเกินไป

ไม่เสียเวลาอยู่ที่ฝ่ายบริการอีก ฟางผิงเดินออกมา มุ่งหน้าไปทางเขตหอพักเก่าของมหาวิทยาลัย

ตาเฒ่าหลี่ไม่ได้อยู่ที่เขตหอพักอาจารย์ ที่นั่นเป็นบ้านพักเดี่ยวที่สร้างขึ้นใหม่ตอนหลัง

เวลานั้นมหาวิทยาลัยเซี่ยงไฮ้ยังไม่ใหญ่มาก มีสิ่งก่อสร้างเก่าแก่อยู่บางส่วนเช่นกัน

ตาเฒ่าหลี่นั้นอาศัยอยู่ที่เขตหอพักเก่า ตอนนี้ที่นั่นมีคนน้อย ผู้ฝึกยุทธ์ที่ได้รับบาดเจ็บเกษียณอายุบางส่วนก็พักอยู่ทางนั้น

ตอนที่อธิการเฒ่ามีชีวิตอยู่ก็อาศัยอยู่ที่นี้เช่นกัน

ฟางผิงก้าวตามทางเดินหินทะลุผ่านป่าเมเปิ้ลภายในมหาวิทยาลัย หลังจากนั้นสิบกว่านาทีก็หยุดเท้าอยู่ข้างหน้าสิ่งก่อสร้างเก่าแก่

เขาไม่ค่อยได้มาที่นี่ เพราะที่นี่เป็นสถานที่บำเพ็ญตบะของพวกคนแก่ชรา โดยปกติจะไม่ค่อยมีคนมารบกวน

ตอนนี้ด้านนอกสิ่งปลูกสร้างคร่ำครึ มีผู้เฒ่าผู้แก่บางคนกำลังออกมาตากแดดรับลมในสวนดอกไม้เล็กๆ

พอเห็นฟางผิงก็มีคนจำเขาได้ทันที ชายชราที่แขนขาดคนหนึ่งหัวเราะว่า “ฟางผิง ช่วงนี้หลานชายคนนั้นของฉันไม่ได้สร้างเรื่องวุ่นใช่หรือเปล่า?”

ฟางผิงยิ้มกลับไป “ที่ไหนกันล่ะครับ ครั้งก่อนผมส่งคนไปอัดเขาชุดใหญ่ เขาสงบเสงี่ยมขึ้นมาก ไม่กี่วันก่อนทะลวงถึงขั้นสองแล้ว ผมวางแผนจะให้เขาไปสู้ในการแข่งขันแลกเปลี่ยนขั้นสอง ไม่มีเวลาไปสร้างเรื่องยุ่งหรอกครับ”

ชายชราแขนขาดหัวเราะเสียงดังทันที พยักหน้าว่า “ดีๆๆ ต้องแบบนี้แหละ เขาไม่เชื่อฟัง ต้องอัดเขา! ยังไม่ฟังอีกก็โยนไปในถ้ำใต้ดินซะ เจ้าเด็กเหลือขอนี้ไม่เหมือนพ่อเขาสักนิด!”

ด้านข้างเขาก็มีคนแก่ที่พิกลพิการหลายคนหัวเราะ เอ่ยรับบทสนทนาเช่นกัน ต่างพูดทำนองว่า ‘สมควรโดนอัดแล้ว’ ‘ไม่ตีก็ไม่เป็นผู้เป็นคน’

ฟางผิงไม่ได้แยกตัวออกมา รอพวกผู้เฒ่าคุยกันพักหนึ่งแล้ว จึงค่อยเอ่ยด้วยรอยยิ้มว่า “อาจารย์วางใจเถอะครับ พวกคุณต่างเป็นวีรบุรุษ ลูกหลานของพวกคุณจะเป็นคนไร้ประโยชน์ไม่ได้หรอก…”

“วีรบุรุษ…พวกเรานับเป็นวีรบุรุษอะไรกัน”

ชายชราแขนขาดเอ่ยดูแคลนตัวเอง วีรบุรุษนอนกันที่สุสานในเขตทางใต้หมดแล้ว

พวกเขานั้นประคองชีวิตรอดเป็นวันๆ ไป แค่แรงหักคอไก่ยังไม่มี ไม่งั้นจะมีเวลาว่างมากินๆ นอนๆ รอตายที่นี่ได้ยังไง

ไม่รอให้ฟางผิงเอ่ยปากพูด ชายชราแขนขาดก็เอ่ยด้วยรอยยิ้มว่า “มาหาหลี่ฉางเซิง?”

“ครับ อาจารย์หลี่อยู่หรือเปล่า?”

“อยู่ แต่ว่ากำลังเข้าด่าน ไม่ต้องไปหรอก กำลังจัดการแข่งขันแลกเปลี่ยนอะไรอยู่ไม่ใช่หรือไง? เธอพาคนไปต่อสู้อย่างสบายใจก็พอแล้ว ตาเฒ่าหลี่หิวตายไม่ได้หรอก คนอย่างเขาจะปล่อยให้ตัวเองหิวตายได้ยังไง?”

“ยังเข้าด่าน…” ฟางผิงเอ่ยอย่างครุ่นคิด “อาจารย์หลี่ยังมีแผลเก่ารุมเร้าไม่ใช่เหรอครับ? ตอนนี้เขาเข้าด่าน…”

“ไม่เป็นไรหรอก ตาเฒ่าหลี่กำลังจัดการกับกระบี่อมตะของเขาอยู่”

ชายชราแขนขาดเอ่ยต่อว่า “ไปทำเรื่องของเธอเถอะ ชีวิตที่เหลืออยู่ของพวกเรายังอยากจะเห็นมหาวิทยาลัยเซี่ยงไฮ้ล้ำหน้าปักกิ่งได้ อยู่เหนือปักกิ่งแล้วความปรารถนาของอธิการเฒ่าก็จะสำเร็จผลไปหนึ่งอย่าง คงจะอมยิ้มอยู่ที่ปรโลกนั้นแล้ว”

ฟางผิงเงยหน้ามองไปยังเรือนเล็กแห่งหนึ่งที่ประตูใหญ่ปิดสนิท ที่นั่นเป็นที่อยู่ของตาเฒ่าหลี่

ตาเฒ่าหลี่ยังเข้าด่าน เขาก็ไม่อาจรบกวนได้ ทำได้เพียงบอกลาผู้เฒ่าพวกนั้น ตอนที่ออกไปยังเอ่ยอย่างมั่นใจว่า “พวกอาจารย์วางใจเถอะครับ เวลาไม่กี่ปีนี้มหาวิทยาลัยเซี่ยงไฮ้ต้องล้ำหน้าปักกิ่งได้แน่”

เขาพูดประโยคนี้แล้ว พวกผู้เฒ่าก็หัวเราะอย่างเบิกบานใจขึ้นมา

VERIFYCAPTCHA_LABELยืนยัน